รวิสายืนมองอัครพลด้วยความอึดอัดใจ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจเธอหรือหันมาคุยกับเธอเหมือนเมื่อก่อน เธออยากถามแต่ก็กลัวเสียฟอร์ม ยิ่งเห็นอาการไม่ทุกข์ร้อนของคนข้างๆ ก็ยิ่งหงุดหงิด
อัครพลเหลือบมองรวิสาด้วยความสงสัยและแปลกใจ ‘ริสาเป็นอะไร ทำไมทำหน้าไม่พอใจขนาดนั้น หรือว่ารังเกียจที่เราลงมาด้วย’ เขาจะทำอย่างไรกับหัวใจตัวเองดี อยากลืม แต่ทำไมมันกลับจำสาวน้อยข้างๆ คนนี้ได้อย่างขึ้นใจ ‘เป็นบ้าไปแล้วรึไอ้พล ริสาเกลียดแกจะตายไป แกยังไปรักเขาอีกทำไม’ ชายหนุ่มเตือนใจตัวเองให้ลืมสาวน้อยข้างๆ เสียที แต่ใจเจ้ากรรมกลับทำไม่ได้
“จะหลบหน้ากันอีกนานไหม” ในที่สุดรวิสาก็ทนต่อสถานการณ์อึดอัดแบบนี้ไม่ไหว หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ว่าไงคะพี่พล จะหลบหน้าริสาอีกนานแค่ไหน”
“ผมไม่ได้หลบคุณนะริสา” อัครพลตอบกลับเสียงเข้มอย่างระงับอารมณ์ห่วงหา อยากจะเข้าไปกอดสาวน้อยข้างๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อคิดว่าสาวน้อยคนน
