เลขาสุดที่ร้าย

บอสจอมแสบ

"มาทำไม?" อีวานถามเสียงดุดัน เขาไม่ไว้หน้าหล่อน เพราะสั่งหนึ่งฤทัยไว้แล้วว่าห้ามไม่ให้คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องงานมาพบในเวลาทำงาน แต่ดูเหมือนเลขาจะบกพร่องในหน้าที่เสียแล้ว

"ก็ดาคิดถึงคุณนี่คะ อย่าดุไปหน่อยเลยค่ะ เดี๋ยววันนี้เราออกไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันนะ แล้วเดี๋ยวคืนนี้ดาจะค้างด้วย" ดาหวันออดอ้อน พลันหย่อนก้นสะบึมลงบนพนักวางแขนเก้าอี้ของประธานหนุ่ม หล่อนโอบกอดรอบลำคอของเขาไว้

แอลล์รู้ทันทีว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคงไม่ใช่แค่เพื่อนหรือคนรู้จักอย่างแน่นอน หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแฟนของอีวาน แต่จะเป็นไปได้อย่างไร เพราะเมื่อคืนก่อนชายหนุ่มยังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับตนอยู่เลย

"งั้นแอลล์ขอตัวออกไปทำงานต่อก่อนนะคะ" แอลล์ไม่อยากมองภาพที่ดาหวันกำลังคลอเคลียประธานหนุ่ม เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่ชอบใจ ร่างอรชรจึงหยัดกายลุกขึ้นยืน กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องทำงาน แต่อีวานกลับเรียกขึ้นเสียก่อน

"ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้เธอออกไป" เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเช่นกัน ดาหวันจึงจำใจลุกขึ้นจากพนักเก้าอี้ หล่อนแกล้งเสียหลักจนล้มลงไปกองบนพื้น แต่อีวานกลับไม่แม้แต่จะสนใจ

"โอ๊ย! ข้อเท้าพลิกค่ะอีวาน" ดาหวันเรียกร้องความสนใจ

"คุณ!" แอลล์อุทานเสียงดังเพราะตกใจ จึงมองไปยังอีวานที่ยังคงมีสีหน้าราบเรียบ เขาไม่ยี่หระที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ดาหวันต้องล้มลงไปกองกับพื้นเช่นนั้น

"อีวานคะ ช่วยดาหน่อยสิคะ ดาลุกไม่ไหว โอ๊ย...เจ็บข้อเท้า" เสียงเล็กออดอ้อนเกินงามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่สนใจตนเลย

"นั่นน่ะสิคะ บอสเป็นต้นเหตุทำให้คุณดาเธอหกล้มนะคะ ช่วยคุณดาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ" แอลล์ลืมตัว เธอพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนจนเป็นเหมือนการออกคำสั่ง อีวานหันขวับมามองเลขาสาวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"กล้าสั่งผมเหรอ?" เขาถามเสียงดุดัน

"ปะ เปล่าค่ะ แต่ทำไมคุณไม่ช่วยประคองคุณดาหวันหน่อยล่ะคะ?"

"ถ้าอยากช่วยก็ไปช่วยเอง!" อีวานบอกเท่านั้นจึงเดินพรวดพราดออกจากห้องทำงาน เขาอารมณ์เสีย

อีวานตั้งใจเดินออกมาหาหนึ่งฤทัย แต่กลับไม่เห็นเลขานั่งอยู่หน้าห้อง เพราะเช่นนี้ดาหวันถึงเข้าไปในห้องทำงานของตนได้

"บอสคะ มีอะไรให้หนึ่งทำหรือเปล่าคะ?" หนึ่งฤทัยเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานพอดี เห็นสีหน้าดุดันน่าเกรงขามของประธานหนุ่มจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความประหม่า

"หายไปไหนมา?" เขาถามเสียงดุ

"พอดีเดินไปถ่ายเอกสาร แต่เครื่องถ่ายเอกสารดันพังก็เลยซ่อมอยู่ แล้วนี่น้องแอลล์ไปไหนแล้วล่ะคะ"

"แอลล์อยู่ในห้องทำงานผม ดาหวันก็อยู่ในนั้นด้วย คงถือโอกาสเข้าไปตอนที่คุณไม่อยู่"

"หนึ่งขอโทษค่ะที่ปล่อยให้คุณดาหวันเข้าไปรบกวนบอส เดี๋ยวจะรีบจัดการให้ค่ะ"

"ผมจะไปนั่งทำงานในห้องประชุม ถ้าเขากลับไปแล้วไปตามผมด้วย" อีวานออกคำสั่งแล้วจึงเดินตรงออกไปยังห้องประชุม หนึ่งฤทัยจึงเดินตรงไปยังห้องทำงานของประธานหนุ่ม

"มาค่ะ ฉันช่วยประคอง" แอลล์กำลังจะเดินเข้าไปช่วยประคองดาหวันให้ลุกขึ้นยืน แต่เจ้าหล่อนกลับลุกพรวดพราดขึ้นยืนบนรองเท้าส้นสูงท่าทางฟึดฟัดราวกับไม่ได้เจ็บข้อเท้า

"ไม่ต้อง! ไม่ต้องมาทำเป็นดีกับฉัน คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอคิดยังไงกับอีวาน" แอลล์ขโมยคิ้วยุ่ง เพราะไม่เข้าใจเรื่องที่ดาหวันกำลังพูด

"เห็นคุณบอกว่าข้อเท้าแพลง ไม่เจ็บแล้วเหรอคะ?"

"ฉันก็แค่หยอกกันเล่นกับอีวานเท่านั้นเอง เขารู้ว่าฉันไม่ได้ข้อเท้าแพลงจริงๆ ป่านนี้คงไปรอฉันที่รถแล้ว"

"อ๋อ แบบนี้นี่เอง งั้นถ้าคุณไม่เป็นอะไรฉันขอตัวนะคะ" แอลล์บอกเสียงเรียบและกำลังจะเดินออกจากห้องทำงาน เธอรับรู้ได้ถึงมารยาของผู้หญิงคนนี้

"เดี๋ยว! ฉันจะบอกอะไรให้นะ สาวๆ สวยๆ อย่างเธอ อย่าคิดที่จะมาเป็นของเล่นของอีวาน อยู่ห่างๆ เขาไว้ เขาเป็นของฉัน" ดาหวันประกาศเสียงหนักแน่น เพราะหล่อนรู้ดีว่าผู้หญิงหน้าตาสะสวยแถมทรวดทรงองค์เอวอย่างกับนางแบบเช่นแอลล์คือสิ่งที่อีวานโปรดปราน

"ฉันมาที่นี่เพื่อมาทำงานไม่ได้มาวิ่งไล่จับผู้ชาย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้คุณดาหวันไม่ต้องกังวลไปหรอกนะคะ ขอตัวค่ะ" ดาหวันชักสีหน้าหงุดหงิด แอลล์บอกเท่านั้นแล้วจึงเดินตรงมายังประตู แต่เป็นจังหวะที่หนึ่งฤทัยเปิดประตูเข้ามาพอดี

"น้องแอลล์ กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานนะคะ เดี๋ยวเรื่องนี้พี่จัดการเอง" หนึ่งฤทัยบอก แล้วจึงเดินตรงเข้ามาหาดาหวันที่ยังคงยืนกอดอกเชิดหน้าอยู่

"อีวานอยู่ไหน?"

"ท่านประธานออกไปข้างนอกแล้วค่ะ ท่านฝากบอกให้คุณดาหวันกลับไปได้เลยไม่ต้องรอ" เลขาบอกเสียงเรียบ เพราะรู้ดีว่าดาหวันเป็นเพียงแค่ผู้หญิงชั่วครั้งชั่วคราวของประธานหนุ่ม แต่กลับชอบมาสร้างความรำคาญเพราะถือตัวว่าเป็นลูกสาวผู้ถือหุ้นบริษัท

"บ้า! แล้วทำไมเขาถึงไม่บอกฉันล่ะ ถ้ารู้ว่าจะออกไปข้างนอกฉันจะได้ออกไปกับเขา" หล่อนโวยวาย และเดินฟึดฟัดออกจากห้องทำงานไป

ราวสามสิบนาทีผ่านไป อีวานเดินออกจากห้องประชุมและกลับมายังห้องทำงานของตน เขาเห็นว่าแอลล์นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์และกำลังตั้งใจอ่านงานตรงหน้า ขณะที่หนึ่งฤทัยเดินไปเดินมาเพราะวุ่นวายกับงานในเช้านี้

"ผู้หญิงที่มาหาผม เขาเป็นแค่ลูกสาวของหนึ่งในผู้ถือหุ้นของบริษัท" เสียงทุ้มทำให้แอลล์ละสายตาจากงานตรงหน้า เธอแหงนหน้าขึ้นมามองประธานหนุ่มด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ค่ะ" แอลล์ตอบรับทราบสั้นๆ แม้ในใจอยากจะถามคำถามมากมาย แต่เพราะเขาเป็นเจ้านายจึงไม่อยากตีตัวเสมอท่าน

"จะไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?" อีวานเลิกคิ้วถาม

"ทำไมถึงหนีหน้าคุณดาหวันล่ะคะ?"

"หนีหน้าก็แปลว่าไม่อยากเห็นหน้า เมื่อคุณเป็นเลขาของผม คุณจะต้องทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เธอเข้าไปหาผมอีกในเวลาทำงาน"

"แต่ว่า...มันเป็นหน้าที่ของเลขาด้วยเหรอคะ?" เธอไม่ได้อยากเถียง แต่ไม่เห็นด้วยที่ตนจะต้องมาทำหน้าที่นี้ เพราะเรื่องผู้หญิงของอีวาน ดูเหมือนจะเป็นเรื่องส่วนตัวของชายหนุ่มเสียมากกว่า

"หน้าที่ของเลขาคือการทำงานทุกอย่างตามที่เจ้านายสั่ง ถ้างานง่ายๆ แค่นี้คุณทำไม่ได้ ผมก็ไม่รู้ว่าคุณจะทำงานอื่นได้หรือเปล่า"

เขาวางมือลงบนโต๊ะทำงาน และก้มโค้งลงเล็กน้อยจนแอลล์มองเห็นรูขุมขนบนใบหน้าคมคายชัดเจน เธอรู้สึกประหม่า จึงเอนตัวไปข้างหลังจนแผ่นหลังชนเข้ากับพนักเก้าอี้

"แล้ว...แล้วทำไมบอสถึงไม่อยากให้แฟนบอสเข้าไปหาในห้องทำงานล่ะคะ?"

"เขาไม่ใช่แฟนผม ผมยังไม่มีแฟน โสด" ชายหนุ่มจงใจเน้นเสียงหนักประโยคท้าย เขาหงุดหงิดที่แอลล์กล่าวหาว่าดาหวันเป็นแฟนตน ขณะที่เธอแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับกำลังยิ้มร่าเมื่อได้รับคำอธิบายเช่นนั้น

"ค่ะ แอลล์ไม่รู้นี่คะ ขอโทษด้วยค่ะ"

"ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าผมยังไม่มีแฟน"

"รู้แล้วค่ะ" แอลล์ตอบพลางพยักหน้าเล็กน้อย

"ดี งั้นเที่ยงตรงเตรียมตัวให้พร้อม ผมจะพาคุณออกไปเจอลูกค้า อีกหนึ่งเดือนคุณหนึ่งก็จะลาออกแล้ว เพราะฉะนั้นคุณต้องทำหน้าที่ทุกอย่างแทนคุณหนึ่ง"

"แต่เที่ยงตรงยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลยนี่คะ"

"ก็จะพาออกไปทานมื้อเที่ยงนี่ไง ทานเสร็จจะได้คุยกับลูกค้าต่อเลย ผมนัดเขาไว้บ่ายสอง"

"เอ่อ...ค่ะ" แอลล์รู้ดีว่าเป็นเรื่องงานจึงปฏิเสธเรื่องทานข้าวไม่ได้ อีวานพูดจบแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง...