หริณะมองห้องนอนใหญ่ที่พี่วาฬและพี่ขาลบอกกับเธอว่าต่อไปนี้มันจะเป็นห้องนอนของเธอด้วยความรู้สึกปนเปกัน ทั้งตื่นเต้นในความใหญ่โตมโหฬารของห้อง ทั้งงุนงงว่าสรุปเธอมายืนอยู่ในบ้านของชายสองคนที่เพิ่งรู้จักกันได้อย่างไร
“ทำไมเตียงมันใหญ่จังคะ?” สาวน้อยอดถามสิ่งแรกที่เธอสงสัยไม่ได้
“อ้อ... เตียง 9 ฟุต พี่โทรบอกให้ลุงชัยหามาให้เอง เธอนอนคนเดียวในบ้านนี้ไม่ได้นี่ เธอกลัวผี พี่กับไอ้วาฬก็ต้องมานอนเป็นเพื่อน เมื่อคืนนอนเตียงหกฟุตสามคน เบียดกันจะแย่” ขาลตอบขึ้นมาทันที
“แต่... ที่เบียดเพราะพี่ ๆ มานอนเบียดหนู เนื้อที่เตียงเหลือตั้งเยอะตั้งแยะ” หริณะท้วงขึ้นมา
“กว้าง ๆ แหละดีแล้ว คิดบ้างสิยัยนิ่ม กิจกรรมที่พวกเราต้องทำกันมันต้องใช้เนื้อที่เยอะ” ขาลทำเป็นดุน้อง
“เออ... เราต้องทำกิจกรรมกันบนเตียงด้วยเหรอคะ?” สาวน้อยถามแล้วหน้าแดง
“อืม ทำสิ เผื่อผีมาจะได้ไล่ผีกันบนเตียงนี่แหละ” วาฬบอกสาวน้อยแล้วยิ้ม
“
