“แม่ผมตายไปตั้งนานแล้ว พ่อจะต้องให้ผมเอ่ยบอกกี่ครั้งกันครับว่าผมไม่มีแม่ แล้วก็เมียน่ะผมมีปัญญาหาได้ด้วยตัวเองไม่จำเป็นต้องให้ใครหน้าไหนมาเจ้ากี้เจ้าการ พวกคุณก็อยู่ส่วนพวกคุณไป ผมก็อยู่ส่วนผมไม่ก้าวก่ายกันแบบนี้ไม่เป็นเหรอ ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของผมด้วย คุณมันก็แค่แม่เลี้ยงถึงพ่อผมจะชอบคุณรักคุณแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์เสนอหน้ามาทำหน้าที่แม่ผมเพราะคุณไม่มีสิทธิ์!”
ซ่งเหว่ยหนานประกาศกร้าวใส่หน้าแม่เลี้ยงจ้องเธอด้วยสายตามาดร้ายอย่างเก็บไม่มิด
“ซ่งเหว่ยหนาน!!” นายท่านซ่งตวาดลูกชายคนโตลั่นด้วยความโกรธหลังจากถูกอีกฝ่ายทำลายความหวังดีและบรรยากาศดีๆ ในวันนี้ลง
ส่วนคุณนายซ่งได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาใครเพราะความอับอายที่ถูกลูกเลี้ยงฉีกหน้า โดยมีลูกชายและลูกสาวของเธอคอยช่วยปลอบใจ ซ่งเหว่ยหนานเบือนหน้าหนีภาพน่าหมั้นไส้ของคนที่ทำท่าราวว่าถูกรังแกเสียเต็มประดานั้นอย่างไ
