14
เจ็บไม่มากมาย มันหนึบหน่วงตรงส่วนล่างเสียมากกว่าจะเรียกว่าเจ็บปวด น้ำตาแห้งผากพอๆ กับหัวใจที่ถูกบดขยี้ไม่เหลือชิ้นดี เมขลาไม่แม้แต่จะเหลือบแลไปทางผู้ชายน่ารังเกียจ จากเตียงนอนที่ไหวยวบยาบก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นนั่ง ร่างกายที่ถูกบดขยี้ยังขัดเคล็ดในบางส่วน สมองมึนงง สติกระเจิงไม่เข้าที่ ความรู้สึกเจ็บปวดดูจะเป็นสิ่งเดียวที่สาวน้อยวัยสิบเก้ารู้สึกชัดเจนที่สุด เธอยันตัวลุกขึ้นบ้าง เอาผ้าห่มมาปิดร่าง หวังจะเข้าห้องน้ำชำระล้างคราบสกปรกออกให้หมดจากตัวถึงจะล้างมันออกจากใจไม่ได้ก็ตามที
“จะไปไหน”
เมขลาเม้มปากแน่นไม่ตอบ หน้าเขาเธอก็ไม่อยากจะมอง
ชาดกจุ๊ปาก จับต้นแขนเรียวกระชากแรงๆ ร่างบอบบางก็ถลาสู่อ้อมแขน
“ปล่อย!”
ชายหนุ่มกวาดตาไปทั่วใบหน้างดงามที่จับตาจับใจแต่แรกเห็น เธอสวยงามและหวานหอมถูกใจเขาที่สุด ให้ปล่อยง่ายๆ คงยาก ตาคมจับจ้องสบตาเรื่อช้ำ เธอไม่ร้อง มีแต่ตาที่แดง ปากเม้มแน่น จ้องมองเข
