เหมยฮวาพลัดถิ่นมาร่ำรวย

ขายโสม

พอเหมยฮวาทำอาหารเสร็จทุกคนก็รีบมากินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน

" ท่านย่าเจ้าคะหลานมีเรื่องจะบอก " ก่อนที่ท่านย่าจะดับตะเกียงเหมยฮวารีบเอ่ยขึ้นจนท่านย่าเฉินต้องหันมาถามหลานสาว

" หลานมีอะไรรึอาเหมย? " นอกจากท่านย่าเฉินแล้วยังมีอาเจินน้อยอีกคนที่หันมามองหน้าเหมยฮวาด้วยความสงสัย

" พรุ่งนี้หลานต้องเข้าเมืองเอาสมุนไพรไปขายเจ้าค่ะ " เหมยฮวาพูดทั้งที่กำลังหันไปหยิบห่อโสมออกมาวางตรงหน้าที่ย่าเฉิน

" อะ อาเหมย หลานไปได้โสมคนที่สมบูรณ์ขนาดนี้มาจากไหนกัน " ท่านย่าเฉินตกใจกับโสมคนที่วางอยู่ตรงหน้าจนพูดตะกุกตะกัก

" หลานเก็บมาจากบนเขาเจ้าค่ะท่านย่า อาเจินน้องพี่เราจะมีบ้านกันแล้วน้องดีใจไหม? " เหมยฮวาตอบท่านย่าและหันไปหาอาเจินที่นั่งอยู่ข้างๆ

" บ้านใหม่หรือขอรับ อาเจินดีใจที่เราจะมีบ้านใหม่ " อาเจินน้อยตอบพี่สาวทั้งตื่นเต้นดีใจ

" ท่านย่าพรุ่งนี้เข้าไปในเมืองกับหลานนะเจ้าคะ เราจะได้ไปซื้อของใช้มาเพิ่มกัน " เหมยฮวาเอ่ยชวนท่านย่าเฉินแต่เหมือนจะไม่เป็นผล

" พรุ่งนี้ย่าต้องไปหาย่าหม่าของหลาน หลานไปกับอาเจินเถอะ อย่าลืมซื้อไหเปล่ามาไว้ใส่น้ำมันซักหลายใบหน่อย " ท่านย่าเฉินจะเอาเครื่องในหมูกับมันหมูที่ทำไว้ไปแบ่งให้สหายเลยไม่ได้เข้าเมืองไปกับหลานๆ

" เจ้าค่ะท่านย่า เดี๋ยวหลานไปกับอาเจินก็ได้เจ้าค่ะ" พอคุยกันเสร็จเหมยฮวาก็เก็บห่อโสมไว้อย่างดีก่อนจะเดินไปดับตะเกียงและเข้านอน

เช้าวันรุ่งขึ้นเหมยฮวารีบลุกมาหุงหาอาหารให้ทุกคนกินแต่ เช้าก่อนที่ตนเองกับน้องชายจะพากันรีบเดินขึ้นเกวียนของท่านลุงคงพร้อมตะกร้าสะพายหลังที่มีโสมอยู่ในนั้น ท่านย่าเฉินเอาเงินให้เธอติดตัวไป 1 ตำลึง แต่เธอเอาไปแค่ 20 อีแปะเท่านั้น

" อาเหมย อาเจิน พวกเจ้าจะเข้าเมืองกันรึมาๆ เดี๋ยวเกวียนจะเต็มซะก่อน " ท่านลุงคงที่เห็นเหมยฮวาเดินมาพร้อมกับน้องชายก็รีบเรียกให้ไปขึ้นเกวียน

" เจ้าค่ะท่านลุง/ขอรับท่านลุง "

" วันนี้พวกเจ้าจะเข้าไปซื้ออะไรกันรึ " ท่านลุงคงเอ่ยถามในขณะที่ทั้งสองกำลังขึ้นไปนั่งบนเกวียน

" ข้าจะเอาสมุนไพรไปขายเจ้าค่ะท่านลุง พอดีเมื่อวานข้าขึ้นไปหาเก็บสมุนไพรบนเขามาเจ้าค่ะ " เหมยฮวาตอบตามความจริงแต่ไม่ได้บอกว่าเป็นสมุนไพรชนิดไหน

" อื้อเมื่อวานท่านป้าของเจ้าเล่าให้ลุงฟังแล้ว หากคราวหน้าขึ้นไปอีกเจ้าต้องระวังตัวให้ดี ยิ่งขึ้นไปสูงเท่าไหร่สัตว์ป่าก็ยิ่งเยอะชาวบ้านส่วนใหญ่เลยไม่ค่อยขึ้นไปกัน " ท่านลุงคงเอ่ยเตือนเหมยฮวาด้วยความห่วงใยเพราะตนเองก็มีลูกสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับเหมยฮวา

" ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุง ข้าจะระวังตัวให้ดีเจ้าค่ะ "

พอชาวบ้านมาขึ้นเกวียนจนเต็มท่านลุงคงก็บังคับเกวียนออกเดินทางทันที เส้นทางก็ยังคงเป็นทางเดิมที่มีวิวทิวทัศน์งดงามมากมายให้ดูอยู่ตลอดทาง ระหว่างนั้นก็มีเกวียนขนสินค้าหลายคันผ่านทางมาเช่นกันเพราะหมู่บ้านซินหยานเป็นทางผ่านสำหรับพ่อค้าที่ขนของไปขายต่างแคว้น

เมื่อเห็นภาพสวยๆแบบนี้ในหัวของเหมยฮวาก็กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่เธออยากทำแต่ก็ต้องปล่อยให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปทีละขั้นก่อน

ไม่นานท่านลุงคงก็ขับเกวียนมาถึงในเมืองและส่งชาวบ้านทุกคนลงที่เดิม

" เดี๋ยวลุงไปเอาเครื่องในหมูเองนะอาเหมย เจ้ากับน้องชายไปร้านยาเถอะแต่ถ้าจะให้ดีไปที่ร้านยาตระกูลหลี่นะ ที่นั่นให้ราคาเป็นธรรมที่สุด " ท่านลุงคงแนะนำเหมยฮวาด้วยความหวังดี

" ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุง ข้ากับน้องขอตัวก่อนนะเจ้าคะ " เหมยฮวากับมู่เจินมุ่งหน้าไปตามทางที่ท่านลุงคงชี้บอก แต่ระหว่างทางก็มีเรื่องให้เหมยฮวาได้ออกกำลังกายซะก่อน

" ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ช่วยด้วย!! มีโจรกระชากถุงเงินของฮูหยินเจ้าค่ะ!!! " เสียงของบ่าวรับใช้ข้างการฮูหยินผู้หนึ่งร้องลั่นเพื่อขอความช่วยเหลือ

" อาเจิน น้องถือตะกร้าของพี่ไว้และรักษาให้ดีด้วย " เหมยฮวากลัวว่าโสมในตะกร้าจะเกิดความเสียหายก็เลยปลดตะกร้าออกจากหลังก่อนที่จะรีบไปช่วยจับโจร

" ขอรับ ท่านพี่ระวังตัวด้วย " มู่เจินรับตะกร้าของพี่สาวมากอดไว้อย่างดีก่อนที่จะตะโกนบอกตามหลังพี่สาวว่าให้ระวังตัวด้วย

พลั่ก ตุ๊บ ตุ๊บ

เหมยฮวารีบวิ่งตามไปถีบโจรคนนั้นจนล้มลง ก่อนจะจับคว่ำหน้าแล้วล็อกมือไขว้หลังไว้ทั้งสองข้าง

" ใครมีเชือกบ้างเจ้าคะ ข้าขอยืมเชือกหน่อย " เหมยฮวาเอ่ยถามชาวบ้านแถวนั้น

" ข้ามี อ่ะนี่เอาไปเลยมัดมันให้แน่นๆนะหลายครั้งแล้วไอ้เจ้าคนนี้ มันจ้องแต่เหยื่อที่เป็นผู้หญิงจะได้ไม่มีใครกล้าตามมัน " ท่านป้าที่เป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านค้าแถวนั้นรีบเอาเชือกออกมาให้เหมยฮวา พร้อมทั้งบอกเล่าว่าโจรคนนี้ทำแบบนี้บ่อยแล้ว

" ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า ช่วยให้คนไปแจ้งทางการให้มานำตัวหัวขโมยไปด้วยนะเจ้าค่ะ " เหมยฮวารีบมัดมือชายคนนั้นอย่างแน่นหนาก่อนที่จะสำรวจหาถุงเงิน

" แม่หนูป้าขอบใจเจ้ามากที่ช่วยไว้ครั้งนี้ เดี๋ยวป้าจะให้บ่าวรับใช้ไปแจ้งทางการเองขอบคุณเถ้าแก่เนี้ยสำหรับเชือกที่มัดเจ้าหัวขโมยนี่ด้วยนะเจ้าคะ " ฮูหยินหลี่ที่เป็นเจ้าทุกข์พึ่งจะตามมาถึงก็เอ่ยขอบคุณเหมยฮวา กับเจ้าของเชือกอย่างซาบซึ้งใจ เพราะในถุงเงินมีตั๋วเงิน 1000 ตำลึงที่ฮูหยินหลี่ต้องเอาไปจ่ายค่าสินค้าด้วย

" ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านป้า " เหมยฮวาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

" แล้วแม่หนูชื่ออะไรรึ บอกป้าได้หรือไม่ " ฮูหยินหลี่เอ่ยถามชื่อแซ่ของผู้ที่ช่วยเหลือตนไว้เผื่อนาคตข้างหน้าจะมีโอกาสได้ตอบแทนคืน

" ข้าชื่อเหมยฮวาเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะข้าต้องไปทำธุระต่อ " เหมยฮาตอบเสร็จก็เดินไปหาน้องชายและพากันมุ่งหน้าไปที่ร้านขายยาทันที

" ท่านพี่เจ็บตรงไหนหรือไม่ขอรับ " อาเจินน้อยเอ่ยถามเพราะเป็นห่วงพี่สาว

" พี่ไม่เป็นไรอาเจินอย่าได้เป็นกังวล เรารีบเดินกันเถอะพี่อยากรู้ใจจะขาดแล้วว่าจะขายได้เท่าไหร่ " เหมยฮวาพาน้องชายเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม

" ขอรับท่านพี่ "

ไม่นานเหมยฮวากับมู่เจินก็เดินมาถึงหน้าร้านขายยาตระกูลหลี่ หลงจู๊พอเห็นว่ามีลูกค้ามาหน้าร้านก็รีบเอ่ยเชื้อเชิญให้เข้าไปด้านใน

" เชิญด้านในก่อนน้องสาวน้องชาย วันนี้พวกเจ้ามาซื้อยาหรือมาขายสมุนไพรละ " หลงจู๊เอ่ยถามเหมยฮวาเพราะเห็นหิ้วตะกร้ามาด้วยแต่ก็มองไม่เห็นสมุนไพรเลย

" ข้ากับน้องชายมาขายสมุนไพรเจ้าค่ะ " เหมยฮวาตอบกลับอย่างรวดเร็ว

" งั้นเชิญไปนั่งที่โต๊ะก่อนเดี๋ยวข้าจะไปตามนายท่านมาตีราคาให้ " หลงจู๊ให้เหมยฮวาไปนั่งรอที่โต๊ะรับแขกก่อนที่จะเดินไปตามนายท่านหลี่มาตีราคาสมุนไพร

" พวกเจ้าสองคนมาขายสมุนไพรใช่ไหม? ไหนละเอาออกมาเลยข้าจะได้ตีราคาให้ถูก " ชายสูงวัยเดินออกมาจากห้องแล้วตรงมาที่โต๊ะที่เหมยฮวานั่งอยู่ก่อนจะเอ่ยถามหาสมุนไพร

" นี่เจ้าค่ะ ท่านรับซื้อหรือไม่ " เหมยฮวาค่อยๆวางห่อผ้าลงและเปิดออกให้นายท่านหลี่ดู ก่อนจะเอ่ยถามออกไป

" นะนะนี่ เจ้าไปเอามาจากที่ใด นี่มันโสมคนที่อายุมากกว่าร้อยปี ทั้งยังอ้วนท้วนสมบูรณ์ทุกส่วนอีกด้วย รับข้ารับเจ้ามีเท่าไหร่ข้ารับหมด " นายท่านหลี่ที่ตาเบิกกว้างเพราะตกตะลึงกับสิ่งของที่วางอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะยื่นมือออกไปค่อยๆประคองโสมคนขึ้นมาดูอย่างทะนุถนอม

" ข้ามีทั้งหมด 4 หัวเจ้าค่ะ " พอเหมยฮวาเปิดผ้าออกจนหมดนายท่านหลี่แทบช็อกลงตรงนั้น หัวเดียวก็ว่าหายากแล้วที่วางอยู่ตรงหน้ามีตั้ง 4 หัวใครบ้างที่จะไม่เป็นแบบนายท่านหลี่ตอนนี้

" ข้าให้หัวละ 2000 ตำลึงทอง เจ้าพอใจหรือไม่ " นายท่านหลี่ให้ราคาจนเหมยฮวาก็แทบช็อกเหมือนกัน

" พอใจเจ้าค่ะ ข้าตกลงขายให้ท่าน " พูดจบเหมยฮวาก็เลื่อนห่อโสมไปให้นายท่านหลี่

" ทั้งหมด 4 หัว 8000ตำลึงทอง เจ้าจะเอาเป็นตั๋วเงินเท่าไหร่บ้างข้าจะให้หลงจู๊จัดการให้ " นายท่านหลี่เอ่ยถามเหมยฮวาก่อนที่จะกวักมือเรียกหลงจู๊มาฟัง

" ข้าขอ 2000อีแปะ 18ตำลึงเงิน 98ตำลึงทองรวมเป็น 100ตำลึงทอง ที่เหลือ 7900ตำลึงทองขอเป็นตั๋วเงินทั้งหมดเจ้าค่ะ " เหมยฮวาแจกแจงเงินที่ตนเองต้องการให้หลงจู๊ฟังอย่างเสร็จสรรพ

" เจ้าไปจัดการตามที่แม่หนูนี่ต้องการเถอะ " นายท่านหลี่แอบแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เหมยฮวาสามารถคำนวณเงินได้อย่างแม่นยำ ดูจากหน้าตาผิวพรรณอาจจะเป็นลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ที่ตกยากเป็นแน่

" ท่านพี่เจ้าคะ อ้าวแม่หนูเหมยฮวาเจ้ามาทำธุระที่นี่เองรึ " ฮูหยินหลี่ที่พึ่งจัดการกับเจ้าหัวขโมยเสร็จเดินเข้ามาในร้านเพื่อมาหาสามีแต่ก็ต้องแปลกใจที่เจอเหมยฮวาที่นี่

" เจ้าค่ะท่านป้า " เหมยฮวาตอบกลับฮูหยินหลี่

" อ้าวรู้จักกันหรอกรึฮูหยิน " นายท่านหลี่เอ่ยถามฮูหยินที่ดูเหมือนจะรู้จักกับเหมยฮวามาก่อน

" ก็เมื่อสักครู่น้องโดนเจ้าหัวขโมยกระชากถุงเงินแต่ได้แม่หนูเหมยฮวาช่วยเอาไว้เลยจับหัวขโมยได้เจ้าค่ะ " ฮูหยินหลี่เริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆให้ผู้เป็นสามีฟัง

" โชคดีจริงๆที่มีคนช่วยฮูหยินของข้าไว้ ขอบใจเจ้ามากนะแม่หนู " นายท่านหลี่กล่าวขอบคุณเหมยฮวาอีกครั้งก่อนที่หลงจู๊จะเดินเอาตั๋วเงินมาให้เหมยฮวานับดู

"ท่านลุงท่านป้าอย่าได้คิดมากเลยเจ้าค่ะ ข้าตรวจดูตั๋วเงินครบแล้วงั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ " เหมยฮวากับมู่เจินลุกขึ้นและกล่าวลานายท่านหลี่และฮูหยินทั้งสองก่อนจะเดินออกไป

1000 อีแปะ = 1 ตำลึงเงิน

10 ตำลึงเงิน = 1ตำลึงทอง