INTRO
390 คำ
ขึ้นชื่อว่าความรักสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนนั่นแหละ ยกเว้นเขา... ที่ไม่เคยคิดอยากจะมีมัน ด้วยวิถีการใช้ชีวิตมันบีบบังคับให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนั้น กระทั่งเจอเธอ...
“อย่าทำอะไรลูกฉันเลยนะ ฮึก! ฉันยอมแล้ว”
“กูอยากรู้ว่าพวกมึงมีค่าพอที่มันจะมาช่วยไหม”
“แม่ครับผมกลัว” เด็กชายร้องเรียกผู้เป็นแม่ด้วยความหวาดกลัว แต่มันก็เปล่าประโยชน์ที่จะทำให้คนจำพวกนั้นหยุดกระทำสิ่งเลวร้าย
“อึก! ได้โปรด... ปล่อยลูกฉันไปเถอะ”
“ไม่อยากให้ลูกเมียมึงตายก็เซ็นซะ!”
(ปัง)
“ไม่...!! ฮึก... แม่ครับ อย่าทิ้งผมสิ ตื่นมาคุยกับผมก่อน ฮือ...” เสียงร้องไห้ดังไปทั่วบริเวณคล้ายกับจะขาดใจอยู่ตรงนั้น คำกล่าวร้องอ้อนวอนไม่มีผลต่อคนตรงหน้าเลยสักนิด ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เป็นไปตามกติกา ไม่มีสัจจะในหมู่โจร มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้นที่อยู่ร่วมกันได้
“กูอยากรู้ประวัติของผู้หญิงคนนี้”
“ครับ?”
“สาวน้อยคนนั้นที่กำลังร้องเพลงอยู่”
“นายดูสนใจเธอนะครับ”
“แล้วไง? ก็แค่สนใจไม่เห็นมีอะไรแปลก ... พวกมึงก็รู้ว่าเราเป็นใคร”
“แต่เธอไม่รู้นี่ครับ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“ใช่... เธอไม่รู้และไม่สมควรที่จะรู้ด้วย”
ความรัก ครอบครัว เป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่อยากมี ชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายไม่เห็นจะมีความสุขตรงไหนเลย ผมเคยคิดแบบนั้นกระทั่งผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งทุกอย่างในชีวิตก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยต้องการใคร ไม่อยากมีใคร ทุกอย่างมันกลับตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง
ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นเธอด้วย ความลับนี้จะเก็บไว้ได้นานแค่ไหนกัน ...
“เฮีย!! หนูบอกว่าอย่ากอด เฮียเป็นโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย”
“มึงด่ากูเหรอ?”
“ก็เออดิ อยู่กันสองคนจะให้ด่าใคร”
“ปากดี!”
“อย่างอื่นก็ดีค่ะ”
“...”
ความรักที่เป็นความลับมันไม่ได้มีควาสุขเสมอไปหรอก แต่ถ้าให้เลือกระหว่างหัวใจกับหน้าที่ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
“ฮะ เฮีย...”
“มึงจะกลัวกูก็ได้ แต่อย่าเกลียดกูเลยนะ”
- ผู้เขียน
