The 4th Hide :: วันครบรอบ
1556 คำ
H - I - D - E
ผี – ซ่อน– ศพ
The 4th Hide :: วันครบรอบ
The 4th Hide ::วันครบรอบ
วูบบบบบ ....
เปลือกตาเริ่มปรือขึ้นอย่างรวดเร็ว สีหน้านั้นดูตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ไม่น้อย สังเกตได้จากเหงื่อเม็ดโตที่ผุดอยู่เต็มใบหน้าของหล่อน แม้ว่าภายในห้องจะเปิดเครื่องปรับอากาศในระดับยี่สิบองศาเซลเซียสก็ตาม
“ ฝันหรอกเหรอ ... ” เธอกุมหน้าตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เหงื่อที่ไหลอยู่ตามตัวและใบหน้าที่ไร้สิวฝ้าของเธอนั้น เหมือนกับว่าเธอเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ๆ
หญิงสาวปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้าด้วยฝ่ามือจนเกลี้ยง พลันสายตากลับจ้องมองไปที่กรอบภาพบนโต๊ะข้างหัวเตียงนอนสีชมพูสดใสของเธอ ใบหน้าของบุคคลในรูปทั้งสองคนนั้นฉีกยิ้มอย่างน่ารัก แสดงถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่สุดในชีวิต ด้านหลังของพวกเธอคือประตูทางเข้าโรงเรียนสตรีวิทสาร สถานที่ที่เธอจบการศึกษาชั้นประถมศึกษาเมื่อหลายปีก่อน
เธอหยิบกรอบรูปนั้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนที่จะกอดมันเอาไว้แน่น สายตาเหม่อลอยออกไปด้านนอกหน้าต่างที่แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามาเพราะผ้าม่านได้สะบัดพัดตามแรงลม สมองเริ่มประมวลภาพของเพื่อนที่อยู่ในรูป ... คนที่ถ่ายภาพคู่กับเธอ
“ จ๋า .... ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ ” เสียงที่แสนจะสั่นเครือ แฝงความเศร้าของพิมดังก้องอยู่ภายในห้องนอนทรงสี่เหลี่ยมช้า ๆ เสียงที่เบานั้นกลับก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องนอนของบ้านหลังนั้น
“ จริงด้วยสิ ” เหมือนกับว่าเธอจะคิดอะไรบางอย่างออก เธอพยายามเอาความคิดอื่น ๆ ออกไปจากหัวพลันหันหน้าไปยังปฏิทินที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวโปรดของเธอ
วันนี้วันที่ 24 มีนาคม 2554....
“ สิบปีแล้วเหรอเนี่ย .... ไวเป็นบ้าเลย ” หญิงสาวพูดก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงนอน พลันหยิบผ้าเช็ดตัวผืนบางตรงเข้าไปในห้องน้ำด้านหลังของห้อง ในวันนี้เธอมีตารางนัดหมายที่เธอและเพื่อน ๆ ที่เหลือมักจะไปรำลึกความหลังกันทุกครั้งไป
วันนี้เป็นวันสำคัญของพวกเธอทั้งห้าคน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่วันที่ถูกขึ้นหน้าปฏิทินสากล แต่วันนี้ก็เป็นวันแห่งการสูญเสียวันหนึ่งที่พวกเธอไม่มีวันลืมฝันร้ายนี้ได้ลง
วันครบรอบการหายตัวไปของจ๋า
เวลากว่าหนึ่งชั่วโมงที่เธอใช้มันในการจัดแต่งร่างกาย เสื้อผ้าหน้าผมด้วยชุดนักศึกษา เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้เธอจะมีเรียนภาคบ่ายด้วย รองเท้าคัชชูสีดำสนิทถูกสวมลงบนขาเรียวขาวของเธอ กระโปรงนักศึกษาทรงเอพอดีตัวช่วยให้หุ่นของเธอดูมีสรีระมากขึ้น เธอมัดผมยาวสีดำขลับไร้การเจือปนด้วยสารเคมีจากน้ำยาย้อมผม หล่อนยิ้มให้กับตัวเองในกระจกหน้าห้องอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอนของเธอผ่านไปยังทางเดินชั้นสองเพื่อจะลงบันใดไปชั้นหนึ่ง
จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอกลับดังขึ้นจนเธอถึงกับตกใจ มือเรียวสวยรีบควานหาโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายนั้นก่อนที่จะบรรจงกดรับสายเพื่อสนทนากับปลายสายที่โทรเข้ามา
“ ว่าไงปอย ... ”
“ พิม .. แกอยู่ไหน ? ”
“ กำลังจะออกจากบ้านแล้ว ”
“ โอเค ๆ ... เดี๋ยวแกแวะมารับฉันที่หน้าบ้านด้วยนะ พอดีว่าพี่เป๊กเค้าติดธุระน่ะ ”
“ แหม ๆ แฟนแกเนี่ยธุระเยอะจังนะ ”
“ คนของสังคมก็งี้แหละ ... มาเร็ว ๆ ละกันแก เปลืองค่าโทรศัพท์ย่ะ” เสียงปลายสายพูดกลับมาก่อนที่จะกดตัดสายทิ้งไปดื้อ ๆ เธอเก็บกระเป๋าเข้าโทรศัพท์ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นห้อง ๆ หนึ่ง
มีห้อง ๆ หนึ่งที่ทำให้เธอต้องชะงักจนหันกลับมามองมันอีกครั้งหลังจากที่ผ่านหน้าห้องนั้นไปแล้ว
นั่นคือห้องนอนของภัทร พี่ชายตัวแสบที่แอบชอบจ๋าอยู่ หลังจากที่เกิดเรื่องของจ๋าทำให้เขาเก็บตัวอยู่ในแต่ห้องของเขา ไม่ออกไปไหน ไม่ไปพบปะเพื่อน ๆ หรือผู้คนภายนอกเลยแม้แต่นิดเดียว จากคนที่เคยร่าเริงสดใสตามประสาเด็กหนุ่มเนื้อหอม ตอนนี้ความเป็นหนุ่มน้อยของเขาหายไปกับโลกแห่งความมืด เขาใช้ชีวิตทั้งวัน เขาจะออกมาจากห้องนอนได้ก็ต่อเมื่อถึงเวลาอาหารเท่านั้น
“ พี่ภัทร ... พิมไปเรียนก่อนนะ ” มือเรียวยาวเคาะประตูพรางส่งเสียงเข้าไปในห้อง ซึ่งไม่รู้ว่าเสียงนั้น พี่ชายของเธอจะได้ยินมันหรือไม่ เธอส่ายหัวเบา ๆ กับการกระทำบ้า ๆ นั่นก่อนที่จะรีบสาวเท้าเดินลงบันใดมา
“ พิม .. กินข้าวก่อนไหมลูก? ” เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยกับพิมดังขึ้นจากห้องครัว ในขณะที่มือของผู้เป็นแม่กำลังซอยหอมใหญ่อยู่
“ ไม่ดีกว่าค่ะ ” เธอพูดกับหญิงวัยกลางคนคนนั้นก่อนที่จะรีบเปิดประตูบ้านออกไป โชคดีที่มีรถแท็กซี่ผ่านมาที่เส้นทางนี้พอดิบพอดี มือขาวสวยบรรจงเรียกรถแท็กซี่ให้จอด รถคันนั้นค่อย ๆ จอดสนิทลงที่หน้าของเธอ
“ ไปที่โรงเรียนสตรีวิทสารค่ะ ” คนขับรถพยักหน้า เธอรีบเข้าไปในรถคันนั้นก่อนที่จะเบิ่งออกไปด้วยความเร็ว
น่าแปลกที่โรงเรียนสตรีวิทสารนั้นมีเนื้อที่ที่มากพอจะสร้างสุสานสำหรับบุคลากรของโรงเรียนได้ ด้านหลังนั้นจะเป็นหลุมฝังศพของอาจารย์บ้างล่ะ บ้างก็เป็นหลุมฝังศพของบรรดาเด็กนักเรียนในโรงเรียนที่ตายบ้างล่ะ ซึ่งแน่นอนว่า จ๋าเองก็เป็นหนึ่งที่อยู่ในสุสานนั้นเหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะหาศพไม่เจอก็เถอะ แต่เวลาผ่านไปสิบปีแล้วเด็กสาวยังไม่ปรากฏตัวขึ้นมาเลย ไม่แปลกที่จะมีการตั้งสุสานของจ๋าขึ้น
“ เอ่อ .. พี่คะ เดี๋ยวช่วยจอดหน้าบ้านหลังนั้นให้หน่อยนะคะ ” เธอชี้ไปยังบ้านหลังโตซึ่งเป็นจุดนัดหมายระหว่างเธอและเพื่อนสาวอีกคน
พอดีกันกับที่หญิงสาวในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอวิ่งออกมาจากบ้าน เธอโบกไม้โบกมือให้กับเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ในรถ ทันทีที่รถจอดสนิท เพื่อนตัวดีรีบเปิดประตูเข้ามาก่อนที่จะนั่งลงข้าง ๆ พิม
“ รอนานไหมแก? ” เธอกล่าวทักทายก่อนที่จะเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบกระดาษซับหน้ามันสีเขียวออกมาบรรจงเช็ดหน้าที่เริ่มจะเป็นมันของหล่อน ผมที่ดัดเป็นรอนนั้นทำให้เธอดูเป็นสาวเซ็กซี่มากเลยทีเดียว
ปอยคือเพื่อนคนเดียวในกลุ่มที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับพิม เว้นแต่ว่าคนละคณะเท่านั้น พิมเรียนคณะวิทยาศาสตร์ ส่วนปอยเลือกที่จะเรียนคณะนิเทศศาสตร์เอกการออกแบบ ถึงแม้ว่าเธอจะเอนทรานซ์ติดคณะวิทยาศาสตร์เหมือนกับพิม แต่ด้วยความที่เธอชอบแฟชั่นและการเข้าสังคมระดับหรูหรา นั่นคือตัวเลือกที่ทำให้เธอเรียนคณะวิทยาการเสียมากกว่า เธอกับพิมถือว่าเป็นเพื่อนที่สนิทมากที่สุดในบรรดาสาว ๆ ทั้งหมด สัญญาณที่ทำให้เธอรู้ว่าปอยกำลังจะมาแล้ว นั่นคือกลิ่นน้ำหอมที่เธอชโลมมันกับเสื้อผ้าและร่างกาย ราวกับว่าเธอใช้มันอาบแทนน้ำเลยก็ว่าได้
หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่ายหน้าเพื่อเป็นคำตอบให้แก่เพื่อนสนิท หญิงสาวลอบยิ้มก่อนจะนั่งไขว่ห้าง ตลับแป้งและสารพัดเครื่องสำอางถูกวางกองบนหน้าตักของหญิงสาว นี่คือความสามารถพิเศษของเธออีกอย่าง .... แต่งหน้าบนรถที่แล่นอยู่ได้
พิมเริ่มเปิดประเด็นเกี่ยวกับการเรียนในคณะให้กับเพื่อนสาวเพิ่งแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างที่เดินทาง หากแต่ว่าปอยกลับคอยจะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไปโยงเกี่ยวกับแฟชั่นการแต่งตัวตามที่เธอชอบทุกครั้ง จนพิมถึงกับต้องปล่อยไปตามน้ำ ปอยเป็นหญิงสาวที่จ้อไม่หยุดก็จริง แต่เธอก็ไม่ได้มีพิษสงร้ายกาจอะไรเลยแม้แต่น้อยบางครั้งเธอแอบสังเกตเห็นโชเฟอร์ส่ายหัวเบา ๆ
บางทีเขาอาจจะรำคาญเสียงที่เล็กแหลมของหญิงสาวจนแสบแก้วหูก็เป็นได้
เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษ รถแท็กซี่คันเหลืองเขียวได้มาจอดเทียบที่หน้าประตูทางเข้าโรงเรียนสตรีวิทสาร
“ เอ่อ ... ตอนนี้รถติดมากเลยนะครับ ผมว่าพวกคุณน่าจะลงเดินผ่านโรงเรียนเข้าไปทะลุด้านหลังจะไวกว่านะครับ ” เขาเสนอแนะความคิดที่ค่อนข้างเป็นความคิดที่ดีและประหยัดเงินของเธอด้วย
พิมจ่ายเงินให้กับโชเฟอร์วัยกลางคนก่อนที่จะเดินลงมาจากรถ บรรดาเด็กนักเรียนหญิงที่อยู่หน้าโรงเรียนต่างจ้องมองการมาของทั้งสอง
“ ถึงซะที ... สตรีวิทสาร!! ” ปอยจ้องมองโรงเรียนเก่าของเธอก่อนที่คลี่ยิ้มออกมา
- ผู้เขียน
