The 2nd Hide ::เด็กสาวที่หายไป
1307 คำ
H - I - D - E
ผี – ซ่อน– ศพ
The 2nd Hide ::เด็กสาวที่หายไป
The 2nd Hide ::เด็กสาวที่หายไป
เวลาตอนนี้ใกล้หกโมงเย็นแล้ว แสงไฟจากเสาไฟสาธารณะในโรงเรียนและตามตึกเริ่มสว่างไสวขึ้นมาอย่างช้า ๆ เป็นกิจวัตรของมันเฉกเช่นที่เคยทำ ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวอยู่ภายในโรงเรียนนอกจากเศษใบไม้แห้งปลิวออกจากกองใบไม้พัดผ่านกระเป๋าหนังสีดำขลับทั้งหกใบที่วางอยู่บนม้าหินอย่างไม่เป็นระเบียบนัก
หากแต่ว่าเจ้าของกระเป๋าทั้งหกใบกลับไม่อยู่ตรงจุดนั้นแล้ว ตอนนี้พวกเธอทั้งหกกำลังสนุกสนานอยู่กับการเล่นซ่อนหาอย่างเอาเป็นเอาตาย เวลาผ่านไปนานพอสมควร คนที่สวมบทเป็นผู้หาจำเป็นยังไม่สามารถหาเพื่อน ๆ ได้ครบทุกคน ... พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือว่ายังหาใครไม่เจอเลยสักคนจะเข้าใจมากกว่า
“ พวกเธออยู่ไหนนนนน... ” พิมลากเสียงยาวก่อนที่จะกระโดดเป็นกระต่ายอยู่บนทางเดินชั้นหนึ่งของตึกคณิตศาสตร์จนผมที่ถูกมัดเป็นหางม้าสะบัดไปมา
เด็กสาวที่นั่งเงียบเสียงอยู่ในห้องน้ำหญิงชั้นล่างได้ยินเสียงของเพื่อนดังมาแต่ไกล นั่นทำให้เธอหยุดขยับการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด เสียงหายใจดังแผ่วออกมาจากผ้าปิดปากสีขาวสะอาดนั้น
“ พิม .... ” เธอพึมพำในลำคอก่อนที่จะนั่งงอตัวอยู่ในห้องน้ำนั้น ข้าง ๆ เองก็เช่นกัน สาวน้อยผมปะบ่าอีกคนพยายามเอาหูแนบกับประตูห้องน้ำเพื่อให้แน่ใจว่าพิมกำลังจะเดินเข้ามาใกล้ในอีกไม่กี่ก้าวนี้แล้ว
สำหรับจ๋าที่ไม่ได้วิ่งตามกลุ่มเพื่อนไป เธอตัดสินใจที่จะอ้อมไปทางด้านหลังของตึกเรียนเพื่อจะไปยังที่ซ่อนประจำของเธอ จุดนี้เป็นจุดที่เธอมักจะมาซ่อนตัวทุกครั้งที่เล่นซ่อนหา และก็ไม่มีใครตามตัวเธอเจอเลยสักครั้งเดียว
“ ตรงนี้แหละ .... ” เด็กสาวพูดก่อนที่จะหย่อนก้นลงบนพื้นหญ้าที่เปียกชื้น แผ่นหลังแนบกับสิ่งปลูกสร้างที่เลยเหนือพื้นดินขึ้นมาจนสามารถบังร่างเล็กอย่างเธอได้สบาย ๆ ไอเย็นจากอิฐที่เต็มไปด้วยตะไคร่ส่งผ่านผิวหน้าของเธอให้รู้สึกหนาวจนน่าขนลุก
บ่อน้ำหลังโรงเรียน ....
ร่างในชุดนักเรียนพยายามมองลอดผ่านปากบ่อเพื่อสังเกตการเคลื่อนไหวของเพื่อน ๆ แวบหนึ่งเธอเห็นหลังไว ๆ ของปอยและว่านวิ่งไปด้วยกันบนชั้นสองของตึกคณิตศาสตร์ที่เปิดไฟจ้าเอาไว้ อีกห้องเป็นห้องพักของอาจารย์ในหมวดคณิตศาสตร์ที่ตอนนี้เหลือเพียงแสงไฟที่ถูกเปิดทิ้งไว้อยู่ในห้องพักครูนั้น
“ ปอย รอด้วยสิ! ” ว่าน เด็กสาวที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่มโพล่งขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่าเธอจะวิ่งไม่ไหวแล้ว เข่าทั้งสองเริ่มงอลงพร้อมกับการอ้าปากเพื่อสูดอากาศให้เข้าไปในปอดได้เต็มที่
ถ้ารู้ว่าการวิ่งเล่นซ่อนหามันเหนื่อยมากขนาดนี้ ฉันไม่เอาด้วยหรอก!
เด็กสาวหันมามองหน้าของเพื่อนก่อนที่จะจูงมือเข้าไปในห้องเรียนใกล้ ๆ ปอยมุดเข้าไปใต้โต๊ะของอาจารย์ นั่งงอเข่าลง
“ ที่หลือเธอก็หาที่ซ่อนเองแล้วกันนะ ” เธอส่งเสียงเงียบ ๆ มาจากใต้โต๊ะ ว่านที่ถูกดึงเข้ามาไม่รู้อิโหน่อิเหน่ทำหน้าตาเหรอหราก่อนที่จะเข้าไปแอบในล๊อคเกอร์หลังห้องเรียนห้องเดียวกับปอย
เสียงพูดคุยดังมาจากชั้นล่าง แสดงว่าโยและเมย์ถูกหาตัวจนเจอแล้ว เด็กสาวสองคนที่อยู่ในห้องพยายามทำตัวให้เงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ .... แต่ถึงกระนั้นพวกเธอก็ไม่รอดสายตาจากพิมไปได้
“ ฉันว่าพวกนั้นต้องขึ้นมาบนชั้นนี่แหล่ะ ... ไม่ห้องไหนก็ห้องหนึ่ง ” เสียงของโยดังเข้ามาใกล้กับจุดที่พวกเธอกำลังซ่อนตัวอยู่
ยายนี่ ปากสว่างจริง ๆ .... ปอยคิดในใจก่อนที่จะขยับร่างกายให้กะทัดรัดขึ้น
กึกกกก!!
เสียงเหมือนอะไรบางอย่างดังขึ้นอยู่ในห้องสอนวิชาคณิตศาสตร์ มันดังพอจนเด็กสาวทั้งสามคนหันมามองเป็นตาเดียวราวกับรู้ว่ามีอะไรอยู่ในห้องนี้
“ เสร็จแน่ ... ” เมย์กุมขมับแน่น เพราะเธอเป็นคนแรกที่ถูกหาตัวเจอในเกมนี้
ประตูห้องถูกเปิดออกทั้งสามคนก้าวเข้ามาในห้องเรียนอย่างช้า ๆ ทีละคน แสงไฟภายในห้องเรียนส่องสว่างปรากฏเป็นเงาทอดยาวออกมาจากใต้โต๊ะ พิมยิ้มออกมามุมปากอย่างสะใจ หัวยุ่ง ๆ แบบนี้ มีคนเดียวเท่านั้น ....
เด็กสาวกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะอาจารย์ประจำห้องอย่างทะมัดทะแมงจนกระโปรงสีน้ำเงินแทบเปิดออก ศีรษะโค้งเข้าไปใต้โต๊ะก่อนจะชูนิ้วโป้งขึ้นมาหน้าตาระรื่น “ โป้งปอย!! ”
ผู้ที่ถูกเจอตัวถอนหายใจท่ามกลางความมืดก่อนที่จะดันตัวเองออกมาอย่างไม่สบอารมณ์มากเท่าไรนัก เด็กสาวเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาจากหัวด้วยผ้าเช็ดหน้าสีแดงก่อนที่จะเดินไปรวมกลุ่มกับโยและเมย์
“ ถูกเจอแล้วสินะ .... ” จ๋าที่นั่งอยู่ข้างบ่อน้ำพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าที่สดชื่นและมีความสุขที่สุด เธอคิดไว้แล้วว่าเธอจะต้องเป็นคนที่ถูกหาเจอเป็นคนสุดท้ายแน่ ๆ
ระหว่างการรอคอยเพื่อนทั้งห้าคนที่อยู่ในห้องเรียนนั้น สายตาก็จับจ้องทุกการกระทำของเพื่อน ๆ อย่างไม่ละสายตา
เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากไรฟันสีขาวที่เรียงสวยอย่างสนุกสนานราวกับว่าเธอกำลังนั่งดูการ์ตูนที่เธอชอบอย่างพอใจ
“ จ๋ามันหายหัวไปไหนเนี่ย ... ” ปอยมองซ้ายมองขวาเพื่อหาร่องรอยของเพื่อน
หากแต่ว่าไม่มีแม้แต่เงาของเพื่อนสนิทอยู่เลยแม้แต่น้อย เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง จู่ ๆ เสียงแตรปริศนาได้ดังขึ้นที่หน้าโรงเรียน
พิมซึ่งเป็นเจ้าของผู้หาในเกมแรกหันกลับไปยังต้นเสียง ป้ายทะเบียนรถบ่งบอกได้ชัดว่ารถคันนี้เป็นรถที่เธอจำมันได้เป็นอย่างดี
เวลานี้เป็นเวลาหกโมงครึ่งแล้ว อีกาแผดเสียงร้องกันระงมจนโรงเรียนนี้จะกลายเป็นโรงเรียนผีสิงอยู่แล้ว ไฟกระพริบติด ๆ ดับ ๆ อยู่ข้างตึกเรียนสร้างความน่ากลัวขึ้นได้หลายเท่าตัว บรรดาเด็กสาวต่างวิ่งลงมาหลังพิมไม่นาน ผู้ปกครองของพวกเธอจอดรถอยู่หน้าโรงเรียนสตรีวิทสาร บ้างก็ส่งเสียงบีบแตรบ้างก็เดินลงมารับลูกในโรงเรียน กลุ่มเด็กนักเรียนหญิงอีกกลุ่มที่ยังไม่กลับได้แต่เดินคุยกันจอแจผ่านประตูโรงเรียนไป
“ กลับบ้านได้แล้วลูก .... ” หญิงสาววัยกลางคน ผู้ปกครองของพิมเดินเข้ามาลูบหัวเด็กสาวก่อนที่จะพาขึ้นรถแวนคันสีดำไป
ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อน ๆ แต่ละคนของเธอได้ทยอยกันกลับบ้านไปทีละคน ๆ จนยามแก่ ๆ หน้าโรงเรียนปิดประตูใหญ่ของโรงเรียนก่อนที่จะเดินกลับบ้านไปตามวิถีประจำวันของเขา
ทุกคนลืมเรื่องราวกันเล่นซ่อนหาของเด็กสาวกลุ่มนั้นไป .....
นับตั้งแต่วันนั้น จ๋าไม่ได้มาโรงเรียนอีกเลย แม้แต่ที่บ้านก็ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน บ้างก็บอกว่าโดนผีบังบ้างล่ะ บ้างก็บอกว่าหนีไปบ้างล่ะ .....
เด็กหญิงที่ชื่อจ๋าหายสาบสูญไปตั้งแต่วันนั้น ..... !!
- ผู้เขียน
