“ทุเรียนหล่นใส่หัวก็ต้องไปหาคุณหมอสิค่ะคุณยาย”
กันต์นัดดาเอ่ยตามที่คุณครูในชั้นอนุบาลได้สอนตนเองไว้ จากนั้นก็ร้องขอน้ำเย็นๆ จากคุณยายต่อ
“คุณยายขา...ลูกหมูหิวน้ำค่ะ”
“จ้ะๆ เดี๋ยวยายไปชงน้ำหวานมาให้ดื่มนะ หลานยายรออยู่ที่นี่ก่อนนะลูก”
คุณปองขวัญขยับตัวลุกจากที่นั่ง เมื่อถูกหลานรักอ้อนเป็นครั้งที่สอง และก็ต้องยิ้มแก้มปริ เมื่อกันต์นัดดาประจบเสียงหวานพร้อมกับโผเข้ามาสวมกอดท่านไว้แน่น
“รักคุณยายที่สุดในโลกเลยค่ะ”
ผู้เป็นคุณยายหอมแก้มซ้ายขวาของหลานสาวด้วยความรัก พร้อมกันนั้นก็บีบแก้มหลานสาวเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
“ยายก็รักลูกหมูจ้ะ แม่หนูน้อยปากหวานของคุณยาย”
ขวัญจิรารอจนกระทั่งมารดาเดินพ้นจากบริเวณดังกล่าวไปแล้ว จึงอุ้มลูกสาวให้มานั่งบนตักแล้วเอ่ยถึงเรื่องที่ตนเองจะไม่อยู่บ้านในวันนี้และอีกหลายๆ วัน
“ลูกหมูจ๊ะ วันนี้คุณแม่ไม่อยู่บ้าน ลูกหมูอยู่กับคุณยายห้ามแผลงฤทธิ์ใส่คุณยายเด็ดขา
