ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปด้านนอกระเบียงอีกครั้ง เขาเลื่อนดูภาพในหน้าจอโทรศัพท์ ซึ่งเป็นภาพของขวัญจิรานอนคว่ำหน้า
แต่ไม่เห็นสัดส่วนเปล่าเปลือยของเธอแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่เห็นคือศีรษะกลมทุยปกคลุมไปด้วยเส้นผมนุ่มสลวยเท่านั้น เขาส่งภาพดังกล่าวเข้ามือถือของเพื่อนๆ ทั้งหกคน จากนั้นก็รอรับโทรศัพท์จากโกเมทหรืออาจจะเป็นจากปกรณ์อย่างใจเย็น
ไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังจากส่งภาพออกไป เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง พอกดรับสายก็มีเสียงของเพื่อนๆ โวยวายใส่เขาเสียงดังลั่น
“เฮ้ย! พวกมึงพูดทีละคนได้ไหม กูฟังไม่รู้เรื่อง”
กันต์กวีตะคอกต่อว่าเสียงดังลั่น และโกเมทก็เป็นฝ่ายเอ่ยพูดแทนเพื่อนๆ ทุกคน
“ไอ้กวี! มึงผิดคำพูดนี่หว่า พวกกูต้องการรูปเปลือยของยายแว่น ไม่ได้ต้องการภาพแม่ชีเหมือนที่มึงส่งมาให้พวกกูดู”
“ตรงไหนที่มึงบอกว่าเป็นภาพแม่ชี กูก็ส่งรูปของยายแว่นไปให้พวกมึงดูแล้วนี่”
“ก็มึงเล
