"ให้หมอกลับไปแล้ว" แทนคุณรีบล็อกประตู
"เธอเป็นไงบ้าง?"
"นอนนิ่งเลย"
วงแขนแกร่งกระชับร่างเล็กเอาไว้แน่น ใบหน้าเธอขาวซีดจนแทบไม่มีสีเลือด คอมีรอยถูกรัดจากสายเข็มขัด ช่วงล่างมีรอยช้ำจากการถูกกระแทก
"ฉัน... ผิดอะไร" เสียงแหบแห้งเอ่ยถามพวกเขา
พวกเขาไม่ตอบ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร
"ฉันถามว่าฉันผิดอะไร!"
เธอตวาดใส่พวกเขาทั้งน้ำตา มือเล็กพยายามยกขึ้นเพื่อที่จะตบหน้าสองคนนั้น แต่มันกลับทำอะไรได้เลย มือของเธออ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรงเหมือนคนกำลังจะตาย
"ขะ ขอโทษ"
แทนคุณทรุดตัวลงข้าง ๆ เขาจับมือเธอไปกุมไว้แน่น สีหน้ารู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัดที่โกหก หาว่าเธอไปนอนกับผู้ชายคนอื่นทั้งที่ยังไม่รู้ความจริง
"ฉัน เกลียด พวกคุณ"
คำพูดของมุนินทร์ทำให้แดนไทถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เขากลั้นน้ำตาตัวเองแล้วกอดปลอบหญิงสาวในอ้อมแขน แต่เธอกลับไม่เปิดรับความรู้สึกของพวกเขาอีกต่อไป ยิ่งรู้สึกดี เธอยิ่งเจ็บ แล้ว
