วันต่อมา…
ใครจะคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะสามารถนั่งตัวคนเดียวได้ยันเช้า เธอไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะมันนอนไม่หลับ อาการปวดที่กำเริบคือสาเหตุที่ทำให้เธออยู่ได้
พรึบ~
มุนินทร์โดดลงจากตู้เหล็กแล้วเดินทอดน่องกลับบ้าน เธอไม่ได้พกกระเป๋าตังค์ แถมโทรศัพท์ก็ยังแบตหมด เลยต้องช่วยตัวเองในตอนที่ยังสามารถทำได้
"ทางไหนนะ" สมองเริ่มเบลอ แม้แต่จำทางกลับเธอยังจำไม่ได้เลย ภาพในหัวมันทับซ้อนกันไปหมด
"นั่นใช่มุนินทร์ป่ะวะ!?"
เสียงทุ้มจากคนบนรถซุปเปอร์คาร์เอ่ยถามเพื่อนชายที่นั่งมาด้วย
"ใช่ ๆ มึงรีบจอดเลย!"
พวกเขาจอดรถริมฟุตบาทแล้วหนึ่งในสองคนนั้นก็ลงมาหาเธอ
"ไงนิน จำเราได้ไหม?"
เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ
"เราชื่อกร อยู่ในงานเลี้ยงรุ่นวันนั้น"
"อ๋อ"
"อ๋อนี่คือจำได้?"
"จำได้ค่ะ"
"พูดเพราะซะด้วย ว่าแต่ทำไมนินมาเดินอยู่คนเดียวแบบนี้ละ กำลังจะไปไหนเหรอ ให้เราไปส่งไหม?"
"กำลังจะกลับบ้านค่ะ"
"บ
