"อย่าปล่อยให้รอเก้อเหมือนคราวที่แล้ว"
มุนินทร์ทำหน้างง แต่ก็ต้องพยักหน้ารับก่อนที่แทนคุณจะกดลิฟต์ขึ้นไปบนห้อง เธอเก็บชามเสร็จก็เดินขึ้นไปทางบันได แต่ก่อนจะไปหาเขาก็ต้องไปเตรียมงานของตัวเองก่อน กินเวลาไปครึ่งชั่วโมง ทันหมอกลับไปพอดี
"มาช้า" เขาตอบเสียงอ่อนเพลีย
"คุณควรนอนพักนะคะ ฉันไม่อยากรบกวน"
"มานั่งทำงานตรงนี้" เขาไม่ได้ฟังที่เธอพูด แต่กลับชี้ไปที่โฟซาสีเทาหม่นหน้าเตียงเพื่อให้เธอนั่งทำงานตรงนั้น
"อย่าหาว่าฉันเสียงดังแล้วกัน" หญิงสาวเตือนก่อนที่จะเดินไปนั่งทำงานในที่ ๆ เขาจัดไว้ให้ มือเล็กกดพิมพ์สิ่งที่ต้องสอน ไม่นานนักเรียนก็เข้ามาในคลาส ดีที่แทนคุณไม่ลุกขึ้นมา เขานอนนิ่งฟังที่เธอสอนจนกระทั้งจบคลาส
"เพิ่งรู้ว่าคนอย่างเธอสอนคนอื่นเป็นด้วย"
"น้องชายคุณก็พูดแบบนี้" ร่างเล็กบิดตัวไปมาเพื่อคลายกล้ามเนื้อ แต่รู้สึกตัวอีกทีก็มีใบหน้าร้อนผ่าวมาเกยอยู่ที่ไหล่บาง สันจมูกคมซุกไซ้ซอก
