EP : 3
1757 คำ
EP : 3 : ผู้ชายในฝัน
ฉันเดิน เดิน เดิน แล้วก็เดินทักทายเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่รู้จัก เวลานี้ว่างค่ะเพราะเป็นช่วงเวลาที่อยู่ในช่วงของการรับแขกอยู่เลย อีกสักพักใหญ่โน่นงานเลี้ยงกับพิธีการถึงจะเริ่มงาน พอพิธีการเริ่มก็มีสัมภาษณ์คู่บ่าวสาว มีตัดเค้ก มีบอกรักกันหอมแก้มกัน ชิส์
ไม่เห็นจะมีอะไรน่าตื่นเต้นเลยสำหรับงานแต่งงาน มีแต่บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักของเจ้าบ่าวเจ้าสาว น่าเบื่อ ไม่น่าอิจฉาเลยสักนิดยิ่งสำหรับคนที่เกิดมาไม่เคยมีแฟนแบบขนมก็ยิ่งไม่อิจฉา ไม่อิจฉาเลยสักนิด! -_-!
“มุเดี๋ยวมานะ” ฉันหันไปบอกมุตาเพราะรู้สึกอยากจะออกไปข้างนอก เหมือนในละครเลยใช่ไหมล่ะคะ นางเอกมางานแล้วเกิดอึดอัดบรรยากาศหรืออะไรสักอย่างเลยปลีกตัวออกไปที่สวนของโรงแรม ไปยืนนิ่ง ๆ เหม่อลอยเหมือนโดนยาสักตัวก่อนจะมีพระเอกเดินเข้ามาแอบมอง หรือเข้ามาทักทายแต่ไม่ใช่สำหรับขนมหรอกค่ะ ที่จะออกไปข้างนอกก็แค่เพราะหนมหนาวค่ะ หนาวจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้แล้ว เปิดแอร์บ้าบอคอแตกอะไรขนาดนั้นวะไม่เห็นเหรอว่ามีผู้หญิงใส่ชุดราตรีเกาะอกเปิดไหล่มาประชันกันเป็นสิบเป็นร้อย
“ไปไหนอ่ะหนม” มุตาที่นั่งจิ้มอาหารกินอยู่ที่โต๊ะก็เอ่ยปากถามทันที
“ไปข้างนอก หนาวมากนั่งต่อไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวมา” ฉันบอกมันแล้วก็ลุกขึ้นทันที แต่ต่อให้หนาวยังไงก็พยายามสูดหายใจลึก ๆ ไม่ให้ตัวสั่นแล้วก็เชิดหน้าประดุจนางพญา หนมเลิศ หนมเชิด หนมสวย อิอิ เดินเชิดไปค่ะอีหนม ไปหาอากาศที่มันเย็นน้อยกว่านี้!
“ฟู่ว์!” พอออกมาด้านนอกหมายถึงด้านนอกห้องจัดงานนะคะน้องคงไม่บ้าเดินลงจากโรงแรมเพื่อไปชมสวนหรอกทั้งที่ใจจริงก็อยากจะออกไปอยู่แต่ใส่รองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดไงคะที่เดินฉับ ๆ เหมือนนางแบบตอนอยู่ในงานนี่ก็กัดฟันจะตายละ
"พี่คะ ๆ" ในขณะที่ฉันเดินออกมาด้านนอกเพื่อรับไออุ่นที่แทบจะไม่มีเพราะโรงแรมบ้านี่เปิดแอร์ทั้งโรงแรม แต่อย่างน้อยตรงโถงทางเดินก็ไม่ได้หนาวจัดแบบในห้องจัดเลี้ยง ฉันเจอพี่คนหนึ่งกำลังจะเดินผ่านหน้าฉันไปก็เลยกวักมือเรียกเขาอย่างรวดเร็ว ฉันจำได้เพราะมาเตรียมงานแต่งงานของเจ้มินหลายวันก็เลยคุ้นหน้าว่าพี่คนนี้เป็นช่างในห้องควบคุม ได้โอกาสหาทางคลายความหนาวของน้องหนมคนสวยแล้วค่ะ
"ครับ มีอะไรเหรอครับ อ้าว! น้องนี่เอง วันนี้แต่งตัวสวยเชียวมีอะไรให้พี่ช่วยครับ" พี่แกหันมาแล้วก็ทักฉัน ก็แน่หละใครจะจำฉันไม่ได้ ทั้งสวยทั้งเฟรนลี่เกินเบอร์ซะขนาดนี้
"ขอบคุณค่า หนูมีเรื่องให้พี่ช่วยนิดหน่อยค่ะ"
"มีไรน้อง งานมีปัญหาเหรอ" พี่เขาถามหน้าเครียดขึ้นมาเชียว
"เปล่าค่ะงานไม่มีอะไรมีปัญหา แต่ว่าพี่ลดแอร์หน่อยได้ไหม หนูโคตรหนาวเลย พี่ไม่รู้เหรอในงานผู้หญิงใส่เกาะอกเต็มเลยมันหนาวมากเลยนะพี่ พี่เปิดกันกี่องศาเนี่ย" ฉันบอกพี่เขาพร้อมกับบ่นออกมา อย่าให้ได้บ่นนะคะเพราะบ่นทีหนมบ่นยาว
"ฮ่า ๆๆ โธ่น้องพี่ก็นึกว่ามีปัญหาอะไร โอเค ๆ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้"
"ขอบคุณมากค่า เออพี่คะ แต่ตอนอาฟเตอร์ปาร์ตี้พี่เปิดแอร์เย็น ๆ เลยก็ได้ เวลาเต้นมันจะร้อน อิอิ" ฉันหันไปบอกพี่แกอีกรอบพี่แกก็ทำหน้าอึ้งออกมาเลย คงคิดว่าอีคนสวยนี่มันบ้ารึเปล่า แต่ไม่สนหรอกค่ะเพราะฉันจะทำทุกอย่างให้ฉันสวยทุกสถานะการณ์ แต่งตัวสวยนั่งสั่นก็ไม่ไหวนะคะซิส~
พอจัดการเรื่องความหนาวเย็นของแอร์เสร็จฉันก็เลยเดินไปหาที่นั่งเล่น รอเวลาอีกสักพักดีกว่าไหน ๆ ก็ออกมาแล้วขอนั่งพักพุงหน่อย แขม่วพุงจนแทบขาดใจตายแล้วเนี่ย ไม่น่าเลย ไม่น่าไปกินหมูกระทะที่ไอ้พวกเพื่อนมันนัดรวมตัวไปกินเลย ไม่รู้ว่ามันสะอาดหรือสกปรก แต่กินแล้วท้องผูก ไม่อึ๊มา 2 วันแล้ว พุงน้องเลยป่องออกมา เหมือนกำลังตั้งครรภ์อ่อน ๆ ได้สามเดือนครึ่ง T^T ระหว่างทางที่เดินก็มีคนมองฉันบ่อย ๆ ส่วนมากก็เป็นผู้ชายนั่นล่ะค่ะ เรื่องปกติที่ชินแล้วแต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่มีหรอก -_-
“ออกมายืนรอใครเหรอครับ” อี๋~ ใครมาใช้มุกทักหญิงกับฉันคะ พล็อตนี้มันซ้ำน่าเบื่อมาก ละครมากค่ะ แต่เสียงหล่อให้อภัยให้อภัยนิดหน่อยก็ได้ขนมก็เลยหันช้า ๆ สโลว์สวย ๆ เพื่อหันไปมองหน้าบุรุษใจกล้าที่มาทักซินเดอเรลล่าอย่างหนม
“...”
!!!
หล่อ หล่อมาก หล่อไม่ต่างจากคุณพอร์ช เฮียออสติน เฮียแอลฟ่า หล่อมากแต่หล่อคนละแบบเปรียบเทียบกันไม่ได้ ฉันเคยเห็นเขาผ่าน ๆ ตาในโซเชียลวันนี้ก็คิดนะว่าคงจะได้เจอเพราะเขาเป็นเพื่อนของเฮียติน แต่ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาทักฉันหรอกนะ
ถึงฉันจะมั่นใจว่าตัวเองสวยแค่ไหนแต่เกิดมาไม่เคยเจอผู้ชายหล่อขนาดนี้มาทักเหมือนอยากจะสานสัมพันธ์หรอกค่ะ ยิ่งพอเจอคนตรงหน้ามาทักมันก็เลยทำให้นึกถึงเรื่องที่ทำให้ปวดใจมาหลายปีที่จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ลืม อยากรู้ไหมคะว่าเรื่องอะไร ฉันจำได้ดีทุกประโยคเลยล่ะ
-2ปีก่อน-
“หนมมึงแน่ใจเหรอ” เสียงแจน เพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยมัธยมเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้ากังวล ทำไมล่ะ สิ่งที่ฉันทำไม่ได้มีอะไรเสียหายสักหน่อย
“อื้อ แน่ใจสิ” ฉันตอบแจนพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส วันนี้ฉันจะไปบอกรักรุ่นพี่ที่เรียนมหาลัยเดียวกันกับแจน คือฉันกับแจนเรียนคนละมหาลัยค่ะแต่มันไม่ได้ไกลกันมากเลยชอบไปมาหาสู่กัน และมันก็ทำให้ฉันเจอผู้ชายในฝันของฉัน ^///^
ผู้ชายที่มีรอยยิ้มสวยท่าทางอารมณ์ดี ยิ้มให้กับผู้คนง่ายมากถึงแม้จะอยู่ในกลุ่มที่มีเพื่อนเย็นชากับเย็นชามากก็ตาม แต่พอมีพี่เขาอยู่ในนั้นกลุ่มที่มันดูทะมึน ๆ น่ากลัวก็ดูสดใสขึ้นมา
“แล้วถ้าวันนี้แห้วล่ะ” แจนถามฉัน หน้าตามันมีแต่ความกังวลมาก
“ไม่เป็นไรแจน หนมแค่จะมาบอกความรู้สึกให้พี่เขารู้ ถ้าพี่เขาชอบก็โอเค แต่ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไร เราบังคับให้ใครมารักเราไม่ได้หรอก” ฉันบอกมันพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ เป็นสาวน้อยน่ารักแห่งดินแดนที่ราบสูงเข้ามาอยู่กรุงเทพมหานครก็ตอนเข้าเรียนอุดมศึกษาความใสซื่อมันก็เลยมีอยู่มาก อารมณ์แอบชอบพี่เขาเหมือนชอบไอดอลเกาหลีอ่ะ เก็บเอาไปฝัน แอบเซฟรูปพี่เขามาดูแล้วก็กรี๊ดอยู่คนเดียวบ่อย ๆ และวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ค่ะน้องเลยจะมีสารภาพรักกับพี่เขา พี่เขาเป็นรักแรกของน้อง รักล้นใจเก็บเอาไว้ไม่อยู่แล้ว >///<
“งั้นก็ขอให้โชคดีนะขนม” แจนยิ้มให้ฉันส่วนฉันก็พยักหน้าขอบคุณ แล้วก็นั่งรอเวลาที่พี่เขาจะเลิกเรียกสักที
“แจน!” ฉันที่นั่งกร่อยหานิยายอ่านฆ่าเวลารอพี่เขาที่หน้าคณะมาร่วมครึ่งชั่วโมง พอพี่เขาเดินลงมาก็เรียกแจนด้วยความตื่นเต้นทันที
“อะไรหนมเป็นไร” แจนรีบเงยหน้ามามองฉันทันทีส่วนฉันตอนนี้ก็เอาแต่มองไปทางเขา พี่เขามาแล้ว~“มาแล้ว ๆ พี่เขามาแล้วแจน ทำไงดีอ่ะ หนมตื่นเต้นมากเลย” ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากแจน ตอนแรกก็ว่าตัวเองใจกล้าอยู่หรอกนะแต่พอเห็นหน้าพี่เขาก็เริ่มไม่กล้าแล้ว หล่อมากหล่อทะลุมิติซะขนาดนี้
“ถ้ายังไม่พร้อมก็เอาไว้วันหลังไหมหนม”
“ไม่ได้! ต้องวันนี้เท่านั้น วันวาเลนไทน์นี่แหละ” ฉันหันไปบอกแจนด้วยความเร็วพอ ๆ เทียบเท่าหนึ่งร้อยล้านปีแสงทันทีแล้วก็หยิบช็อกโกแลตที่ตั้งใจเลือกที่สุดมารวบรวมพลัง
“เอาเลยเหรอขนม” แจนมองฉันอย่างทึ่ง ๆ มันคงอึ้งและทึ่งกับความบ้าบิ่นของฉันนั่นแหละ
“อื้อ!” ฉันหันไปตอบแจนด้วยความมั่นใจ แต่เต็มร้อยไหมไม่รู้เหมือนกัน
สภาพเด็กน้อยปีหนึ่งที่มาจากบ้านนอกความงามก็ยังไม่แตกฉานจินตนาการภาพออกใช่ไหมคะ มัดผมเรียบตึง ใส่เสื้อโคร่ง ๆ กระโปรงพลีทคลุมเข่า รองเท้าคัทชูส้นเตี้ยสีดำ หน้าไม่แต่ง คิ้วเขียนไม่เป็น ฟันก็เหยิน ผิวไม่ขาวผ่อง ที่สำคัญหุ่นยังไม่เข้าที่ออกจะอวบ ๆ ไปนิด แต่ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองแย่นะตอนนั้นก็มั่นใจว่าไม่ได้ขี้เหล่อะไร รุ่นน้องที่โรงเรียนก็โหวตให้เป็นดาวโรงเรียนอยู่นะ
“รอให้คนบางตากว่านี้ไหมขนม หรือรอให้พี่เขาไปที่รถก่อน คนจะได้ไม่เยอะ” แจนรีบจับมือฉันไว้ เออว่ะ ตรงนี้คนเยอะถ้าไปสารภาพมันอาจจะโจ่งแจ้งผู้คนสนใจมากเกินไปฉันเห็นด้วยกับแจนก็เลยนั่งรอให้พี่เขาเดินไปที่รถที่เป็นตึกจอดรถแถมยังไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านด้วย
รอสักพักไม่ถึง 20 นาที ก็เห็นพี่เขาโบกมือลาเพื่อน ๆ ก่อนที่จะเดินไปทางตึกจอดรถ เอาล่ะ! ได้เวลาสารภาพรัก ภารกิจพิชิตหัวใจอปป้าหน้าหล่อกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว ฮูเล่! ^0^
- ผู้เขียน
