บทที่ 2 ประมูล (2)
1347 คำ
บทที่ 2
ประมูล (2)
NAMWHAN'S PART :
“เอ้านี่นั่งนิ่งเป็นหินทำไมล่ะจ๊ะ ไปแต่งตัวสิ” เจ๊นิดเอ่ยเสียงดังเมื่อเห็นฉันนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจกหลังจากแต่งหน้าเสร็จ เจ๊นิดเป็นคนดูแลเด็กทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องชุดหรือการแต่งตัวเจ๊นิดจะคอยจัดแจงและเลือกให้ทุกคน
“เห้อ เด็กสาวแบบเธอไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลยแต่เจ๊ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน”
ชิน? เรื่องแบบนี้มันชินกันได้ด้วยเหรอ
“ฮึก...หนูไม่อยากทำ” สุดจะกลั้นแต่มันไม่ไหวจริงๆ ฉันปล่อยน้ำตาออกมาเพราะฉันไม่เต็มใจแม้แต่นิดเดียว
“นี่สาวน้อย...หยุดร้องเถอะเดี๋ยวพวกลูกน้องมาเห็นเข้ามันจะด่าเจ๊เอานะ วันนี้หนูเป็นดาวเด่นของงานและอีกอย่างคืนนี้เจ๊ว่าหนูได้ทิปเยอะแน่ๆ”
“ฮึก...”
“ไปๆ ไปแต่งตัวเถอะเลิกร้องนะเดี๋ยวไม่สวย” ฉันพยักหน้าพร้อมกับปาดน้ำตาและเดินไปยังห้องแต่งตัวทันที
ฉันมองชุดที่แขวนอยู่ตรงหน้ามันเป็นชุดเดรสสั้นสีแดงสดเว้าด้านหลังความยาวเหนือเข่า พร้อมกับถุงน่องตาข่ายสีดำและรองเท้าส้นเข็มสูง
จะให้ฉันใส่ชุดนี้จริงๆ เหรอเนี่ย…
“ฮึก คุณไม่มาช่วยหนูจริงๆ เหรอ...” อยู่ๆ ก็ดันไปนึกถึงคุณคนนั้น...ไม่รู้ทำไมคงเป็นเพราะว่ามีเขาคนเดียวที่รู้จักสินะ
“รีบๆ ล่ะ! ใกล้เวลาแล้ว”
“ค่ะ…”
- NAMWHAN’S PART ; END -
TON'S PART :
แทบไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้...
ใช่...ผมอยู่ที่อาบอบนวด!
ยอมรับว่าห่วงยัยเด็กนั่นจริงๆ ก็เห็นหน้ายัยนั่นตอนจะร้องไห้แล้วมันก็รู้สึกผิดขึ้นมาน่ะสิ
แต่ผมไม่ได้มาคนเดียวนะผมลากไอ้ลุคเพื่อนสนิทของผมมาด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะเต็มใจมากับผมมากๆ เพราะตั้งแต่มาถึงมันก็เอาแต่เหล่มองสาวๆ ไม่หยุด
“นี่มึงเก็บอาการหน่อยได้มั้ย น้ำลายหกหมดแล้ว”
“โถ่ไอ้ต้น ก็มาทั้งทีมันต้องได้สาวๆ กลับหน่อยดิวะ
“เออเรื่องของมึงเลย” ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ เพราะเอือมระอากับไอ้เพื่อนคนนี้ เรื่องผู้หญิงมันน้อยหน้าใครที่ไหนหรือจะให้ดีก็คือเจ้าชู้ตัวพ่อก็ว่าได้
“เอาล่ะครับ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะเปิดตัวสาวน้อยวัยใสที่ทุกท่านรอคอยแล้วครับ ขอเชิญพบกับน้องเชอรี่ น้องแยม และน้องน้ำหวานได้เลยคร้าบบบ”
“วู้วๆๆๆๆ” เสียงปรบมือของเหล่าเสี่ยหื่นกามต่างส่งเสียงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
จะอะไรนักหนาวะ เดี๋ยวแม่งก็ฟ้องเมียที่บ้านให้หมด
ร่างบางของสาวน้อยเดินทั้งสามคนเดินออกมาทำให้คนทั้งงานจ้องมองไปยังบนเวทีเป็นตาเดียวกันหมด
ผมพยายามเพ่งมองหายัยเด็กนั่นเพราะทั้งสามคนนี้แต่งหน้าจัดและแต่งตัวโป๊มากเลยทำให้แยกไม่ค่อยออกเท่าไหร่
“คนไหนวะไอ้ลุค”
“ก็คนฝั่งขวาสุดไง สวยชะมัดเลยว่ะขาวสะท้อนแสงมาก”
ผมมองไปตามคำบอกของไอ้ลุคก็พบกับหญิงสาวด้วยชุดเดรสสั้นเหนือเข่าผิวขาวเนียนละเอียดกำลังยืนแข็งทื่อสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ ใช่ยัยเด็กนั่นจริงๆ เหรอวะเนี่ย
“เป็นยังไงครับ ถูกใจหนูๆ คนไหนเป็นพิเศษรึเปล่า ถ้าชอบคนไหนก็เปย์หนักๆ เลยนะครับ งั้นผมจะเริ่มเปิดประมูลเลยนะครับ เตรียมยกป้ายของคุณให้ดีให้เร็วนะครับ”
“ไอ้ต้น มึงว่าคนที่ยืนข้างน้องน้ำหวานนี่แจ่มปะวะขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะว่ะ”
“ไอ้ลุค! มึงนี่มันยังไงวะนั่งเงียบๆ เลย อยากได้ก็ประมูลเอา กูเสียสมาธิ”
“ทำไมต้องดุด้วยวะ แค่เด็กคนเดียวมึงจะโมโหใส่กูทำไมเนี่ย”
“ถามมากเงียบไปเลยมึง”
“ผมจะเริ่มที่คนแรกนะครับ น้องหวาน! สาวน้อยวัยใสขาวสวยหมวยอึ๋มรับรองว่าเป็นอมตะแน่ครับ ผมจะเปิดประมูลที่ราคาสองหมื่นบาทครับ! เอาล่ะถ้าพร้อมแล้วเริ่มเปิดประมูลได้เลยครับ!!”
“สามหมื่น!” ผมยกป้ายในมือขึ้นคนแรกและตะโกนเสียงดัง
“สี่หมื่น!”
แม่ง! มีคนแย่งตัดหน้าไป
“หกหมื่น!”
เวรเอ๊ยยัยนี่มันฮอตขนาดนั้นเลยเหรอนะทำไมมีแต่คนอยากได้
“ไอ้ต้น เร็วๆ ดิน้องจะโดนแย่งไปแล้ว”
“หนึ่งแสน!!!” เชี่ย! เสียงใครวะแม่ง
ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว มองไปทางไหนก็เจอแต่คนที่แย่งกันยกมือประมูลยัยเด็กนั่น
ว่าจะถอดใจแล้วแต่เมื่อมองยัยเด็กน้อยนั่นยืนน้ำตาคลออย่างน่าสงสารถ้าต้องไปเจอกับเสี่ยแก่ๆ นั่นเธอคงกลัวจะตัวสั่นแน่ๆ
“หนึ่งแสนห้า!” ผมยกมือขึ้นเสนอราคาไปหนึ่งแสนห้าหมื่นบาททันที
“เอาล่ะครับ หนึ่งแสนห้าหมื่นบาทครั้งที่หนึ่ง หนึ่งแสนห้าหมื่นบาทครั้งที่สอง หนึ่งแสนหน้าหมื่นบาทคะ...”
“สองแสน!!!” เสียงคนแปลกหน้าเอ่ยขึ้นที่โต๊ะด้านหลังผม
“Damn!! ใครวะ” ผมสบถหนักๆ อย่างไม่พอใจ
“สองแสนบาทครั้งที่หนึ่ง...”
“ห้าแสน!” ผมตัดสินใจยกมือขึ้นเสนอราคาไปทันที ถ้ามากกว่านี้ผมจะยอมถอดใจจริงๆ แล้วนะ
“ว้าว ห้าแสนบาทครั้งที่หนึ่ง...”
เวร...หาเรื่องเสียเงินแท้ ๆ กู!
“ห้าแสนบาทครั้งที่สอง...มีใครจะบิดสู้ไหมครับ!
และแล้ว...
“ห้าแสนบาทครั้งที่สาม ปิดประมูลน้องน้ำหวานครับ!! ขอเสียงปรบมือให้กับคุณต้นด้วยครับ”
“ไอ้ต้น นี่มึงบ้าไปแล้วหรอเชี่ย...กูอึ้งไปเลยเนี่ย”
“กูก็อึ้งเหมือนกัน กูทำอะไรลงไปวะ...” ผมยังอึ้งเลยว่าผมทุ่มเงินมากมายขนาดนั้นไปได้ยังไง
“สงสัยเด็กน้อยคนนี้ไม่ธรรมดา”
“เงียบไปเลยไอ้เวร มึงจะเอาเด็กคนไหนมั้ยกูอยากกลับแล้ว”
“เดี๋ยวกูขอดูก่อน มึงจัดการกับเด็กของมึงไป” ผมพยักหน้าตอบก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หลังเวทีทันที
เพราะผมเป็นลูกค้าวีไอพีหรอกนะถึงได้ไปที่หลังเวทีได้ถ้าคนอื่นต้องรอหลังการประมูลครบทุกคนก่อนถึงจะได้ตัวเด็กไป
“แหม่คุณต้นที่เปย์หนักไม่เบาเลยนะคะ สงสัยครั้งที่แล้วจะติดใจมาก”
“ครับ นี่คือเช็คเงินสดห้าแสนบาทถ้วน”
“ขอบคุณมากนะคะ หล่อรวยสปอร์ตใจดีแบบนี้แวะมาบ่อยๆ นะคะ”
“งั้นผมขอตัวกลับก่อน”
“ค่ะเชิญค่ะ”
“ไปกันได้แล้ว” ผมปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่โซฟา
“เอ่อ...ค่ะ”
ผมเดินนำคนตัวเล็กออกไปโดยเธอเดินตามด้วยความรีบร้อนแต่ก็เดินไม่ค่อยสะดวกนักเพราะใส่รองเท้าส้นสูง
“ไอ้ลุคมึงได้เด็กยัง”
“มึงกลับไปก่อนเลย โชคดีนะเพื่อนอย่ารุนแรงล่ะ”
“เสือก!” ผมเดินต่อไปยังทางออกเพื่อไปที่จอดรถทันที
คนตัวเล็กเดินตามผมมาที่รถก่อนจะขึ้นรถตามผมและออกตัวไปอย่างรวดเร็ว
ภายในรถตกอยู่ในความเงียบสงัดของทั้งคู่ร่างบางตัวแข็งทื่อด้วยความเกร็ง สงสัยว่าจะกลัวผมล่ะมั้ง
“หนาวมั้ย”
“อื้อ” ผมหยิบเสื้อคลุมที่แขวนด้านหลังมาให้คนข้างๆ เพราะดูชุดที่เธอใส่สิสั้นจนจะเห็นอะไรต่ออะไรอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะคะคุณต้น” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ผมหนึ่งทีทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกแถมยังทำให้ผมเผลอยิ้มตอบเธอไปอีก
เป็นบ้าอะไรวะกู...
- ผู้เขียน
