ร่วมเตียง
นิวยอร์กยามค่ำคืน ปุยหิมะยังโปรยปรายลงมาเป็นสายบางเบา กลางโถงของบ้านหลังใหญ่ที่ไฟสีอำพันส่องสว่าง ภาสกรยืนสงบนิ่งอยู่ข้าง ๆ อินทัช เขาน้อมรับกับความผิดนั้น จากการที่ตัดสินใจพาอลินดาหนีออกมาจากงานเลี้ยง
ภาณุภัทรจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าด้วยแววตาแสนเย็นเยียบ สลับกับมองหน้าอินทัชที่ยืนตีหน้าขรึมอยู่ข้าง ๆ คล้ายกับจับได้ว่าทั้งสองรู้เห็นเป็นใจกัน บรรยากาศแสนอึมครึมและอึดอัด เพราะไม่รู้เลยว่า ภายใต้ใบหน้าหล่อร้ายที่แสนราบเรียบ เจ้าตัวคิดอะไรอยู่ภายในใจ
ไม่มีคำพูดใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเจ้านาย แววตาสองคู่มองคนที่เดินเลี่ยงจากไปอย่างเงียบ ๆ สองหนุ่มผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก บรรยากาศผ่อนคลายลงไปบ้าง
"ถ้าคนนั้นไม่ใช่นาย ป่านนี้คงสมองกระจายไปแล้ว"
อินทัชสบตากับภาสกรที่ยังคงยืนนิ่ง เขาคิดว่าพอจะเดาออก เชื่อในเซ้นส์ของตัวเอง
"นายไม่ได้คิดอะไรกับลินใช่ไหม"
ใบหน้าที่สุขุม
