เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

ใส่ปาก

ใส่ปาก

อลินดามองใบหน้าคมคร้ามที่ยังนิ่ง สุขุม ยากจะคาดเดาความคิด เขาทำเหมือนจะยิ้มก็ไม่เชิง แต่สิ่งที่ทำให้ต้องแพ้พ่าย นั่นก็คือ 'แววตา' เขามองเธอด้วยสายตาที่เปล่งประกายไปด้วยอำนาจ จนต้องหลุบตาหนี

"ขอเหตุผลที่ฉันต้องจ่ายเพิ่มหน่อยสิ"

นี่คงเป็นประโยคยาวที่สุดที่เขาใช้กับเธอ นับตั้งแต่เจอกัน น้ำเสียงนั้นทุ้มนุ่มแต่แฝงไว้ด้วยความทรงพลัง หญิงสาวทำใจกล้า แม้จะยืนขาสั่น ตัวเย็น เพราะเธอกำลังต่อรองอยู่กับ 'เจ้าพ่อมาเฟีย' ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปที่เคยพบเจอ

"ค่าความเสี่ยงค่ะ รสนิยมของคุณลากลินเข้าไปเสี่ยงที่จะติดโรค การที่คุณไม่ป้องกัน ลินเสี่ยงทั้งโรค และก็การตั้งครรภ์ ไหนจะยาที่พวกคุณเอาให้ลินกินอีก นั่นอาจทำให้ลินหัวใจวายตายได้ ดังนั้นลินขอค่าความเสี่ยงเพิ่มอีกสองแสนค่ะ"

ภาณุภัทรเลิกคิ้ว แววตาเข้มไล่มองคนที่ยืนปากกล้าขาสั่น รู้มาก อวดเก่ง เขาชอบมองแววตาที่ ’กล้า ๆ กลัว ๆ' คู่นั้น ทำแข็งใส่เขาทั้งที่ยืนเหงื่อตก แต่ในเวลาขึ้นเตียง แววตาคู่นั้นช่างแสน 'ออดอ้อน' เรียกร้องหาเขาอย่างไม่รู้ตัว

อลินดามองคนที่คว้าบุหรี่มาอัดเข้าปอด พ่นควันให้ลอยมาใส่หน้าเธอ หญิงสาวเบือนหน้าหนี ปัดไอควันที่ลอยโขมงด้วยสีหน้าที่สื่อถึงความรังเกียจ

"ทำไมคุณถึงชอบใช้ชีวิตที่มันเสี่ยงคะ ทั้งเรื่องเซ็กส์ บุหรี่ มันไม่ดีต่อสุขภาพ ทั้งตัวคุณ แล้วก็คนรอบข้างด้วย"

เขากระตุกยิ้ม มองคนที่ 'กล้าที่จะสอนเขา' เขาซื้อเธอมาหาความสุข ไม่ได้ให้มานั่งสนทนาธรรม

"เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว อย่าเสนอหน้ามาสั่งสอนคนอย่างฉัน"

เหมือนถูกเขาตบหน้า ความเจ็บทาบทาไปทั่วร่าง อลินดายืนนิ่งขบกรามแน่น สบตากับแววตาแสนเย็นชาที่เจือความหยิ่งผยอง และก็ไม่มีหน้าไปโกรธเขาด้วย เพราะมันคือเรื่องจริง เธอมายืนท้าทายอำนาจมืด อยู่ตรงหน้ามาเฟียที่ใหญ่คับอเมริกาใต้ ก็เพราะขายเรือนร่างแลกเงิน

"คุณทำเหมือนพรุ่งนี้จะไม่มีชีวิตอยู่ต่อ ก็เลยใช้มันแบบไม่เสียดาย"

คล้ายแววตาเย่อหยิ่งคู่นั้นจะไหววูบไปแวบหนึ่ง ก่อนเขาจะรีบปรับมันให้กลับมาปกติ

"เธอเคยเห็นความตายมาจดจ่ออยู่ตรงหน้าไหม"

"....."

"ถ้าเธอเคยเห็นความตายที่มันหายใจรดต้นคอ แล้วเธอจะรู้เอง ทุกวินาที ทุกวันเวลานั้นมีค่า เราควรใช้ชีวิตให้มันสุด อย่าไปตีกรอบให้มัน อยากทำอะไรก็ทำ ก่อนที่จะไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับเรา"

อลินดานิ่งเงียบ เธอไม่เข้าใจโลกของเขาหรอก เธอกับเขาต่างกันเกินไปที่จะมานั่งทำความเข้าใจ เขาไม่เหมือนเธอที่พยายามถนอมชีวิต ด้วยอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปนาน ๆ แม้โลกใบนี้จะใจร้ายกับเธอก็ตาม

"และถ้าหากเธออยากได้เพิ่มอีกสองแสน ก็ต้องมีอะไรมาแลก"

อยู่ดี ๆ เขาก็โพล่งขึ้น มองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยคำถาม

"เมื่อคืนเธอยังใช้ปากไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่"

".....?"

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน มองคนที่เปลี่ยนไปนั่งท่าในสบาย เขาเอนหลังพิงเก้าอี้หนานุ่ม ใบหน้าคมคร้ามเงยซบอยู่กับพนักพิง

"ถ้าอยากได้เงินก็เข้ามา ใช้ปากสวย ๆ ของเธอ ทำให้ฉันพอใจ แล้วเงินสองแสนจะเป็นของเธอ"

"คุณคีย์ ลินเรียกค่าความเสี่ยงนะคะ ไม่ใช่คิดรอบเพิ่ม"

"ฉันไม่บังคับ ไม่ทำก็กลับไป"

น้ำเสียงนั้นเด็ดขาด ไม่งอนง้อ อลินดายืนนิ่ง ในหัวมีความคิดสองอย่างที่ตีกัน ระหว่างหันหลังเดินกลับไป หรือเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าแทบเท้าเขา

ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรจะเสีย ก็แค่ 'หลับหูหลับตา' ทำไปอีกครั้ง แล้วเธอก็จะได้เงินไปใช้หนี้ อีกแค่ครั้งเดียว...ครั้งเดียวเท่านั้น เธอก็จะได้กลับบ้าน กลับไปใช้ชีวิตที่แสนธรรมดาตามเดิม

เธอยอมขายศักดิ์ศรีแลกเงิน ตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนที่นั่งมองมาด้วยแววตาแสนมีอำนาจสะกดจิต อลินดาสูดลมหายใจให้ลึก เอ่ยเสียงสั่น

"ก็ได้ค่ะ...ลินจะ...ทำให้คุณ...พอใจ"

แววตาเข้มเปล่งประกาย เขาชอบคนพูดง่าย ชายหนุ่มโน้มกายเข้ามาคว้าข้อมือเล็กแล้วฉุดกระชากร่างนุ่มเข้าหา จนเธอถลาโถมกายไปนั่งทับอยู่บนตัก ต้องเอี้ยวหน้าหนีใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มเข้ามาใกล้

"ไหนบอกแค่ใช้ปากไงค...อื๊อ!"

เสียงต้องขาดหาย เมื่อริมฝีปากร้อนกดแล้วบดขยี้เหมือนคนหิวโหย สองมือนุ่มกุมสาบเสื้อของเขาเอาไว้ เมื่อจูบนั้นดุดันร้อนเร่า เขาสอดลิ้นเข้ามาพัวพัน ดูดดึงลิ้นนุ่ม ลมหายใจของเธอขาดห้วง จนต้องสะบัดหน้าหนีจูบจาบจ้วงเอาแต่ใจ

"ถ้ามากกว่าใช้ปาก ลินขอคิดเพิ่ม อ๊ะ!"

เขาจัดการคนหน้าเงิน กระชากเสื้อของเธอจนกระดุมหลุดรุ่ย อกอวบอิ่มอวดสายตาแสนมีเสน่ห์ ปลายนิ้วแกร่งรั้งขอบบราด้านบนลงมา

อลินดาพยายามเบี่ยงกายหนีใบหน้าคมคร้ามที่ก้มลงซุกไซ้อยู่กับเนินอกอุ่น ลิ้นร้อนนั้นลากไล้วนไปรอบยอดอกสีชมพูระเรื่อ เขาปลุกเร้าจนส่วนนั้นแข็งชูชัน เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่ผ่อนออกมาจากปลายจมูกโด่งสวย

ฝ่ามือร้อนฉ่าสอดเข้าใต้กระโปรง ลูบไล้ต้นขาขาวเนียน ค่อย ๆ สอดมือเข้าหาขว่างขา เธอพยายามหนีบขาจนแน่น แต่แรงของเขามีมากกว่า มือแกร่งแหวกสองขาขาวจนสอดมือเข้าไปได้ อุ้งมือขยำขยุ้มแพนตี้ที่อำพรางเนินเนื้อนุ่ม เธอรีบจับมือเขาเอาไว้เพราะกลัวว่ามันจะขาดวิ่นตามแรงกระชาก

"คุณคีย์ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้"

หญิงสาวพยายามใช้มือดันอกแกร่งเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ และในจังหวะนั้น บานประตูก็เปิดพรวดเข้ามา

ทั้งสองชะงัก ต่างพากันมองไปยังจุดนั้น อลินดารีบผลุนผลันลงจากตัก สองมือขยุ้มสาบเสื้อมาปิดบังอกอิ่มเอาไว้ แววตาเลิ่กลั่กมองไปยังอินทัชที่ 'ลาก' ใครบางคนเข้ามา มีการ์ดเดินตามหลังเขาเข้ามาอีกสามคน หนึ่งในนั้นปิดประตูเอาไว้ตามเดิม

ภาณุภัทรปล่อยอลินดาไปก่อน แววตาเข้มมองไปยังชายที่ถูกลากเข้ามานั่งคุกเข่าอยู่กลางห้อง ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ ร่างสูงสง่าเดินตรงเข้าไปหาคนที่ถูกมัดมือไพล่หลังอย่างช้า ๆ

คนคุมบ่อนที่ลาสเวกัส คือคนทรยศคนนั้น เอาข้อมูลเกี่ยวกับธุรกิจของเขาไปขายให้ศัตรู

การที่ภาณุภัทรมองมาด้วยแววตาที่ 'สื่อสารอะไรบางอย่าง' ทำให้คนถูกมองเสียวไปทั้งหลัง เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ละล่ำละลักอย่างรู้ชะตากรรม

"คุณคีย์ครับ ผมผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ได้โปรด ไว้ชีวิตผมด้วย!"

ภาณุภัทรกระตุกยิ้ม เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ แช่แข็งไปทั้งร่างคนดวงถึงฆาต

"นายรู้ใช่มั้ย ว่าฉันจัดการกับคนทรยศยังไง"

"ผมขอโอกาส ผมสามารถเอาข้อมูลทางนั้นมาให้คุณได้ ให้โอกาสผมเถอะครับ ได้โปรด ไว้ชีวิตผม ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก"

"ฉันไม่เก็บหมาสองรางไว้ใกล้ตัว ให้มันมาแว้งกัดฉันอีก"

ชายคนนั้นนั่งตัวสั่น เหงื่อกาฬแตกพลั่ก น้ำตาไหลพรากเพราะความหวาดกลัวสุดขีด ใจเขาเต้นแรง สีหน้าขลาดกลัว ภาณุภัทรมองภาพนั้นแล้วเหยียดยิ้มเยือกเย็น แววตาที่แฝงไว้ด้วยความเด็ดขาดมองไปยังอินทัช อีกฝ่ายรู้ทันที

อินทัชเอาผ้ามาคลุมหัวชายคนนั้น จนเจ้าตัวดิ้นพล่านทั้งที่มือถูกมัดไพล่หลัง หายใจแรงจนตัวโยน อะดรีนาลีนวิ่งพล่าน ละล่ำละลักอย่างคนหวาดกลัวสุดขีด

"หยะ อย่า! ฮือ ๆ ผมกลัวแล้ว!"

อลินดายกมือขึ้นปิดปาก แววตาเบิกกว้าง เมื่อปืนในมือภาณุภัทรยกขึ้นจ่อไปที่หัวของชายคนนั้น เธอยืนตัวสั่นเทาด้วยความกลัวสุดขีด น้ำตาไหลพราก ขาแข็ง ตัวเย็น เมื่อเห็นว่าเขา 'กำลังจะฆ่าคน'

ปัง!

"กรี๊ดดด!"

เสียงกรีดร้องมาพร้อมกับร่างชายคนนั้นที่ทรุดฮวบ กระสุนจากปลายกระบอกปืนทะลุทะลวงศีรษะของเขาจนขาดใจตายคาที่ แววตาตื่นกลัวมองควันที่ปลายกระบอกปืน แล้วมองหน้าคนที่ลงมือลั่นไกอย่างเลือดเย็น ร่างที่ไร้ลมหายใจนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น เลือดสด ๆ ไหลซึมออกมาเป็นวงกว้าง

ดูน่าสยดสยอง

หากแต่พวกเขาเหล่านั้นกลับมองด้วยสายตาชาชิน

ราวกับว่าการฆ่าใครสักคนหนึ่ง เหมือนฆ่ามดปลวกที่ไม่ต้องคิดอะไรมาก

"เก็บกวาดซะ อย่าให้เลือดสกปรกติดค้างอยู่ในพรมของฉัน"

คนที่ทำตัวเป็นราชาแห่งความตาย ลงมือกระชากวิญญาณจนหลุดลอยสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ร่างสูงสง่าหันหลังมาจากร่างไร้วิญญาณ สีหน้าสุขุมสงบนิ่ง ไร้ซึ่งความปราณี ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่

เธอมาเจอเจ้าพ่อมาเฟียตัวจริงไม่จกตา โหดจริงอะไรจริง ฆ่าเป็นฆ่า ไม่มีลังเล

อลินดาขาอ่อน หน้าซีด สั่นไปทั้งตัว ถอยกรูดไปข้างหลัง รู้สึกกระอักกระอ่วนอยากอาเจียน เหงื่อกาฬแตกพลั่ก แววตาสั่นระริกมองคนที่เดินกลับมา สีหน้าเขาไม่ยินดียินร้ายกับความตายเลยสักนิด

แววตาเย็นยะเยือกของเขาที่มองมายังเธอนั้น ทำให้เธอกลัวสุดขีด เสียววาบไปทั้งแผ่นหลัง รู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่อิ่ม ภาพตรงหน้าติด ๆ ดับ ๆ จนไม่อาจฝืนทรงตัวต่อไปได้

เธอทิ้งตัวดิ่งลงในอ้อมแขนที่ช้อนมารองรับได้ทัน อ้อมแขนของซาตานร้ายกระหายเลือด คือสำนึกสุดท้ายของเธอ ก่อนสติสัมปชัญญะจะดับวูบลง