CHAPTER 20 ดูแล
ตอนนี้ฉันอยู่คอนโดของคิวพีแล้วล่ะกว่าจะมาถึงที่นี่ฉันถึงกับร้องไห้เสียน้ำตาไปเป็นสายก็มันเจ็บนี่นาเย็บไปตั้งหลายเข็มเหมือนกัน เกิดมาพึ่งจะเคยเย็บกับเขานี่แหละแต่ว่าคิวพีเขาก็อยู่จับมือของฉันไว้ตลอดจนการเย็บสิ้นสุดลงเหมือนที่เขาพูดไว้จริงๆ แล้วแขนของเขาก็มีแต่รอยเล็บของฉันทั้งนั้นที่ฉันจิกเพื่อระบายความเจ็บและความกลัวในการเย็บแผล
อีกอย่างนะฉันก็พึ่งรู้เมื่อกี้นี้เองว่าลูกน้องคิวพีที่ชื่อว่าธันเขาเป็นนักแม่นปืนเก่งกาจกับการยิงปืนทุกชนิดแต่จะเป็นคนนิ่งๆ ส่วนซันและก็กล้าเก่งในด้านการต่อสู้การทำงานเป็นผู้ช่วยของคิวพีทั้งสามจึงเป็นทั้งมือซ้ายและมือขวาของเขา
“เจ็บแผลอยู่อีกหรือป่าว?”
ร่างสูงเดินมาพร้อมกับถือน้ำส้มหย่อนก้นลงที่ว่างข้างๆ กายของฉัน คิวพีส่งน้ำส้มแก้วนั้นมาให้ฉัน
“เจ็บสิถามได้ ถ้าไม่เจ็บฉันคงไม่ร้องลั่นโรงพยาบาลขนาดนั่นหรอก”
ฉันตอบคิวพีแล้วก็ทำหน้าย่นใส่ก่อนจะนำ
