Chapter 4
1171 คำ
หลังจากวันนั้นผมก็ตามเพ้นตี้ต้อยๆ เธอไปไหนผมก็ตามไปเฝ้า ใครเข้าใกล้ผมก็จะเข้าไปสกัด ทำไมอ่ะก็ผมรักของผม ผมหวง หึ
"ไทเกอร์มึงตามเขาต้อยๆนี่น่าสมเพชสุดๆอ่ะมึง คนอย่างมึงเคยมีแต่ผู้หญิงตามตูดต้อยๆ ไหงกลับกันซะงั้น"
ผมมองหน้าไอ้คอปเตอร์อย่างเซงๆ มึงจะเอาความจริงมาพูดทำไมวะ กูยิ่งดูไร้ค่าไปใหญ่ แม่งหงุดหงิดโว๊ยยยย
"กูไม่รู้ รู้แค่ว่าคนนี้กูรักของกู แม่ของลูกกู"
มันเบ้ปากมองหน้าผม
"ตามใจมึง ก็ควรค่าแก่การรอคอย เพราะยัยเพ้นแม่งสามารถทำให้เสืออย่างมึงกลายเป็นหมาหงอยๆได้ กูว่าไม่ธรรมดาวะ ฮ๋าๆๆๆ"
กวนตีนวะไอ้สัสคอปเตอร์
"เดี๋ยวมึงเจอกูไอ้สัส อย่ามาล้อกูนะโว๊ยยยย"
แม่งโมโหก็รู้ว่ามันคือความจริงแต่ไม่ต้องพูดทุกเรื่องก็ได้ป่ะวะ ชิชิ
" แล้วเย็นนี้ยังไงเจอกันที่เดิมไหมวะ? "
ไอ้ปอร์เช่ถามขึ้น ผมยักไหล่นิดๆ
" ดูก่อนไม่รู้ว่าเพ้นตี้จะไปไหนรึเปล่า?"
"ปกติกูไม่เห็นเขาจะชวนมึงไปไหนด้วยนิ หรือกูตกข่าวอะไรไปวะ"
ไอ้สัสแบร์รี่ทำหน้ากวนตีนมองมาทางผม ผมลุกขึ้นจะไปกระทืบมัน มันหัวเราะกระโดดหนีทันที
" ไอ้สัสแบร์กูจะเอาเลือดหัวมึงออก เชี่ยเอ้ยยยย"
ผมกับไอ้แบร์วิ่งไล่จับกันจนเหนื่อยก็เลยพักยกก่อน ผมหยิบนาฬิกามาดู 14.00น. เพ้นตี้เลิกเรียนแล้วนี่หว่า ผมรีบหยิบกระเป็าเดินออกไปทันที
"ไอ้สัสเกอร์มึงจะไปไหน?"
ไอ้โดมิโน่ตะโกนไล่หลังมา
"ไปหาเมียแปป"
@ตึกคณะมนุษศาสตร์
ผมเดินเข้าไปบริเวณหน้าตึกก็มองเห็นยัยแว่นแวบๆ สงสัยว่าจะอยู่ด้วยกันตรงนั้นแหละ ผมเดินเข้าไปเรื่อยๆก่อนจะเห็นหลังเพ้นตี้นั่งอยู่ตรงม้านั่งแล้วมีผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ใกล้ๆ ผมอารมณ์ขึ้นทันทีรีบเดินดุ่มๆตรงไปทางนั้นทันที
"ออกไปห่างๆเพ้นตี้!"
ผมเดินเข้าไปผลักไอ้ผู้ชายคนหนึ่งที่มันมาอยู่ใกล้เมียผม เพ้นตี้ทำหน้าเอือมๆใส่ผม
"มากไปแล้วนะไทเกอร์"
ผมสะบัดหน้าอย่างงอนๆ
"ใช่สิเกอร์ผิดเองที่หวงเพ้นมากไป รักเพ้นมากไป เกอร์ผิดเองแหละ"
ผมทำหน้าเศร้าเหลือบมองเพ้นตี้ที่ตอนนี้มองมาทางผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะไทเกอร์ นายจะล้ำเส้นฉันมากไป"
"นอนด้วยกัน เอากันเกือบทุกวัน ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ?!!!!!"
ผมตะโกนออกไปจนคนรอบๆเริ่มหันมามองเราสองคน เพ้นตี้ทำหน้าตกใจก่อนจะเก็บข้าวของแล้วรีบลากผมออกมาจากตรงนั้นทันที พอลับตาผมก็ปล่อยมือผมแล้วจ้องหน้าผมเหมือนจะโกรธและโมโหสุดๆ
" เป็นบ้าอะไรพูดแบบนั้นทำไม?นายไม่มีสิทธิ์จะมาพูดจาแบบนั้นกับฉันนะ "
" ก็พูดความจริง เพ้นพูดก่อนทำไมว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเกอร์ แล้วทำไมเกอร์จะไม่มีสิทธิ์ เพ้นเป็นเมียเกอร์เข้าใจไหม"
เพ้นตี้ทำหน้าอารมณ์ไม่ดีสุดๆ
"นายพูดไม่เข้าใจเหรอไง ฉันก็บอกอยู่ว่าให้นายมาจีบฉัน ตอนนี้ฉันกับนายเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน และฉันก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับนาย ฉันไม่ได้รักนาย ไม่ต้องมาอ้างผัวๆเมียๆ เข้าใจที่ฉันพูดไหม? "
ตั้งแต่ผมรู้จักกับเพ้นตี้มานี่เป็นประโยคที่ยาวมากสุดๆ ประโยคหนึ่ง กูควรต้องดีใจใช่ไหมวะ
"ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น เป็นผัวเมียกันแล้วก็คือเป็นแล้ว ทำไมเข้าใจอะไรยากจังห๊ะ!"
" นี่นายยังไม่ลืมเรื่องคืนนั้นอีกเหรอ? แค่คืนเดียวทำไมนายถึงมาตู่ว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันห๊ะ!"
เธอตอบกลับผมมาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
"ไม่ลืมแล้วก็ไม่มีทางลืม ถ้าเพ้นลืมงั้นเกอร์จะทวนความจำให้ มานี่!!!! "
ผมลากเพ้นตี้ให้เดินตามผมมาที่รถ แล้วจับยัดเข้าไปนั่งในรถ พอผมจะเดินไปอีกฝั่งเพ้นตี้ก็เปิดประตูรถวิ่งออกไปผมวิ่งไปตามจนทันแล้วดึงแขนเธอเข้ามาในอ้อมกอดของผม
"เอาสิหนีไปเลย ถ้าจับได้จะเอาในรถตรงนี้เนี้ยแหละ เอาสิหนีอีกสิ!!! "
เพ้นตี้นิ่งเงียบไปไม่ยอมพูดอะไร ผมลากแขนเธอให้เดินตามมาคราวนี้ยอมตามมาดีๆแหะ ไม่ดื้อ ผมขับรถออกมาตรงไปยังคอนโดของตัวเอง เหลือบสายตามองไปทางเพ้นตี้เป็นพักๆ
"โกรธเกอร์เหรอ?"
ผมถามออกไป เธอสะบัดหน้าหนีออกไปนอกหน้าต่างไม่ยอมคุยกับผม
" เพ้นตี้คุยกับเกอร์หน่อยนะเพ้นต้องการให้เกอร์ทำอะไรเกอร์ยอมทุกอย่าง ยอมแล้ว"
เพ้นตี้หันหน้ากลับมาสบตากับผม
"ฉันไม่ชอบเลยนะที่นายไปพูดจาหยาบคายต่อหน้าคนเยอะๆแบบนั้นฉันเสียหาย"
ผมทำหน้าเศร้าๆ
" ขอโทษครับเกอร์จะไม่ทำแล้ว"
ผมทำหน้าเหมือนจะสำนึกผิดสุดๆ
" อย่ามาแสดงตัวว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันแบบนี้นะ อย่าล้ำเส้นกันจนเกินไป นายทำได้ไหม"
ผมทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
" เกอร์จะอยู่เงียบๆในที่ของเกอร์ไม่ไปรบกวนเพ้นก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ"
เพ้นตี้ทำหน้างงๆ
" ข้อแม้อะไร?"
"เพ้นต้องยอมให้เกอร์ไปนอนด้วย แล้วเกอร์จะไม่ไปกวนเพ้นเยอะ จะไม่หึงหวงแบบไร้สาระ จะให้อิสระเพ้นทุกอย่าง ขอแค่เรื่องเดียว เรื่องนี้เพ้นต้องยอมเกอร์"
เพ้นตี้ถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ
" ก็ได้เพราะยังไงฉันกับนายก็เคยๆกันแล้ว แต่จำไว้นะว่าอย่ามาล้ำเส้นฉันมาก ฉันขอแค่นี้แหละ!!! "
ผมยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยออกไป
" ครับเกอร์จะไม่ล้ำเส้นเพ้น เราสองคนจะกินกันอย่างลับๆ เคนะ"
แล้วนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของสถานะอันซับซ้อนของ เขาทั้งสองคน
- ผู้เขียน
