บทที่4.เพียงสายลมพัดผ่าน......

1559 คำ

ภาคินหรี่ตามอง เนินนางแสนอลังการ... ลมหายใจของเขาร้อนผะผ่าว อุณหภูมิในร่างกายพุ่งพรวดๆ กางเกงเอวยางยืดของหล่อนถูกโยนทิ้งไปอีกชิ้น มันกองรวมกันกับเศษซากผ้าลูกไม้ ที่ครั้งหนึ่งเคยทำหน้าที่โอบประคองเต้าทรวงของพะแพง แต่เวลานี้มันไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้ว เมื่อมันขาดแล่ง แทบไม่เหลือเค้าเดิม...และถูกขว้างทิ้ง เมื่อมันไร้ความหมาย เพราะอารมณ์กำหนัดที่พุ่งสูงจนนัยน์ตาพร่า ภาคินโถมเข้าใส่พะแพงแบบดุเถื่อน เขาทำอะไรแบบที่ตัวเองไม่เคยคิด หากเป็นเวลาปกติ...ชายหนุ่มจะค่อยๆ ทรมานคู่ชิดเชย ละเลียดชิมรสหวานหอมของคู่สวาท จนกว่าเธอจะวิงวอนให้เขาปลดปล่อย แต่ครั้งนี้...ภาคินไม่สามารถฝืนความต้องการของตัวเองได้ ร่างกายเขาเกร็งเครียด เพียงแค่แตะต้องหญิงสาวอารมณ์ในร่างกายก็กระโจนสูงเกือบสุดขอบของโลก จึงรีบโน้มตัวลงไปใกล้ๆ เบียดส่ายลำตัวร้อนผ่าว บดเบียดเสียดสีผิวนุ่มชุ่มชื่นเพราะเม็ดเหงื่อไหลชโลมออกจนเปียกฉ่ำไปทั้งลำตัว ลมหายใจของภาคินร้อนผ่าว เมื่อเป่ารดผิวกายของพะแพง หญิงสาวสะดุ้งเยือก รีบอ้าปากงับอากาศจากภายนอก เมื่อไม่สามารถสูดดึงลมหายใจได้ทัน ทรวงอกอวบอัดไหวสะเทือน ร่างกายของเธอเหมือนล่องลอยเคว้งคว้างอยู่เหนือห้วงเวลา มันหวิวไหวสลับกับอาการวูบวาบ เป็นความตื่นเต้น...ปนเปไปกับความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จัก หญิงสาวมัวแต่สับสน...มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ร่างกายตัวเองเหมือนถูกฉีกทึ้ง!!... มันเจ็บร้าวแปลบปราบตั้งแต่กึ่งกลางร่างกาย...จรดถึงขั้วหัวใจ!! “เจ็บ...แพงเจ็บ!!” มือเล็กๆ พยายามผลักดันลำตัวแข็งแกร่ง เธอเกร็งตัวจนแข็ง พยายามช่วยเหลือตัวเอง ให้พ้นไปจากความทรมานเจียนตายนี่ แต่เหมือนจะไม่สำเร็จ!! “ชูว์...” ชายหนุ่มจิปาก... เม็ดเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผากกว้าง กว่าจะพ้นวิกฤตเช่นนี้ไปได้ เขาเองก็คงแย่พอๆ กับหล่อน... “ไม่...ปะ ปล่อย” ความเจ็บปวดทรมานกลบความซ่านสยิวเมื่อสักครู่ไปจนหมด พะแพงพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บเพิ่มขึ้น ภาคินคำราม... “ฮืมมม...” เขากดตรึงหล่อนแรงๆ เสือกเสยความแกร่งร้อนจมมิดสุดทาง!! “อะ...” หญิงสาวสะท้าน...ดวงตาเบิกโต มันเจ็บแปลบแทบใจจะขาด แต่ก็มีความรู้สึกอื่นๆ แทรกมาด้วย ชายหนุ่มหยุดตัวตนนิ่งๆ เขาปล่อยให้ธรรมชาติปรับตัว และผลตอบรับหลังรอเวลา...ร่างกายปรับเปลี่ยนความสมดุลและคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่ ภาคินแทบขาดใจตายเพราะรสหวานซ่านที่ได้รับ เขาแทบกระอักความสุข เพราะความรู้สึกปริ่มเปรมถาโถมเข้าใส่ ทั้งอิ่มเอิบ ซาบซ่าน และกระสันทรวง... “อ้ายยยย...” เสียงกรีดร้องยาวเหยียดของใต้ร่าง หมายถึงหล่อนกระโจนคว้าดาวไว้สำเร็จ เรือนกายสาวสดกระตุกสั่น และเมื่อถึงเวลาแสนเหมาะสมนั่น ก็คงจะถึงเวลาที่เขาควรปลดปล่อยตัวเองเสียที ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เขาโหมกำลังหยดสุดท้าย เสือกเสยแก่นกายเน้นๆ และกระโจนตามหล่อนไปติดๆ...พร้อมกับการระเบิดพร่างพรายแบบสุดโต่ง... “เห้ย!!” ภาคินทะลึ่งพรวด เขาถอดถอนแก่นกายจากบัวปริ่มน้ำ พลิกตัวนอนด้านข้าง!! สีหน้าลำบากใจสุดๆ เมื่อก้มมองดูกึ่งกลางกายของตัวเอง ที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำรักแต่ไม่มีอุปกรณ์ป้องกันตัวสวมทับเหมือนเคย ลืม...ลืมสนิท ลืมแม้แต่จะคิดป้องกันตัว ลืมอุปกรณ์สำคัญที่ควรใช้ ซวยไหม?...นั้นคือความคิดของชายหนุ่ม เขาถอนลมหายใจเฮือกๆ ฉวยผ้าเช็ดตัวผืนโตมาพาดกายช่วงล่าง อารมณ์สุนทรีจางหายไปในบัดดล... พร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น... ก็อกๆ ภาคินเดินหุนหันลงจากเตียงใหญ่ เขาเดินกระแทกส้นเท้าแรงๆ ทิ้งความไม่พอใจโยนใส่พะแพงเต็มๆ หญิงสาวรีบพลิกตัวนอนคว่ำ น้ำตาไหลรินอาบหน้า สาวสุดอาภัพรีบกระทดตัวลงจากเตียงนอนใหญ่ หอบผ้าห่มคลุมกายเปลือยเปล่า...มานั่งตัวสั่นเทาซุกอยู่ที่ข้างเตียงนอน มือเรียวบางสั่นระริกควานหาเสื้อผ้าเก่าๆ ของตัวเอง น้ำตาหยดริน...ก้มมือเศษผ้าที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ได้...หญิงสาวสะท้านใจเมื่อแม้แต่เสื้อผ้ายังถูกทำลายแทบไม่มีชิ้นดี พะแพงพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืน...ร่างกายรวดร้าวยามขยับเนื้อตัว สัดส่วนกลางร่างกายเจ็บแปลบๆ จนต้องนิ่วหน้า เสื้อเชิ้ตสีขาวใหม่เอี่ยม ที่เธอค้นได้จากตู้เสื้อผ้าของเขา หญิงสาวถือวิสาสะหยิบมาใช้ เมื่อมันเป็นผ้าเนื้อหนา และคงสามารถพรางร่างเปลือยของตัวเองได้ เพราะนอกจากเสื้อตัวนี้แล้ว ใต้นั้นไม่มีเสื้อผ้าชิ้นอื่นเลย หญิงสาวเหลือบมองเศษผ้าสองชิ้น กางเกงที่เธอใส่เป็นประจำ ขาดแล่งและไมสามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้ กับชั้นในตัวโปรดที่สภาพยับเยินไม่ต่างกัน พะแพงวักน้ำลูบหน้า ล้างทั้งคราบน้ำตา และคราบเหงื่อ... แล้วจึงเดินมานั่งอย่างสงบรออยู่ที่ขอบเตียง...เธอตะแคงหูฟังเสียงจากด้านนอก จนกระทั่ง... โครม!! หญิงสาวผวา เธอได้ยินเสียงดังปึงปัง...จากภายนอก จนกลั้นความอยากรู้ไม่ได้ เธอแง้มประตูห้อง...เพื่อมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงนั้น...หญิงสาวตะลึงตาค้าง... ที่ถูกหิ้วปีกจากชายสองคนนั่น...คือพะนายพี่ชายเธอไม่ใช่เหรอ? พะแพงดันประตูพรวด เธอถลาเขาไปยืนขวางหน้าภาคิน ดวงตากลมโตไหวระริก แต่เด็ดขาด...เชิดหน้าขึ้นท้าทายกับเขา เสียงสั่นๆ ผ่านริมฝีปากบวมเจ่อ “คุณบอกว่าจะปล่อยพี่นายไปไงคะ!!” นัยน์คมดุถมึงทึง...เขากวาดตามองหญิงสาวตรงหน้า แล้วจึงถอนลมหายใจพรวดๆ... “กลับเข้าไปอยู่ในห้องเลยพะแพง...” ภาคินพูดเสียงกดต่ำ เขาอยากจับหล่อนโยนกลับไปที่เดิม เมื่อสภาพของหล่อนตอนนี้... มันเซ็กซี่ยั่วยวนจนเขาแทบขาดสติ สายตาคมดุกราดมองการ์ดหนุ่มของตัวเอง...พวกเขารู้ใจเจ้านาย พากันก้มหน้าหลบทันควัน “พะ แพง...แพงมาอยู่ที่นี่ได้ ยังไง?” พะนายปรือตามองน้องสาว...ดวงตาเขาบวมปริบ คราบเลือดเกรอะกรังเต็มใบหน้า มุมปากแตกยับ...มีลิ่มเลือดทะลักออกมาตลอดเวลา หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ หยดน้ำตาร่วงพรูเมื่อเห็นสภาพพี่ชายเต็มตา... “พี่นายเป็นไงบ้างคะ?” เธอยกมือขึ้นลูบใบหน้าพะนาย สัมผัสคราบเลือดเหนียวๆ นั่นด้วยมือที่สั่นไม่หยุด “ฉันบอกให้เธอ กลับเข้าไปข้างใน!!” ภาคินตะโกนสุดเสียง เรียวขาเปลือยของหล่อนโผล่แพล่มออกมาจากชายเสื้อ จนคนอื่นในที่นี้เห็นจนทั่ว หล่อนไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าสภาพหล่อนตอนนี้...มันสุดที่จะทนมอง...มันเซ็กซี่เสียจนแม้แต่เด็กน้อยยังมีอารมณ์กระสัน!! “ไม่...ฉันแลกเปลี่ยนกับคุณแล้วนี่คะ คุณก็น่าจะปล่อยพี่นายไปสิ” หญิงสาวหันขวับ เธอตะโกนสวนคำพูดภาคิน ดวงตาลุกเรือง...ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นตรงหลังพูดจบ “ฮ่าๆ เธอคงเข้าใจผิด ใช่...ฉันจะไม่ฆ่ามัน แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะปล่อยมันเดินลอยชายอยู่ได้...ฉัน ภาคิน อภิเษศโยธา จะมาโดนลูกกระจอกอย่างไอ้นายลูบคมได้เหรอ? หากไม่สั่งสอนมันเสียบ้าง ฉันจะคุมลูกน้องคนอื่นๆ ยังไงหะ เธอส่วนเธอพะแพง...ที่ฉันได้มาแลกกับลมหายใจมัน แต่นี่คือบทลงโทษที่ฉันจะทำให้มันจำไว้!!” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นหัวเราะลงลูกคอ เขาพูดเสียงกร้าว มองสบนัยน์ตากับพะแพงแบบเหนือกว่า “จัดการมัน...” สิ้นคำพูดของภาคิน หญิงสาวต้องผวาเยือก เธอเตรียมจะวิ่งเข้าไปช่วยพี่ชาย แต่มือแข็งแรงเอื้อมฉุดเอาไว้ พร้อมกับเสียงดุดันที่กล่าวตามมา “อย่าทะเล่อทะล่าเข้าไปสิ เธอจะเจ็บตัวฟรี” เขายิ้มเหี้ยม มองพะนายถูกการ์ดหนุ่มรุมยำด้วยสายตาด้านชา “ปล่อย!! ปล่อยฉันสิ ไอ้คนใจดำ” หญิงสาวดิ้นแรงๆ ตะโกนเสียงลั่น ยกมือขึ้นตะกุยไปตามเนื้อตัวชายหนุ่ม จนภาคินเริ่มโมโห เขาเหวี่ยงหล่อนแรงๆ จนถลาล้มไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นพรม ศีรษะของพะแพงโขกกับขอบเก้าอี้เสียงดัง ‘ผั๊วะ!!’ ชายหนุ่มชะงัก เขามองเกร็ดเลือดที่ไหลปรี่ออกมาจากหนาผากของพะแพงด้วยความตื่นตกใจ ตุ๊บ!! ตั๊บ!! เสียงฝ่าเท้าในรองเท้าหนัง หรือไม่ก็รองเท้าผ้าใบ ยังคงกระหน่ำใส่พะนายไม่หยุด ชายหนุ่มคู้ตัวงอ เขายกมือขึ้นบังฝ่าตีน แต่กลับไม่ฝืนสู้ แม้จะถูกรุมยำแทบไม่ได้ลืมหูลืมตา...พะนายทอดอาลัย...ความรักของเขาคงจบสิ้นวันนี้ ไม่เคยคิดเหมือนกัน ว่าหัวใจเหงาๆ ดวงหนึ่ง จะกระชุ่มกระชวยมีชีวิตชีวา หลังได้พบเจอกับวลัยอร คุณหนูแสนเพียบพร้อมแสนดี ชายหนุ่มเก็บหัวใจตัวเองอย่างดี เฝ้ามองหล่อนห่างๆ มอบความห่วงใยให้ คอยปกป้องและดูแลด้วยหัวใจที่แสนเศร้า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more