10
1521 คำ
“หนาวเหรอ”
“ค่ะ” เธอตอบเสียงสั่นๆ อากาศตอนกลางคืนของที่นี่หนาวพอสมควร อาจเพราะรอบกายมีแต่ต้นไม้ บรรยากาศเหมือนอยู่ในป่าเขาลำเนาไพร
“เอาแบบนี้นะ เดี๋ยวพี่ต้มน้ำผสมให้ จะได้ไม่หนาว”
“ลำบากพี่กันหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามอย่างเกรงใจ
“ไม่หรอก นั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ” เขานำผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาคลุมไหล่ให้เธอ กันภัยรีบต้มน้ำร้อนเพื่อมาผสมกับน้ำเย็นในกะละมัง น้ำจะได้อุ่นๆ
รันนรินทร์นั่งมองแฟนหนุ่มด้วยสายตาชื่นชม เธอทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นเลย วันหลังคงต้องเรียนรู้จากกันภัย จะได้เบาแรงเขาไปบ้าง
“คราวนี้ได้น้ำอุ่นแล้วครับ” เขานำน้ำเดือดๆ มาเทใส่ในกะละมังที่มีน้ำเย็นอยู่เกินครึ่ง ควันร้อนๆ ที่ขึ้นจากน้ำทำให้เธออ้าปากมองอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ
“มาครับ พี่อาบน้ำให้” กันภัยจัดการอาบน้ำให้แฟนสาวหลังจากวัดอุณหภูมิน้ำแล้วว่าอุ่นกำลังดี
“พี่กันเก่งจังเลยค่ะ ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นก็คิดวิธีแบบนี้ได้”
“พี่ไม่ได้เก่งหรอกครับ คนที่เขาไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น เขาก็ทำกันแบบนี้ละครับ” กันภัยตักน้ำรดไปตามตัวของแฟนสาว ก่อนจะฟอกสบู่หอมๆ ให้เธอ แล้วเขาก็อาบไปพร้อมๆ กันกับเธอด้วย ไม่นานเขาจึงจับเธอห่อด้วยผ้าขนหนู อุ้มไปยังเตียงนอนในห้อง การกระทำอ่อนโยนของเขาทำให้เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“หนาวเหรอ?” เขาเห็นคางของเธอสั่นกึกๆ เลยเอ่ยถาม รีบเช็ดตัวให้อย่างรวดเร็ว เช็ดไปจนถึงปลายเท้า
รันนรินทร์มองชายหนุ่มด้วยสายตารักใคร่ กันภัยไม่รังเกียจแม้แต่จะเช็ดเท้าให้เธอ
กันภัยมีความสุขที่ได้ทำอะไรเพื่อผู้หญิงที่รัก ได้ดูแลเธอ เขามีอะไรอยากทำอะไรให้เธออีกมากมาย ทั้งทำอาหารอร่อยๆ ให้กิน ดูแลเธอในทุกๆ เรื่อง แม้เขาไม่ได้ร่ำรวยอย่างผู้ชายคนอื่น เขาก็พร้อมที่จะดูแลผู้หญิงที่เขารักให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
“รีบใส่เสื้อนอนนะ จะได้อุ่นขึ้น จริงๆ ปักษ์ใต้บ้านเราไม่มีฤดูหนาว แต่หลังๆ มานี้หลงฤดู ฝนตกบ้างแดดออกบ้าง ฤดูฝน ฝนกลับไม่ค่อยตกก็มี แต่กลางคืนหนาวเหลือเกิน” เขาแต่งตัวให้เธอเรียบร้อย ชุดนอนหนานุ่มอุ่นๆ ของเธอทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น
กันภัยดึงร่างแฟนสาวมากอด รันนรินทร์รู้สึกมีความสุขในอ้อมแขนของเขา เธอนอนหนุนแขนแกร่ง ผงกศีรษะขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
“อดทนหน่อยนะ พี่จะรีบสร้างเนื้อสร้างตัว จะทำให้รันสบายให้ได้”
“ขอบคุณนะคะพี่กัน รันรู้ค่ะว่าพี่กันต้องทำได้” เธอหอมแก้มเขา
กันภัยหน้าแดง กอดคนในอ้อมแขนแนบอก กดจุมพิตหนักๆ ที่หน้าผากนูนเกลี้ยง เขากอดเธอด้วยความรักทั้งหมดที่มี สัญญากับตัวเองว่าจะทำให้เธอมีความสุขและทำให้บิดามารดาของเธอยอมรับเขาให้จงได้
รุ่งเช้าของวันใหม่ กันภัยตื่นขึ้นมาหุงข้าว ทำกับข้าวให้หญิงสาวที่ยังนอนหลับสบายอยู่ เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ และกดให้เธอนอนต่ออย่างสบาย รันนรินทร์ค่อยๆ ลืมตาอีกครั้งเมื่อได้กลิ่นอาหาร เธองัวเงียเดินออกมายืนที่หน้าประตูห้องครัว ในขณะที่เขากำลังจัดกับข้าวใส่จาน
“รันตื่นแล้วเหรอ ล้างหน้าแปรงฟันมากินข้าวกันครับ กับข้าวกำลังร้อนๆ”
“กับข้าวน่ากินจังค่ะ” เธอรีบไปล้างหน้าแปรงฟันมานั่งกินข้าวกับเขาทั้งชุดนอน ถ้ามัวแต่อาบน้ำ กับข้าวจะเย็นชืดเสียหมด อยู่บ้านเธอรับประทานพวกไส้กรอก แฮม ไข่ดาวและข้าวต้มในบางวัน แถมยังต้องอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยถึงจะลงมาร่วมโต๊ะอาหารได้ เดินลงมาทั้งชุดนอนได้โดนบิดามารดาดุเอา แต่อยู่กับกันภัยเขาเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ไม่ถือยศถือศักดิ์เหมือนที่บ้านของเธอ
“กับข้าวหอมจัง”
“พี่ทำไข่เจียว ผัดผักบุ้งและปลาแดดเดียวทอดจ้ะ ไม่ได้หุงข้าวสวยนะ แต่เป็นข้าวต้มร้อนๆ โรยเกลือนิดหน่อย พี่รู้ว่ารันไม่กินข้าวสวยหรืออาหารหนักในมื้อเช้า”
“พี่กันน่ารักจังเลยค่ะ”
“ข้าวที่นี่อร่อยมากนะ พี่ลองชิมดู รสชาติหอมๆ มันๆ ไม่จืดเหมือนข้าวที่เรากินที่ประจวบ ลองชิมดูสิ พี่ใส่เกลือทะเลลงไปมันจะมีรสชาติเค็มๆ มันๆ ซดแล้วคล่องคอเชียวละ”
“อร่อยจริงๆ ด้วยค่ะ ข้าวของที่นี่หอมหวานมันดีจังเลยนะจ๊ะ”
“เขาคงมีพันธุ์ข้าวปลูกเองโดยเฉพาะ พี่ว่าจะขอพันธุ์มาปลูกบ้าง เราจะได้มีข้าวกินไปตลอดปี” เขาตักไข่เจียวใส่ชามข้าวต้มให้เธอ
“ไข่เจียวพี่กันนิ่มหอมรสชาติกลมกล่อมมากจ้ะ” เธอคิดว่ากันภัยมีพรสวรรค์มากๆ ในการทำอาหาร ไข่เจียวของเขานุ่มหอม ไม่เหมือนไข่เจียวที่แม่บ้านของเธอเคยทำ มันแข็งๆ หรือไม่ก็กรอบเกินไป ไม่อร่อยสักนิด
“ไข่เจียวกับข้าวต้มร้อนๆ เข้ากันดีจริง”
“ใช่ค่ะ” เขาตักผัดผักบุ้งและปลาแดดเดียวทอดกรอบให้เธอ
“ปลาช่อนอันนี้อร่อยจังเลยค่ะ”
“อร่อยก็กินเยอะๆ นะ” เขาเห็นเธอมีความสุข กินอิ่มนอนหลับ เขาก็มีความสุขตามไปด้วย กันภัยรับประทานอาหารกับรันนรินทร์จนอิ่ม เขาจึงเก็บถ้วยชามไปล้าง
“พี่กันให้รันช่วยล้างนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“นะคะ รันอยากทำอะไรช่วยพี่กันบ้าง”
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ถูแล้วกัน ส่วนรันล้างน้ำเปล่าคว่ำตรงนั้น” เขาชี้ไปยังไม้ไผ่ที่สานเป็นช่องๆ เอาไว้สำหรับคว่ำจานให้สะเด็ดน้ำ มันดูแปลกมากในความรู้สึกของรันนรินทร์ เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อน อาจเพราะเธอไม่ได้คลุกคลีกับการล้างจานหรือคว่ำจานกระมัง
เพล้ง!!!
ว้าย!!!
เสียงจานแตกเพราะหลุดมือ คนทำจานแตกรีบก้มลงไปเก็บ เศษจานบาดซ้ำอีกครั้ง กันภัยตกใจเขารีบรวบมือแฟนสาวเอาไว้
“ไม่ต้องเก็บครับ เดี๋ยวพี่จัดการเอง ไปทำแผลก่อน” เขาพาเธอไปทำแผลและใช้พลาสเตอร์ปิดแผลใส่ยาให้ ที่นี่มียาและอุปกรณ์สำหรับทำแผลเบื้องต้น เพื่อนคงจัดการเอาไว้ให้ก่อนเขามา ทำให้สะดวกสบายหลายอย่าง
“ขอโทษนะคะพี่กัน ทำให้ยุ่งวุ่นวายเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก รันนั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปล้างจานต่อ”
“จ้ะ” เธอมองตามร่างสูงที่หายเข้าไปในครัว ก่อนที่กันภัยจะเดินออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ตอนเที่ยงพี่จะกลับมากินข้าวบ้านนะ รันอยากกินอะไร เดี๋ยวจะกลับมาทำให้กิน”
“พี่กันจะไปไหนจ๊ะ”
“ไปทำงานที่โรงสีไง”
“อ๋อ... รันลืมไปเสียสนิทเลยค่ะ” เธอนึกออกเพราะเมื่อวานเขาคุยกับดนัยเพื่อนของเขาแล้ว
“รันอยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม” เขาเอ่ยถามอย่างห่วงใย
“อยู่ได้จ้ะ พี่กันไปทำงานเถอะ” ดนัยบอกว่าโรงสีเดินออกไปเรื่อยๆ ตามทางก็เจอ เธออยากตามไปด้วย แต่กลัวจะทำให้เขาเกะกะเสียเปล่าๆ เลยยอมอยู่บ้านไม่งอแงอยากตามไปด้วย
“อยู่บ้านนอนพักนะ เดี๋ยวกลางวันพี่จะกลับมากินข้าวด้วย อยากกินอะไรจะทำให้กิน”
“ยังไม่รู้เลยค่ะ ค่อยทำอะไรง่ายๆ กินก็ได้ค่ะ”
“ครับ พี่ไปก่อนนะ” กันภัยมองนาฬิกาข้อมือราคาถูกของตัวเองก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
ก่อนไปเขากำชับให้เธอล็อกบ้านให้เรียบร้อยถ้าหากจะนอนกลางวัน เพราะเพิ่งย้ายมาอยู่ ไว้ใจใครไม่ได้
งานที่โรงสีที่กันภัยไปทำเป็นการคุมคนงาน แล้วเขาก็คอยจัดการเรื่องการส่งข้าวสารให้ลูกค้า จะมีพนักงานบัญชีอยู่แล้วเกี่ยวกับการรับเงินจ่ายเงิน เรื่องนั้นเขาจึงไม่ต้องยุ่ง
“พอทำได้ไหมกัน” ดนัยตบบ่าเพื่อน
“ได้ ขอบใจมากนะดนัยที่หางานให้ฉัน”
“ฉันต่างหากต้องขอบใจนาย จ้างใครเดี๋ยวนี้ต้องหาคนไว้ใจได้ ไม่งั้นโดนโกง แถมยังขี้เกียจอีก ได้นายมานี่ฉันถือว่าโชคดีมากเพราะนายเป็นคนขยัน”
“ชมกันเกินไปแล้ว ฉันแค่อยากทำงานให้ดีที่สุด” กันภัยขอร้องไม่ให้ดนัยบอกเรื่องเขาและรันนรินทร์กับใครแม้แต่บิดามารดาของดนัยเอง
เขากลัวจะมีปัญหาตามมา ซึ่งดนัยรับปากเป็นอย่างดี
- ผู้เขียน
