“ครับ” ดนัยรับคำ เขาพูดไปตามจริง
“เขาสองคนแอบมีอะไรกันลับหลังรัน”
“น้องรันเห็นกับตาเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ รันเห็นกับตา” เธอร้องไห้สะอื้นฮักๆ ไหล่ไหวไปมา
“ถ้าเห็นกับตา พี่เองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี” เขาครุ่นคิด กันภัยไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นไปได้ แต่เขาจะยืนยันความบริสุทธิ์ของเพื่อนได้อย่างไรกัน ในเมื่อคนที่เห็นกับตายืนยันหนักแน่นและนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครรับประกันใครได้หรอก แม้แต่เขาเองก็รับประกันความดีและความบริสุทธิ์ของกันภัยไม่ได้ เนื่องจากเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์
“รันไม่ใช่คนหูเบาเชื่ออะไรง่ายๆ นะคะ แต่เพราะเห็นกับตา ถ้าไม่เห็นกับตาก็ไม่เชื่อหรอกค่ะ”
“ใจเย็นๆ ครับ”
“รันนี่แย่จริงๆ เลยนะคะ จะพาพี่ดนัยไปเดินดูสวนกลับมานั่งร้องไห้ ให้พี่ดูแทน”
“ไม่หรอกครับ จริงๆ แล้วน้องรันน่าจะรู้ว่าพ่อแม่ของพวกเราต้องการอะไร”
“คะ?” เธอเงยหน้ามองเขา ดนัยพูดตรงมาก และสายตาของเขาก็ท
