‘สิ่งที่ต้องทำ คนอื่นบังคับให้ทำ แต่กูไม่ได้อยากทำน่ะเหรอ’ เขาถอนหายใจอย่างนึกสมเพชชีวิตตัวเอง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาหรอกว่าลูกคนรวยนั้นไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิด สิ่งที่ชอบและเป็นความฝันของตัวเองก็ไม่ได้ทำ แต่กลับถูกบังคับให้ต้องเรียนบริหารเพื่อที่จะได้มาบริหารบริษัท ต้องทำงานที่ตัวเองไม่อยากทำแม้แต่นิดเดียวโดยไม่อาจหลีกหนี
‘เอาน่าไอ้โฟม แต่งานในวงการเป็นงานที่มึงเลือกเอง แฟนคลับกำลังรอมึงอยู่’
คนเป็นเพื่อนจับไหล่เขา ‘กูเข้าใจมึงนะเพราะกูก็ต้องสืบทอดธุรกิจที่บ้านเหมือนกัน แต่มึงลองคิดในแง่ดีดูสิ อย่างน้อยมึงก็ยังมีงานทำแบบไม่ต้องไปไล่สมัครงานแต่ละที่เหมือนคนอื่นนะ แถมมีเงินไว้ซื้อความสุขเวลาว่าง ๆ อีก ลองคิดดูดี ๆ นะ มีอีกหลายคนที่เขาลำบากกว่ามึงหลายเท่า’
ชายหนุ่มนิ่งคิดตามสิ่งที่เพื่อนบอก ก็จริงชีวิตเขาถึงแม้จะเต็มไปด้วยความกดดันที่มีความสุขหลงเหลือน้อยเต็มที แต่เขาก็จำต้องใช้ชีวิต
