เธอถอนหายใจยาว เลื่อนลูบปลายนิ้วไปตามลอนกล้ามเนื้อหน้าท้องเขาเล่นขณะเล่า
“คุณพ่อบังคับพาแม่กลับมาที่คฤหาสน์ ท่านส่งฉันไปหาคุณนายประกายแก้วที่อเมริกา แล้วไปรับตัวกลับมา บอกใครๆ ว่าไปมีฉันที่โน่นเป็นลูกสาวคนเล็ก คุณนายท่านเกลียดฉันค่ะ แต่ท่านขัดคุณพ่อไม่ได้ เมื่อเราสามคนกลับจากอเมริกาได้ไม่นาน...”
เธอตัวสั่น จนเขาต้องกระชับอ้อมแขนแนบแน่นและลูบแขนปลอบโยน ก่อนก้มลงไปจูบที่ขมับ จนเธอผ่อนคลายลง และเอ่ยเล่าพร้อมปิดเปลือกตาอย่างร้าวราน
“แม่ฉันก็เสียชีวิตค่ะ”
พุดพิชญายังจำวันนั้นได้ดีราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เธออุ้มตุ๊กตากระต่ายที่บิดาซื้อให้รับขวัญ เดินลงไปยังเรือนคนใช้ที่มารดาของเธออาศัยซุกหัวนอน เด็กหญิงร้องไห้เพราะถูกคุณนายประกายแก้วตีที่เธอเดินเสียงดัง หวังจะซุกลงกับอกแม่ หวังให้แม่กอดปลอบเหมือนทุกครั้ง
แต่เธอกลับพบเพียงร่างไร้วิญญาณที่นอนตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง
ไม่มีแผล ไม่มีอะ
