วันรุ่งขึ้น ผมตื่นมาตอนเช้าก็รีบออกจากบ้านเพื่อหนีหน้าคนบางคน เมื่อคืนนี้เธอทำผมแทบบ้าผมควบคุมตัวเองไม่ได้หลงเคลิ้มไปกับสิ่งยั่วยวนของเธอ แต่เธอก็ก็มาทำให้อารมณ์ที่มันเตลิดดับวูบลง
“นายครับ...นายแสงจันทร์สั่งว่าเย็นนี้มีกินเลี้ยงส่งคุณมน ให้นายรีบกลับบ้านนะครับ...”
คนงานในไร่ชื่ออิทธิเป็นผู้จัดการไร่ของแม่ผม เดินเข้ามาบอกให้ผมรีบกลับบ้าน
“ฉันมีธุระในเมือง บอกแม่ด้วยว่าฉันต้องเข้าเมืองตอนเย็น...”
“แต่ว่านาย...”
“ไม่มีฉันสักคนก็คงไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้สำคัญอะไร...”
“แต่นายแสงจันทร์สั่งกำชับผมว่าให้นายไปให้ได้นะครับ...”
“เอ่อนะ...ทำตามที่ฉันสั่ง แต่เฉยๆไปก่อนอย่าเพิ่งพูดอะไร รอให้ถึงตอนเย็นถ้าแม่ฉันถามค่อยบอก...”
ผมพูดจบก็เดินออกไปจากห้องทำงานเลย ผมไม่อยากเจอหน้าเธอผมก็แค่กลัวทำหน้าไม่ถูก เพราะตั้งแต่เธอเดินออกจากห้องนอนไปเมื่อคืนผมก็รู้สึกแปลกๆกับเธอ
เมื่อคืนนี้ เธอจูบผมเริ่มหนั
