เมามายที่ 27
จูบรสยาดอง
สารพัดสูตรยาดองละลานตาทั้งสองช่วยกันชิม ช่วยกันประเมินสรรพคุณได้ไม่นานก็เริ่มลิ้นเปลี้ยไม่อาจยืนทรงกายให้ตั้งตรงได้
“หนักหัวจัง อะ...เอิ๊ก!”
ซือเย่พูดพลางสะอึก ก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะขบขันที่ตนเองสะอึก สะอึกแรงจนทรวงอกกระเพื่อม ยิ่งหัวเราะก็ยิ่งสะอึกไม่หยุด
“อะ..เอิ๊ก อะ...อึก ฮ่าๆ อะ...อึก”
หญิงสาวหัวเราร่วนอย่างขบขัน ความเมามายทำให้สติขาดหายไปแทบไม่เหลือ
ชินอ๋องเห็นผู้มีพระคุณแสนสวยหัวเราะก็เลยหัวเราะตามไปด้วย ก่อนจะทรุดกายลงนั่งโดยในมือยังถือแก้วยาดองไว้ไม่ยอมปล่อย
“ข้าขอคารวะ ยาดองของแม่นางช่างเลิศรสจริงๆ ดีกรีแรงกว่าสุราทั้งหมดที่ข้าเคยร่ำมาทั้งชีวิต”
ชินอ๋องยกมือคารวะ ใบหน้าของชายเคร่งขรึมที่ถูกขนานนามว่า ‘หงส์ดำแห่งราชวงศ์’ มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงชายขี้เมาที่มากไปด้วยอารมณ์ขันยามเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับหญิงสาวที่แอบพึงใจ
“ข้าอยากรวย ข้าจะใช้ยาดองนี้ส
