เมามายที่ 16
โจรปล้นจูบ
สองวันผันผ่านทว่าชายที่ลอยมากับสายน้ำยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนสติ เขายังคงหลับใหลราวกับจมดิ่งลงไปในหุบเหวแห่งนรก แม้ร่างกายจะเริ่มมีเลือดฝาดเพราะได้รับการขับพิษออกจากร่างกายอย่างต่อเนื่อง รอยแผลที่ถูกฟันกลางหลังและไหล่เริ่มแห้งและสมานเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน กระนั้นการที่ไม่ฟื้นคืนสติเสียทีก็นับว่าอาการยังน่าเป็นกังวล
“ชายผู้นี้กินเลือดของท่านพี่ครั้งที่สามแล้วนะขอรับ”
หลิวซือห้าวเอ่ยขึ้นอย่างไม่ชอบใจที่ต้องเห็นพี่สาวมีบาดแผลที่ปลายนิ้ว แม้จะเป็นแผลเล็กๆ แต่นวลเนื้อที่ขาวละเอียดราวกับหิมะต้นฤดูก็ไม่ควรต้องมาแผ้วพานคมมีดกรีดเถือเช่นนี้
“ข้าสัญญาว่าครั้งหน้าหากเจอคนเจ็บแล้วต้องใช้เลือดในการสกัดยา ข้าจะใช้เลือดของเจ้า ดีหรือไม่เจ้าผักที่น่ารักของข้า”
“ดีขอรับ ท่านห้ามลืมสัญญาโดยเด็ดขาดนะ”
ซือห้าวยิ้มกว้างมีท่าทางสบายใจขึ้นเป็นอย่างมาก ส่วนคนเสียเลือดนั้นได้แต่แอบอม
