หลินโคว่เอ๋อนอนร้องไห้ไปกับคำพูดของฉีเทียนเหล่ย รังเกียจตัวเองที่ไม่ยอมอธิบายว่านางไม่ใช่นางคณิกา นางเพียงทำงานที่นั่นเพื่อใช้หนี้และไม่กี่ปีนางก็จะเป็นอิสระ
นางโกรธที่ไปเที่ยวโดยไม่พยายามบังคับให้เขาไปกับนางให้ได้ นี่นางรักเขาใช่ไหม หากไม่รักแล้วเหตุใดนางถึงต้องรู้สึกเสียใจในคำพูดของเขาด้วยเล่า หากใครจะต่อว่านางเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ เป็นหญิงคณิกาภายใต้เรือนร่างของชายนับร้อยนับพัน นางก็หาเสียใจ น้ำตาแห่งความเสียใจซึมออกจากหน่วยตา
‘โคว่เอ๋อ… เจ้าต้องเข้มแข็ง เจ้าไม่ได้เป็นอย่างที่เขายัดเยียด เจ้าเก่ง เจ้าแกร่ง เจ้าต้องเข้มแข็งอย่างที่แม่เจ้าสอน จำไว้โคว่เอ๋อ จำไว้!’ นางกล่าวกับตนเองในใจโดยไม่ได้กล่าวออกมา
เช้าตรู่วันใหม่การเดินทางจึงเริ่มต้นขึ้นอีกตรั้ง แต่แปลกตรงที่ครั้งนี้ในรถม้าไม่เห็นฉีเทียนเหล่ยอยู่ด้วย นั่นเพราะเขาไม่อยากจะนั่งรถม้า การเดินทางมุ่งตรงเข้าเมืองหลวง โดยฉีเทียนหยางส่งคนไ
