ตอนที่24ตัดสินใจช่วย
"กรี๊ดดดดดดด...ไม่น๊าาาาาาา..." ข้าวฟ่างสะดุ้งตื่น เหงื่อชุ่มแผนหลังและใบหน้า รู้สึกคอแห้งเรี่ยวแรงหดหาย เป็นความฝันที่น่ากลัว… เพราะเห็นภาพพี่ชวินและเพื่อน ๆชัดเจน “พวกเขาจะตายไม่ได้นะ” ข้าวฟ่างลุกขึ้นนั่งสมาธิ เพื่อจะให้จิตใจที่ว้าวุ้นสงบลง ภูมิเคยบอกเธอว่าต้องมีสติเท่านั้นที่จะผ่านเรื่องต่าง ๆ ไปได้
"นี่พวกเราลงมาได้ครึ่งทางแล้ว ลูกศิษย์ฉันลืมเอาปากมาด้วยหรือเปล่าปิ่น" เช้านี้ หมอเส็งเห็นลูกศิษย์ตัวน้อยไม่พูดไม่จากับใคร ตอนแรกท่านคิดว่าข้าวฟ่างคงเหนื่อยจากการเดินทาง เพราะเพิ่งขึ้นมาเมื่อวาน ตอนเช้าก็ต้องลงไปอีกแล้ว แต่มันไม่ใช่ว่า ท่านให้ย้งหยุดพักให้เธอระหว่างทางมาแล้วไม่ใช่เหรอ เธอก็ยังทำหน้าคิดอะไรไม่ตกอยู่นั้นแหละ จึงพูดกับปิ่นไปอย่างนั้น
"พ่อหมอก็...มีอย่างที่ไหนเอาปากออกจากร่างได้”
"น้องปิ่น พ่อหมอหมายถึงหนูข้าวจ้ะ” ความจริงปิ่นรู้ แต่พูดไปอย่างนั้นแหละ
