“รอนานไหมคะ” เปิดประตูห้องออกมาเห็นชายหนุ่มนั่งรออยู่หน้าห้อง เธอจึงใช้มือลูบแขนแก้เขินสายตาหวานล้ำที่ส่งมา
“นานแค่ไหนก็รอได้ครับ ไปกันเถอะ” คุณานนต์กุมมือของพิริยฉัตรราวกับเธอเป็นคนรักที่คบหากันมานาน ทั้งที่ความจริงเขาพึ่งเจอตัวจริงเธอเมื่อวาน
“ถ้าไม่บอกว่าคุณสามสิบสาม ผมคงนึกว่าคุณยี่สิบหกปี เป็นน้องผมได้สบายเลยครับ”
“เสียใจด้วยนะคะที่ฉัตรดันแก่กว่าคุณ”
“แก่แต่อายุ แต่อย่างอื่นเด็ก” ชายหนุ่มอมยิ้มพร้อมมองเธอด้วยสายตาหยอกเอิน
“อะไรที่ว่าเด็กคะ”
“หน้าตาครับ หรืออย่างอื่นด้วย… โอ๊ย… ตีผมทำไมครับ”
“ทะลึ่งใหญ่แล้วนะคะ”
“ทะลึ่งกับคุณคนเดียว”
“ทานนี่นะครับ รับรองไม่มีถั่ว ต่อไปผมคงต้องเป็นคนทำอาหารให้คุณทานทุกวันแล้วล่ะ เพราะผมไม่ไว้ใจ กลัวคุณเป็นแบบเมื่อวานอีก”
“ฉัตรระวังตัวดีอยู่ค่ะ อย่ากังวลนักเลย ฉัตรยังไม่มีแฟน ยังตายไม่ได้ค่ะเพราะภารกิจยังไม่เสร็จ”
“ผมจะคอมพลีตภารกิจคุณ
