17
ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว
หลายวันผ่านไป
@HURRICANE NIGHT
เสียงลมหายใจของหญิงสาวถูกผ่อนออกมาในขณะที่เธอกำลังนั่งเช็ดถาดเสิร์ฟก่อนที่ร้านจะเปิด มือเล็กนำผ้าชุบน้ำเช็ดรอบถาดพลาสติกสายตาก็เหม่อมองทางข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
"แกเป็นอะไรพู่"
"..." แววตาของพู่กันยังคงมองทางด้านหน้าด้วยความว่างเปล่า ในตอนนี้เธอไม่ได้ยินและรับรู้สิ่งรอบข้างแล้ว
"พู่" ร่างบางสะดุ้งกับแรงสะกิดของเพื่อนสนิท เธอหันไปมองด้วยความตกใจ
"ห้ะ?! แกว่าอะไรนะมิ้ง"
"ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบแล้ว"
"ไม่ได้เป็นอะไร^^" หญิงสาวส่ายหน้าออกมาเบาๆแทนคำตอบ
"ไม่ต้องมายิ้มเลย มีปัญหากับคุณภูริเหรอ" เสียงเล็กเอ่ยถามพู่กันขึ้น เธอสังเกตเห็นเพื่อนสนิทมีอาการเหม่อลอยและไม่สดใสมาหลายวันแล้วนับตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุที่มหาวิทยาลัยแต่เธอก็ไม่กล้าถามออกไปเพราะสภาพจิตใจของพู่กันนั้นย่ำแย่มาก
แม้ว่าเธอจะพยายามยิ้มและทำตัวให้เป็นปกติแต่อย่างไรเพ
