ประโยคคำถาม และสายตาดุดันคู่นั้นที่จ้องหน้าผม ใบหน้าขาวใสที่ตอนนี้แดงระเรื้อเพราะความโมโห ส่วนผมนั้นก็มองหน้าเธอสายตาก็จับจ้องไปที่ริมฝีปากที่สั่นระริก ปากอิ่มที่บวมเจ่อขึ้นเล็กน้อยเพราะถูกผมดูด
"ยอมรับมาสิ ว่าเธอคือมินตรา ทำไมต้องให้พี่พยายามในสิ่งที่เธอเป็นอยู่"
"คุณเลิกพูด ให้ฉันเป็นคนนั้นคนนี้สักทีได้ไหม"
"ก็ยอมรับกับพี่ซะสิ!" คราวนี้ผมโพล่งเสียงใส่เธอ พร้อมสายตาที่ดุดันเอาเรื่องของผมที่มองเธอจนไม่อยากละสายตาไปไหน
"คุณ...ขุนพล มันไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะมารื้อฟื้นอดีตหรอกนะ"
"แสดงว่ายอมรับแล้ว?" เธอเงียบไปสักพัก ส่วนผมก็ยังไม่ปล่อยมือที่รั้งเอวเธอไว้ ที่นั่งบนตักผม
"อดีตก็คืออดีต ต่างคนต่างอยู่ ส่วนดิฉัน มีครอบครัวใหม่แล้ว คงไม่จำเป็นต้องนึกถึงมันอีก"
ประโยชน์ของมินลดา ทำเอาผมชะงักหน้าชาไปไม่น้อย พร้อมความเจ็บแปลบข้างใน จนผมต้องเผลอปล่อยมือ ทำให้เธอไหวตัวรีบลุกขึ้นถอยห่างออกไปจ
