Chapter .5 อเดลตัวก่อกวน
1515 คำ
เขาชี้นิ้วที่ปากตัวเอง พรางทำปากจู๋ๆ จนเธอต้องถลึงตาใส่ แถมด้วยกระทืบปลายเท้าเร่าๆ
“คนบ้า!!”
เสียงพึมพำดังเบาๆ จับใจความไม่ได้ เจ้าของร่างบอบบางเดินไปทรุดตัวลงนั่งไกลเขาเสียเป็นวา
หน้ารึก็บึ้งตึง หงิกงอ เหมือนกับว่ากำลังโกรธอะไรหนักหนา?
“จูบ... ผมคืนก็ได้นะศิริน ยินดีและเต็มใจให้เอาคืน รับรองได้...ผมไม่มีทางหมดสติแน่”
เสียงพูดนิ่งๆ แต่รอยยิ้มนี่สิเต็มหน้า มันทำให้ศินาราเดือดจัด!! เธอแอบแลบลิ้นให้ใต้ผืนผ้าที่บังไว้
“ว่าไง...อยากเอาคืนไหม ผมสะดวกตลอดเวลานะ อยาก ‘จูบ’ ก็สะกิดกันก่อนล่ะ จะได้เตรียมรับทัน”
ยิ่งพูดก็ยิ่งอารมณ์ดี การทำให้ศินาราเดือดดาล มันช่างเป็นความสุขของเขาเสียจริง!! ฟาเบียนคิดในใจยิ้มๆ เขาคงเป็นพวกมาโซคิสม์ ชอบเห็นคู่รักเจ็บปวดทรมานก่อนที่จะมีความสุขร่วมกัน เอ...แล้วนี่เขามองเห็นยัยนั่นเป็นคู่รักแล้วอย่างนั้นเหรอ ไม่หรอกน่า เขาแค่สนุกที่ได้หยอกเอินหล่อน มันเป็นความสุขเล็กๆ เมื่อเห็นหล่อนทุกข์ใจ สงสัยเขาจะเข้าข่ายพวกมาโซคิสม์จริงๆ
อเดลเลิกคิ้วขึ้นสูง เขาเปิดประตูห้องทำงานของฟาเบียนเข้าไป...แล้วพบกับความว่างเปล่า...
ไอ้หมอนั่นไปไหน? ไอ้คนบ้างานเข้าเส้นเลือดไปไหนกัน?
“ท่านประธานกลับบ้านแล้วค่ะคุณอเดล”
เสียงเลขานุการของฟาเบียนตะโกนบอกในขณะที่เขายืนค้างอยู่กลางประตูห้องทำงาน อเดลเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง!! เขากำลังนึกในใจว่ามีอะไรบ้าง? ที่สามารถดึงคนบ้างานเข้าเส้นเลือดอย่างฟาเบียนให้ลุกออกจากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานจนได้
“แคทเทอรีนมารึ?”
ชายหนุ่มเดินมาหยุดหน้าโต๊ะของเลขานุการของฟาเบียน เขาถามออกไปเมื่อพอจะนึกออกก็มีแค่แคทเทอรีนเท่านั้นที่พอจะทำได้...
“คุณแคทมาค่ะ... แต่กลับไปแล้ว...เธอมาตอนที่ท่านกำลังจะกลับที่พักพอดี”
เลขานุการสาวทอดเสียงงุนงงไม่แพ้กับอเดล เมื่อมันเป็นเรื่องแปลกที่จู่ๆ เจ้านายก็ผลุนผันรีบกลับที่พักแบบเร่งด่วน!!
เออแฮะ!! อะไรนะที่ดึงฟาเบียนให้สนใจได้มากกว่าการทำงาน ที่ห้องชุดนั่นมีอะไรดี? และเขาคงต้องเข้าไปสำรวจ ต้องเข้าไปตรวจสอบเสียแล้วสิ...ไอ้เพื่อนยากซ่อนอะไร? ไว้ที่นั่น
“ขอบคุณนะ ไปล่ะ”
อเดลมาไวไปไว เขาคิดอะไรรวดเร็ว จนบ้างครั้งคนใกล้ตัวก็ตามไม่ทัน และครั้งนี้เขาตั้งใจไปบุกรังของฟาเบียน เพื่อค้นหาสิ่งที่เพื่อนรักแอบซ่อนเอาไว้
อเดล: ‘ ทำอะไรอยู่ไอ้เสือ’
อเดลแกล้งทักไปในไลน์ และฟาเบียนเปิดอ่าน แสดงว่าไอ้หมอนั่นไม่ได้ยุ่งมากเกินไปนัก...
ฟาเบียน: ‘ทำงาน’
ชายหนุ่มตอบเหมือนกำปั้นทุบดินและหากเป็นครั้งก่อน อเดลจะไม่ติดใจสงสัย เมื่อรู้ว่าฟาเบียนทำงานเขาจะไม่กวน แต่ครั้งนี้มันมีสิ่งผิดปรกติ เมื่อมันไม่ได้อยู่ที่ทำงาน ฟาเบียนมันย้ายที่ทำงานกลับไปอยู่ที่ห้องพักกลางกรุงปารีสแล้วเหรอ? และมันน่าสนใจ
อเดล: ‘ผมกำลังจะไปหาคุณฟาเบียน หิวจะแย่ มีอะไรพอกินได้มั่ง’
ฟาเบียน: ‘ไม่มี ไม่ต้องมาหรอก...ผมยุ่ง!!’
แหนะๆ มันห้ามไม่ให้เขาไปหาด้วย และมันเป็นครั้งแรกที่คนอย่างฟาเบียนปฏิเสธการไปหาของเขา ขนาดมันอยู่กับแคทเทอรีนมันยังไม่เคยห้าม แสดงว่าของที่มันซ่อนไว้ในห้องต้องเป็นสิ่งสำคัญจริงๆ
อเดลไม่ตอบแต่เขาจะไป!!...
ชายหนุ่มขับรถยนต์คู่ใจไปเรื่อยๆ จุดหมายปลายทางคือห้องชุดของฟาเบียน แต่ก่อนอื่นคงต้องหาของฝาก และอะไรก็ไม่ดีเท่าเบียร์สักสองหิ้ว...กะฉลองให้กับสิ่งที่ฟาเบียนแอบไว้ มันต้องเป็นสิ่งมีชีวิตดิ้นได้แน่...ฟังจากเสียงขุนขวางของเพื่อนรักก็รู้
ฟาเบียนทำงานเพลินๆ สลับกับการมองหน้าศินารา เขาเพลินจนลืมกระทั่งว่า ไอ้เอดลตัวป่วนมันบอกว่าจะมาหา
ติ้งต่อง!!
เสียงกดกริ่งดังขึ้นและคนกดต้องเป็นคนสำคัญแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถฝ่าบอดี้การ์ดนับสิบคนเข้ามาได้ จะมีใครอีกล่ะ!!... ถ้าไม่ใช่ไอ้ตัวป่วนอเดล ฟาเบียนหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปม เขาวางแลปท็อบไว้บนโต๊ะ ขยับตัวบิดซ้าย บิดขวา ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินตรงไปเปิดประตูห้องชุด โดยที่ศินารานั่งมองตาเขม็ง เธอกำลังลุ้นให้เป็นหนึ่งในบรรดาเพื่อนของตัวเองที่ฉุกใจว่าเธอหายหน้าไป
แต่...ความหวังของหญิงสาวพังทลายลง เมื่อคนที่เดินตามฟาเบียนเข้ามาเธอไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลยสักนิด แถมหล่อลากไส้พอๆ กับฟาเบียนเลยเชียวแหละ เขาคงเป็นพวกเดียวกัน!!
“ใครว่ะฟาเบียน?”
ชายหนุ่มปั้นหน้าเมื่อย เขาหมุนตัวกลับไปและกระซิบเสียงเคร่งบอกคนมาใหม่...
“ไม่รู้สักเรื่องได้ไหมว่ะ!!”
“อะไรอ่ะ...เดี๋ยวนี้ริมีความลับเหรอ...แค่อยากรู้เองน่า...ว่าผู้หญิงสวยๆ นั่นเป็นใคร?”
“ก็ไม่อยากบอก...มีอะไรป่ะ”
ฟาเบียนตอบกวนๆ เขารู้สึกขวางหูขวางตาไอ้เอดลวันนี้เป็นวันแรก เพราะอะไรนะหรือ? ไอ้เพื่อนตัวดีดันจ้องเป๋งไปยังยัยคนดื้อด้าน แล้วแม่นั่นก็ดันมีทีท่าเหมือนอยากจะเถเข้ามาหาเหมือนกันเชียวแหละ ฝันไปเถอะ!! หล่อนคงนึกว่ามีใครช่วยหล่อนได้อย่างนั้นเหรอ? หากเขาไม่อนุญาต ก็อย่าได้คิดว่าจะสามารถก้าวออกไปพ้นจากห้องนี้ได้เชียวนะ...
“อะไรหว่า...แค่นี้ก็บอกไม่ได้...ถามเองก็ได้ว่ะ คนสวยๆ แบบนี้ต้องรีบทำความรู้จัก”
ดูมันสิ!! ฟาเบียนแทบจะพ่นไฟ เขาโกรธจัดจนหูอื้อ และหากทำได้นะ เขาจะเก็บยัยคนดื้อนี่ยัดกลับเข้าไปในห้องนอน แต่...เมื่อทำไม่ได้อย่างใจคิด เขาก็เดิน...เดินไปขวางทาง นั่งปั้นหน้าไม่รู้ไม่ชี้ขวางลำอเดลมันเสียอย่างนั้นเอง
“สวัสดีสาวน้อย...คะเนจากหน้าตาคุณน่าจะอ่อนกว่าผมนะ...สนใจอยากเป็นนางแบบให้ผมไหมล่ะครับ รูปหน้าคุณ โครงหน้าคุณ โดนหัวใจผมดังปัง!!”
เห้ยอะไรว่ะ ไอ้หอกหักอเดลมันชวนศินาราไปทำอะไร เขาฟังผิดใช่ไหม?
“ไม่ได้โว้ย...ศิรินยังเด็ก จะให้ไปนั่งแก้ผ้าให้แกเห็นได้ไง ไม่ต้องมาชวนเลย...ไอ้เวรนี่”
“หวงมัยว่ะ...น้องเขายังไม่พูดสักคำ เขาอาจจะอยากมีรูปของตัวเองไว้ดูตอนอายุมากแล้วก็ได้”
“ไอ้เอ็ด!! เลิกชวนศิรินได้แล้ว กูไม่อนุญาต”
มารยงมายาทไม่ต้องมีกันล่ะ ฟาเบียนโกรธจัดจนหูอื้อตาลาย เขาตวาดอเดลเสียงเหี้ยม แยกเขี้ยวขู่มันและขยิกๆ เข้าใกล้ อยากจะยกหน้าแข้งขึ้นมาฟาดปากมันเหลือเกิน
“ไรว่ะ...แค่นี้ก็หวง...เผื่อน้องเขาสนใจ ชื่อศิรินใช่ไหมครับ รู้ใช่ไหมผมเป็นใคร? ถ้าสนใจผมยินดีต้อนรับนะ”
อเดลยังคงยั่วฟาเบียนต่อ และเขายิ่งมั่นใจว่าแม่สาวหน้าหวานฉ่ำนี่มีอิทธิพลกับเพื่อนรักมากเกินปรกติ หล่อนเป็นใครล่ะ? ทำไมถึงตีแคทเทอรีนเสียแตกกระจาย แถมเจ้าหล่อนยังโนเนมไม่คุ้นหน้าคุ้นตา รูปหน้าแบบนี้ไม่น่าจะใช่คนพื้นเพแน่ๆ อาจจะเป็นสาวเก็บตกที่ฟาเบียนกำลังติดใจ
“เมื่อไรจะกลับ”
“อะไรว่ะฟาเบียน ผมมายังไม่ทันนั่ง จะไล่ให้ผมกลับแล้วเหรอ นี่ๆ หิ้วเบียร์มาด้วย กินหมดถึงจะกลับนะ”
อเดลยกเบียร์สิบกว่ากระป๋องขึ้นชู ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทรุดนั่งฝั่งตรงข้ามกับศินาราหน้าตาเฉย
“วันนี้ไม่อยากรับแขก...ไม่มีอารมณ์”
เจ้าของห้องยังคงบ่นพึมพำ เขาตีหน้ายักษ์ใส่เพื่อน แต่มันสนใจที่ไหน!!
“คุณๆ ขอคุยกับเขาได้ไหม?”
ศินาราบุ้ยปากไปทางอเดล เธอทำตาวิบวับจนฟาเบียนแทบจะลุกไปขยุ้มคอเรียวๆ จับหักเสียเลยดีไหม? แค่มีผู้ชายมาใหม่ ทำเป็นริกๆ เดี๋ยวเถอะๆ
“ไม่ได้!! หุบปากไปเลย ถ้าได้ยินเสียงเธออีกนะศิริน ผมจะจูบเธอให้ขาดใจเชียว ไม่เชื่อจะลองก็ได้นะ”
ชายหนุ่มแสยะยิ้ม เขากระซิบเสียงแผ่วๆ เน้นทุกคำพูด และตาจ้องที่กลีบปากอิ่มอย่างหมายมั่น
- ผู้เขียน
