Chapter .6 หมาหวงก้าง
1582 คำ
“เรียกศิรินก็ได้ค่ะ ใครๆ ก็เรียกแบบนั้น ชื่อเต็มว่าศินารา สินกำจร เป็นคนไทยค่ะ แล้วก็กำลังจะกลับบ้าน เพราะศิรินเรียนจบแล้ว” เธอพูดฉอดๆ แอบเบ้ปากให้ฟาเบียน เขาจะมาจ้องหน้าเธอทำไม คนที่มาใหม่ก็เพื่อนเขา เธอแค่หาคนช่วย ไม่ได้อยากถูกขัง!!
ยัยนั่นว่าไงนะ... กำลังจะกลับบ้านหรือ...ไม่มีวัน!! เขาจะขังหล่อนอยู่อย่างนี้แหละ...จนกว่าจะทำตัวน่ารักกว่านี้อีก
“ยินดีครับ ผมอเดล เรียกว่าเอ็ดก็ได้...แต่เพื่อนๆ ชอบเรียกไอ้เอ็ดมากกว่า”
อเดลพูดยิ้มๆ เขากระทบฟาเบียนเต็มๆ เพราะเมื่อยามที่เพื่อนรักรู้สึกขัดใจ สรรพนามเขามักจะเปลี่ยนไป เป็น ‘ไอ้เอ็ด’ ทุกที
“จะพูดข้ามหัวกันอีกนานไหม ทำไมไม่ไปพูดไปคุยกันใกล้ๆ ล่ะ แล้วศิริน เธอลืมที่ผมบอกแล้วใช่ไหม หุบปากสะ!!”
ฟาเบียนเค้นเสียงที่แสนจะหงุดหงิดออกมา เขาด่ากระทบไอ้เพื่อนตัวดี แล้วหันไปขู่ศินารา ปลายนิ้วชี้ปากของตัวเองและทำปากจู๋ๆ เธอโดนเขาจูบแน่ ข้อหาขยับพูดไม่หยุด
ผิวแก้มร้อนฉ่า เธอค้อนฟาเบียนประหลับประเหลือก เขาเป็นคนถามแล้วก็ให้เธอตอบ อย่างนี้จะมาหาว่าเธอเป็นคนผิดได้ไง และเธอไม่มีวันให้เขาจูบอีกเด็ดขาด...แม้เธอจะชอบจูบ...ของเขาก็เถอะ...มันเปลืองตัว!!
ศินารารู้สึกหมดแรงไปเฉยๆ เธอเบ้ปาก กรอกตามองบน...ฟาเบียนช่างเป็นผู้ชายที่เอาอารมณ์ไม่ได้จริงๆ อารมณ์ขึ้นอารมณ์ลง ไม่คงที่ จนเธอเองเหนื่อยที่จะตามอารมณ์ของเขา เธอเริ่มเบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงเขาในเรื่องเดิมๆ ที่หาบทสรุปไม่ได้...เขาต้องการอะไร และต้องการให้เธอชดใช้ยังไง หากเสนอมาตอนนี้เธอยินดีรับผิดชอบ แม้ตัวเองจะไม่มีความผิด เธอเหนื่อยแล้วก็อยากจบปัญหานี่เสียที...
“หน้าเธอซีดๆ ไปนะศิริน...นอนไม่หลับหรือ”
แม้แต่คนนอกที่พึ่งมายังรู้ แล้วคนที่อยู่กับเธอมา 24 ชั่วโมง เขาไม่รู้เลยเหรอ ใครจะไปสบายใจได้ เมื่อถูกกล่าวหาว่าเป็นโจร...ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำ
“นิดหน่อยค่ะ ไม่สบายใจมากกว่า”
เสียงตอบอ่อนอ่อย...เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ หญิงสาวมองไม่เห็นอนาคตตัวเอง ไม่รู้ว่าจะจบลงในรูปแบบไหน?
ชายหนุ่มรู้สึกขวางหูขวางตาพิกล เขาแหล่มองคนสองคนที่คุยกันเงียบๆ แล้วก็กระดกกระป๋องเบียร์ไปพรางๆ หมั่นไส้โว้ย!!
“จับเจ่าอยู่แบบนี้ คงไม่มีอะไรทำสินะ ผมจะมาหาบ่อยๆ คุณจะได้หายเหงา”
ใบหน้าเศร้า แววตาสิ้นหวัง อเดลรู้สึกสงสาร เขาจึงพูดจาปลอบประโลมด้วยความหวังดี
“อยากกลับบ้านมากกว่า เหลือเวลาอีกไม่เท่าไร ศิรินต้องกลับบ้านตัวเองแล้วค่ะ ช่วงนี้เลยอยากทำงานเก็บเงินเป็นทุน แต่ก็ดันมาถูกกักตัวไว้...เสียเวลา แล้วก็เสียดายสิ่งที่เสียไป” หญิงสาวบ่นอุบ เธอสะบัดค้อนให้ฟาเบียน และเขาก็ถลึงตาตอบ จึงสะบัดหน้ากลับมา ไม่อยากมองให้เสียความรู้สึก
“เอางี้ดีกว่า มาเป็นแบบให้ผมวาดรูปดีกว่าไหม? ผมให้ค่าจ้างคุณด้วยนะ ระหว่างที่ถูกกัก...มันคงไม่เก็บคุณไว้นานหรอก...งานมันเยอะจะตาย” อเดลบุ้ยปากไปทางฟาเบียนแล้วไอ้หมอนั่นก็ลุกพรวด!! เสียงตะโกนของเพื่อนหนุ่ม ทำให้หูของเขาอื้ออึง
“ไม่...ห้ามโว้ย!! ไม่ให้เป็น”
ฟาเบียนถลาเขามากั้นกลาง เขากางมือแล้วก็ตะโกนห้ามอเดลเสียงเครียด
“ทำไมล่ะ ฉันจะเป็น ได้ค่าจ้างด้วย ดีกว่าอยู่เฉย...ฉันต้องการหารายได้ ก่อนกลับบ้าน”
หญิงสาวเหนี่ยวหัวไหล่ฟาเบียน เธอตะโกนกรอกหูชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ
ฟาเบียนหมุนตัวควับ!! เขา แสยะยิ้ม ก่อนจะพูดเสียงทุ้มๆ ที่กดลงต่ำ เหมือนเสียงขู่คำรามของสัตว์ร้าย
“ชอบหรือไง... แก้ผ้า...ให้ไอ้เอ็ดมันวาด รู้ไหมว่ารูปที่มันวาดเป็นรูปนู๊ด!!”
“ใครจะไปรู้ล่ะ...ก็นึกว่ารูปคนธรรมดา ถ้าแบบนั้นฉันก็ไม่เอาด้วยหรอก”
ศินาราหนางอ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเพื่อนชายของเขาเป็นศิลปินวาดภาพนู๊ด เธอก็แค่อยากได้เงิน...
เหอะ!! ฟาเบียนฉุนจัด เขาหันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนรัก แล้วกระซิบบอกอเดลเสียงเย็นเยียบ
“อย่ายุ่ง...คนนี้หวง...เดี๋ยวมึงโดน...”
“อะไรหว่าฟาเบียน วาดภาพปรกติผมก็ทำได้ ผมไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะวาดรูปนู๊ดศิริน แค่รูปทั่วๆ ไปเอง...ที่เหลือผมจินตนาการเองเอง เธอนะเหมือนวีนัส...วาดออกมาต้องสวยแน่...”
“ถ้าแบบนั้นนะได้ค่ะ ศิรินเต็มใจ”
เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวเหนี่ยวไหล่ฟาเบียน เธอพูดสวนกลับไป เพราะข้อเสนอของเขา ยากที่จะมองข้าม อยู่ก็ได้สตางค์สะสมไว้สำหรับซื้อของฝากพ่อกับแม่ดีกว่า เมื่อไม่รู้ว่าเธอจะถูกปล่อยตัวไปเมื่อไร?
ลมหายใจหอมๆ เป่ารดผิวแก้ม จนฟาเบียนสะท้านวูบ...เขารีบตะปปมือของศินารารวบกุมเอาไว้ มุมปากหนาหยักยกยิ้มด้วยความพึงใจ ที่เจ้าตัวไม่ดิ้นรนขัดขืนเหมือนเดิม
“วาดธรรมดาแน่นะไอ้เอ็ด!! หากทะลึ่งตึงตัง มึงโดนดี...”
ชายหนุ่มยังไม่วายขู่อาฆาตเพื่อนชาย มันก็ดีกว่าที่จะให้เธอจับเจ่า เมื่อเขายังไม่มีกำหนดปล่อยตัวเธอไป อีกอย่างอเดลไว้ใจได้ มันรู้แล้วว่าหญิงสาวเป็นของหวงของเขา มันคงไม่คิดจะแทรก...
อเดลกระตุกยิ้ม...ตกลงฟาเบียนมันหวงก้าง หรือว่ามันเอาจริงว่ะนี่!!
“ปล่อยได้แล้วมือฉันน่ะ จะจับถึงเมื่อไร?” หญิงสาวขู่ฟ่อๆ เธอปลายตามองมือตัวเองที่ถูกฟาเบียนกุมไว้ แล้วจึงแยกเขี้ยวขู่ชายหนุ่ม
“มือเธอเหรอ...ใครจะไปรู้ นุ่มดีนะ”
ฟาเบียนกล่าวหน้าตาย เขาปล่อยมือของศินาราแล้วจึงเสเดินหนีแก้เก้อที่เผลอตัวจับมือหล่อนไว้เสียนานสองนาน
“ยี๋!! มือฉันไม่ได้นุ่มเนียนเหมือนมือของคุณแคทเทอรีนหร๊อกย่ะ!! คนทำงานไม่ได้ว่างไม่ได้เว้น...มือหยาบจะตายไม่ต้องมาแกล้งชม ฉันรู้ตัวดี” หญิงสาวบ่อนฟ๊อดแฟ๊ด ตวัดหางตาใส่ชายหนุ่มควับๆ โดยที่ฟาเบียนฉีกยิ้มกว้างเขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง
“นอกจากเบียร์ มีของกินติดมาไหมเอ็ด”
พออารมณ์ดีเขาก็เลยพูดจาดีๆ กับอเดล มือแข็งแรงรื้อค้นถุงที่เพื่อนหิ้วติดมือมาเพื่อหาของกินได้ นอกจากกระป๋องเบียร์แล้วเขาไม่เห็นอะไรอีกเลย
“สั่งเอาดิว้า...ข้างล่างนั่นร้านอาหารเยอะแยะ อย่าทำเป็นขี้เหนียวหน่อยเลย...พ่อเศรษฐีใหญ่”
“ขี้เกียจสั่งว่ะ ศิรินจ๋าทำกับแกล้มให้หน่อยสิ” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ
“เรื่อง...ทำยังกับครัวบ้านคุณมีอะไรให้ทำอย่างนั้นแหละ มีแต่หม้อ ไห กระทะ...นอกนั้นไม่มีอะไรเลย” หญิงสาวบ่นอุบ เธอเริ่มรู้สึกหิวตะหงิดๆ เหมือนกัน ท้องร้องโครกคราก แต่มันไม่มีอะไรพอที่จะให้กินรองท้องได้ มีแต่น้ำ กับน้ำ
“อ๋อ...อยากได้ของสด สั่งมาให้ทำให้กินด้วยล่ะ”
อเดลขมวดคิ้ว...มันยังไงกันว่ะ แค่กดโทรฯ กริ้งเดียว ก็จะได้อาหารอร่อยๆ แต่มันกลับยักยื้อยักยัน อยากให้สาวเจ้าลงมือทำให้กินเสียนี่ เอ...ไอ้ฟาเบียนมันเป็นอะไรหว่า ระหว่างมันเพี้ยน หรือมันกำลังตกหลุมรัก!!
ชายหนุ่มทำอย่างปากพูด เขาสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกให้ไปจัดการหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ และนั่งอมยิ้มกรุ้มกริ่มรอคอยรับประทานอาหารฝีมือของศินารา
“ผมคงไม่ได้ไม่มองผิดนะฟาเบียน คุณกำลังสนใจศิรินล่ะสิ”
อเดลลองแยบๆ ดูอีกครั้ง
“อืม...ทำไมล่ะ ผมสนใจยัยนั่นไม่ได้เหรอ” คราวนี้ฟาเบียนไม่ได้ปฏิเสธเขายอมรับหน้าตาเฉย
“เปล่า...แค่งง คุณมีแคทเทอรีนอยู่แล้วนี่ ไหนคุณหมายหมั่นปั้นมือว่าหล่อนคือตัวจริง!!”
“แคทก็แคท ศิรินก็ศิริน...” แหมมันตอบเหมือนฟาดกำปั้นบนดินแข็งๆ ไม่เคลียร์และไม่ชัดเจน...และหากผู้หญิงอย่างศินารารู้ว่าตัวเองกำลังกลายเป็นของเล่นใกล้มือให้ฟาเบียนได้เล่นสนุก เธอจะทำอย่างไรล่ะ สมยอมหรือขัดขืน เมื่อเสน่ห์ล้นเหลือของฟาเบียน สามารถสยบผู้หญิงดื้อด้านมานักต่อนัก แล้วผู้หญิงที่ไร้เดียงสาอย่างหญิงสาว จะสามารถต้านทานพลังดึงดูดของฟาเบียนได้หรือไร?
“ระวังดีๆ ก็แล้วกัน เรื่องหัวใจมันเป็นความรู้สึกอ่อนไหว มันไม่สามารถควบคุมได้นา”
มันอดไม่ได้ที่จะตักเตือน ก้อนเนื้อที่เรียกว่า ‘หัวใจ’ มันไม่สามารถสั่งได้อย่างใจ มันมักจะตะแบงและทำตรงข้ามกับที่สมองสั่งเสมอ เมื่อมันดื้อ ชอบทำอะไรตามใจตัวเองมากกว่า เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดสั่ง!! เพราะเมื่อนั้นคุณจะได้สิ่งที่ตรงข้ามเสมอ...เอวัง...
“ผมสามารถควบคุมได้ ก็น่าจะรู้นะเอ็ด”
- ผู้เขียน
