มีแต่เสียงช้อนกับส้อมกระทบกับจานแก้ว นอกนั่นไม่มีเสียงอื่นใดเลย ฟาเบียนรับประทานอาหารเงียบๆ เขาเงียบจนเธอเริ่มใจไม่ดี จนกระทั่ง ส้อมของเธอกระทบกับอะไรบางอย่างในจานอาหาร มันแข็งๆ จนต้องลงทุนเขี่ยออกมาที่ขอบจานและเพ่งมองชัดๆ อะไรหว่า?
แสงกระทบจากเปลวเทียนเป็นประกายวิบวับ...มันเหมือนแสงของอัญมณีที่ชื่อว่า ‘เพชร’
ฟาเบียนเหลือบมองเขาลุ้นสุดใจ ศินาราคงเจอ ‘ของ’ ของที่เขาตั้งใจใส่ไว้ให้...
มุมปากปากได้รูปยกยิ้มเขาทำเป็นไม่สนใจ ไม่รู้ไม่ชี้...แต่แอบมองเธอบ่อยๆ ดูวงหน้าหวานซึ้ง จดจ่ออยู่กับสิ่งที่เจอ คิ้วโก่งดังคันศรขมวดแน่น ก้มหน้าคุ้ยเขี่ยอย่างตั้งอกตั้งใจ
มือเรียวบางยกขึ้นปิดปาก เธอเกรงเสียงของตัวเองจะดังจนคนข้างๆ ตกใจ แล้วจึงเหลือบมองเขา เธอเห็นฟาเบียนนั่งอมยิ้ม เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร เอาแหวน!! สวยๆ มาคลุกกับกับข้าว บ้าป่ะ!!
“ชอบไหม?”
ศิ
