แค่ขอมาเลี้ยง
729 คำ
สิบปีผ่านไป
วันนี้ที่บ้านได้จัดงานวันเกิดครบ10ขวบให้กับเด็กชายน่านฟ้าซึ่งจัดงานใหญ่โตมีคนมาร่วมงานจำนวนมากเพราะน่านฟ้านั้นถือได้ว่าเป็นทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าของสายการบินที่มีชื่อเสียงทั้งภายในและต่างประเทศ
"น้องน่าน สุขสันต์วันเกิดนะ พี่ให้นะ" พาฝันในวัย13ปีได้มอบของขวัญที่เธอทำเองกับมือนั่นก็คือการ์ดวันเกิดยื่นให้กับน้องชาย
"ไม่เอา!!! ของแบบนี้ใครจะไปอยากได้กัน" น่านฟ้าเขวี้ยงการ์ดวันเกิดทิ้งลงพื้นไปอย่างไม่ใยดี
"พี่อุส่าห์ตั้งใจทำมาให้นะ" พาฝันก้มลงเก็บการ์ดที่น่านฟ้าเขี้ยงทิ้งขึ้นมาถือไว้อีกครั้งด้วยความรู้สึกเสียใจ
"ใครใช้ให้ทำ อย่าลืมว่าเธอเป็นแค่เด็กขอมาเลี้ยงอย่ามาทำตัวตีเสมอ"
"น้องน่าน"
"และที่สำคัญฉันไม่มีพี่สาวเพราะฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อกับแม่ ส่วนเธอเป็นก็แค่เด็กกำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่เพราะฉะนั้น เธออย่ามาเรียกฉันว่าน้องอีกเข้าใจมั้ย"
ห้าปีผ่านไป......
พาฝัน
ตอนนี้เธออายุ18ปีเธอเรียนอยู่ชั้นมอหกโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งมีชื่อเสียงที่สุดและค่าเทอมแพงที่สุด แม้ว่าตอนแรกจะโดนคัดค้านจากคุณหญิงกัลยาก็ตามเพราะท่านไม่ต้องการให้เด็กเก็บมาเลี้ยงอย่างเธอได้เรียนโรงเรียนดีๆ แบบนี้ท่านบอกว่าให้ส่งเธอเรียนโรงเรียนรัฐบาลแต่พ่อกับแม่บุญธรรมของเธอท่านไม่ยอมท่านให้เหตุผลกับคุณหญิงกัลยาว่าต้องการให้เธอคอยดูแลน้องชายนั่นก็คือน่านฟ้านั่นเอง ตอนนี้น่านฟ้าน้องชายของเธอก็เรียนอยู่ชั้นมอสามแล้ว เขาเป็นเด็กผู้ชายตัวสูงมากสูงกว่าเธอเยอะเลยแม้ว่าเธอจะเป็นพี่ก็ตาม แต่ความสูงของเธอเท่าไหล่ของน่านฟ้าเท่านั้นเองน่านฟ้าเป็นเด็กผู้ชายวัย15ปีที่หน้าตาดีแม้จะอยู่แค่มอสามแต่ก็มีผู้หญิงเข้ามาข้องเกี่ยวข้องแวะใกล้ชิดอยู่ตลอดเวลาซึ่งแต่ละคนก็สวยๆ หน้าตาดีระดับดาวโรงเรียนทั้งนั้น....
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน เธอนั่งรอน่านฟ้ากับคนขับรถแต่น้องชายของเธอก็ยังไม่มาสักทีจนตอนนี้เลยเวลามาเยอะแล้ว เธอเกรงว่าจะกลับบ้านไม่ทันเพราะวันนี้ตอนค่ำน่านฟ้าต้องไปออกงานกับคุณพ่อคุณแม่ที่บริษัท
"คุณลุงรอแป๊บนะคะฝันขอไปตามหาน้องก่อน"
"ครับคุณหนู"
เธอเดินตามหาจนทั่วตึกเรียนของน่านฟ้าก็ไม่เจอ เธอเลยเดินมาเรื่อยๆ ถามเด็กนักเรียนที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับน่านฟ้า ก็ได้รับคำตอบว่าน่านฟ้าเดินไปหลังโรงเรียนเธอจึงรีบเดินตามไปสุดท้ายก็เจอกับน่านฟ้าที่กำลังสะพายกระเป๋านักเรียนเดินไปที่ประตูด้านหลังโรงเรียนกับกลุ่มเพื่อนสามสี่คนเธอจึงรีบวิ่งตามไปทันทีเพราะดูเหมือนกลุ่มน่านฟ้ากำลังจะออกไปกันข้างนอก
"น่านฟ้าจะไปไหนรถมารับแล้วนะ"
เธอกึ่งเรียกกึ่งตะโกนเรียกชื่อน้องชายที่ตอนนี้กำลังจะเดินออกไปนอกโรงเรียนกับกลุ่มเพื่อนในตอนเลิกเรียนทั้งที่ตอนนี้คนรถที่บ้านมารอรับแล้วซึ่งพอเขาได้ยินเขาก็หยุดเดินทันทีและหันหน้ากลับมามองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจซึ่งมันก็เป็นหน้าประจำของเขาที่ชอบมองเธอด้วยสายตาแบบนี้
"พี่สาวมึงมาตามแล้วว่ะไอ้น่านมึงคงไปไม่ได้แล้วล่ะ" หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของน่านฟ้าเอ่ยขึ้น
"ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อน เธออยากกลับก็กลับไป"
"แต่คุณแม่คุณพ่อบอกว่าวันนี้น่านต้องไปงานเลี้ยงกับท่านนะ"
"ไม่ไป ถ้าเธออยากไปก็ไปเอง"
"แต่ว่างานนี้มันสำคัญนะเป็นงานของบริษัทยังไงน่านก็ต้องไปนะ กลับบ้านเถอะ ไว้วันอื่นค่อยไปเที่ยวกับเพื่อนก็ได้" เธอขอร้องให้เขากลับบ้านพร้อมกันแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
"ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อน เข้าใจมั้ยที่พูดมั้ยวะ"
- ผู้เขียน
