"ได้...แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว" พอรู้ว่าตัวเองอ่อนข้อมากจนเกินไปก็เริ่มแข็งขึ้นมาบ้าง สีหน้าของเขาไม่เหมือนตอนที่นอนกอดเธออยู่บนเตียง บอกแล้วว่าคนอย่างงี้มีชั้นเชิง จะมาคล้อยตามตลอดคงยาก แต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ (ยิ้มกรุ้มกริ่ม~)
"โอเค ฉันไปด้วยก็ได้ ว่าแต่กี่โมงล่ะ" ร่างเล็กเดินผ่านคนตัวสูงไปอุ่นกับข้าวให้เขากิน พยัคฆ์เป็นคนอยู่ง่าย กินง่าย กินอะไรก็ได้ มียากอยู่เรื่องเดียวคือทำให้ตรงใจ ถ้าหงุดหงิด ต่อให้อาหารอร่อยแค่ไหนเขาก็ไม่กิน
"กินข้าวเสร็จก็ไปเลย"
น้ำผึ้งพยักหน้ารับรู้ ระหว่างที่ทำอาหารก็มีคนมาคอยวอแวข้าง ๆ เดินดูนั้นดูนี้เหมือนจะช่วย แต่ยังขี้เก๊กอยู่
"หยิบจานให้หน่อยสิ"
"หยิบเอง"
"ว่าไงนะ?"
"คุณมีมือก็หยิบเองสิ"
"อ่า...ได้"
เธอวางทัพพีตักข้าว แล้วเดินไปหยิยจานที่วางอยู่ข้างหลังเขา ซึ่งเขาไม่ยอมหลบ เธอก็เลยหยิบแบบสอดแขนเข้าไปข้างเอวสอบ แล้วเงยหน้าสวยสบตาคู่คม
"ทำไมนายหายใจแรง
