"ขอบคุณนะครับ คุณแม่น้ำผึ้งคนสวย~"
ซีเกมหยอดหวาน ก่อนจะที่ทั้งสามคนจะเดินไปที่รถ แล้วขับกลับบ้านตัวเอง ทนายมงคลก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน ส่วนเธอกับพยัคฆ์ยังยืนอยู่หน้าสถานีตำรวจ
"เรากลับกันเถอะ"
"ไม่มีคำว่าเรา"
"นายจะให้ฉันกลับเองเหรอ?"
"มาเองได้ ก็ควรกลับเองได้ไม่ใช่หรือไง"
"ใช่ ฉันมาเองได้ แต่ที่มาเพราะฉันเป็นห่วงนายนะ"
พยัคฆ์หันมามองเจ้าของใบหน้าสวย นัยน์ตาสีดำอำพันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่คม ก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมไปหยิบหมวกกันน็อกมาสวมใส่ให้คนตรงหน้า
"ขอกลับด้วยนะ" เสียงหวานแผ่วลงตามอารมณ์ที่อยากให้เขาใจอ่อน รู้ว่าผู้ชายทุกคนจะแพ้มารยาหญิง แต่กับเธอไม่รู้ว่าเขาจะแพ้หรือเปล่า ตอนเย็นเล่นสาดคำด่าใส่กันไปซะขนาดนั้น แอบหวั่นใจเลย
"มีขาไหม?"
"มี"
"มีสมองไหม?"
"มี"
"งั้นก็หาทางกลับเองสิ" พูดจบร่างสูงก็ขึ้นไปนั่งคร่อมบนรถบิ๊กไบค์ ก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไปทันที
"ทำดีไม่เคยได้ดีเลย เ
