“ฟองดูว์ลูก ฟองดูว์”
“คะ”
“เป็นอะไรไปลูกว่าแต่ทำไมตาแดงๆล่ะลูก”
“ฝุ่นเข้าตาน่ะค่ะ คุณแม่ขาคุณแม่กลับกับคุณลุงสมก่อนนะคะ ฟองดูว์อยากแวะไปหายัยน้ำค้างน่ะค่ะ”
“ได้สิจ้ะ ให้แม่ไปส่งดีไหม”
“หนูขอไปเองดีกว่าค่ะ อีกอย่างหนูไม่อยากให้คุณแม่ต้องมานั่งรถติดไม่ค่อยขยับอยู่อย่างนั้น”
“เอางั้นก็ได้จ้ะแต่จะกลับตอนไหนก็บอกแม่ด้วยนะแม่จะได้ให้สมเขาไปรับลูกกลับบ้าน”
“ค่ะ” หลังจากที่แยกกันกับมารดาที่โรงพยาบาล เธอก็เรียกรถแท็กซี่โดยมีเป้าหมายคือร้านของเพื่อนสนิท
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าหนู”
“หน้าหนูมองออกขนาดนั้นเลยหรอคะ”
“คนมีความทุกข์น่ะดูแปบเดียวก็รู้แล้ว ความทุกข์น่ะไม่อยู่ไม่นานหรอกนะหนูลุงเชื่อว่าทุกปัญหามันมีทางออกเพียงแต่ขึ้นอยู่กับเราว่าจะเลือกทางออกแบบไหน เรากำหนดได้จริงๆนะหนู”
“ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ หนูจะลองหาทางออกค่ะ”
“ถึงพอดีเลยแม่หนู ร้านนี้เขาคนเยอะจริงๆ ดูสิรถเต็มที่จอดเลย”
“ค่ะ
