เหมันต์กลับมาทำงานตามปกติ เมื่อเพื่อนที่ทำงานด้วยกันถามว่าหายไปไหนมาเกือบอาทิตย์ เขาก็บอกว่ามีเรื่องด่วนที่ต่างจังหวัดเลยไปไม่ได้ลา และโชคดีที่เสี่ยบุญเส็งเอ็นดูเขาเลยให้เขาทำงานเหมือนเดิม แต่ก็หักเงินเดือนเขาสิบห้าเปอร์เซ็นต์ไปสามเดือนเพื่อไม่ให้เขาทำตัวแบบนี้อีก
“ไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะเขม” เพื่อนที่ทำงานประจำออฟฟิศด้วยกันเอ่ยชวนเมื่อตอนนี้ได้เวลาพักเที่ยงพอดี
“อือ...ไปเถอะ ยังไม่หิวน่ะ” เขาตอบเสียงเรียบเหมือนอย่างเคยที่ตอบปฏิเสธเพื่อน
“งั้นไปนะ”
“อือ...ไปเถอะ เดี๋ยวสักพักเคลียร์บัญชีหน้านี้เสร็จจะตามไป”
“อือ...แล้วเจอกัน” แล้วเพื่อนร่วมงานก็เดินออกจากห้องทำงานไปทันที ทิ้งเหลือแต่เขาอยู่ที่ห้องคนเดียว เพราะพนักงานคนอื่นได้พากันออกไปพักเที่ยงกันหมดแล้ว
แอ๊ด!
เสียงประตูออฟฟิศถูกเปิดผลักเข้ามาทำให้เขาที่นั่งหันหน้าไปทางประตูแหงนเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อคนที
