เป็นเวลากี่วัน เหมันต์ก็ไม่รู้ว่าตัวเองถูกขังอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว เพราะไม่ได้เห็นแม้แต่แสงแดดและพระอาทิตย์ขึ้นและตก เพราะถูกจับขังที่ห้องใต้ดินมีเพียงแสงไฟในห้องที่ให้ความสว่างตลอดเวลา เขามองเสื้อผ้าที่ใส่อย่างทุลักทุเลแล้วก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้ เขาต้องใส่มันโดยที่มือและเท้าโดนมัด และมองกล่องข้าวและขวดน้ำที่วางข้างๆ ตัวเองในตอนนี้เป็นสิ่งที่หมายหรือไม่ก็มิ่งบอดี้การ์ดของยัยคุณหนูโรคจิตนั่นนำมาให้ และแน่นอนว่าเขาต้องกินข้าวและน้ำเหมือนหมาที่หิวโซ
“อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึงเจอกูแน่ทั้งนายทั้งบ่าว” เขาบ่นกับตัวเองพร้อมใช้เท้าเขี่ยกล่องข้าวและขวดน้ำเข้ามาใกล้ตัวเอง ก่อนจะก้มลงไปใช้ปากกัดงับแกะกล่องข้าวเหมือนทุกครั้ง
“อะไรวะ ข้าวผัดหมูอีกแล้ว กูกินข้าวผัดจนหน้ากูเป็นข้าวผัดหมูแล้วเนี่ย”
เขาแทบจะอาเจียนออกมาเป็นข้าวผัดหมูแล้ว และได้แต่บอกตัวเองในใจหากออกไปจากที่นี่ได้จะไม่กินข้าวผัดตลอดชี
