สองชั่วโมงต่อมาทุกคนจึงลงมารวมกันที่หน้าร้านคอฟฟีช็อป แต่กว่าที่จะได้ไปก็กินเวลาไปอีกนานหลายชั่วโมง เพราะชนาธิปกับรมิดาทะเลาะกันแทบจะฆ่ากันตายทีเดียว รมิดาไม่ยอมให้ชนาธิปเดินร่วมทางไปด้วย แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะยอม ยิ่งโดนขัดขวางเท่าไรเขาก็จะยิ่งชอบใจมากขึ้นเท่านั้น
“เอาล่ะน้ำ พี่ว่าเราก็ยอมๆ ไอ้ใหญ่มันไปเถอะ”
“เรื่องอะไรจะยอม น้ำจะไปเที่ยวกับเพื่อนของน้ำ คนอื่นไม่เกี่ยว” รมิดาเอ่ยเสียงเขียว
“ฉันไม่ได้เป็นคนอื่นเสียหน่อย เธอเองก็รู้ใช่ไหมน้ำว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
ชนาธิปก้มหน้าลงมามองใบหน้าสวยหวานที่จ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง แล้วก็ต้องอมยิ้ม เวลางอนผู้หญิงคนนี้ก็น่ารักเหมือนกัน ให้มันรู้ไปสิว่าเขาจะไม่ชนะผู้หญิงคนนี้ อยากรู้นักใช่ไหมว่าเขาเป็นอะไรกับเธอ เกิดพูดไปแล้วจะหาว่าเขาใจร้ายไม่ได้นะ
“อย่ามามั่วนะ น้ำไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ใหญ่”
“มั่วที่ไหน เมื่อเช้าเราก็คุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่
