"ฮึก..."
ผมขับรถวนอยู่รอบคอนโดนานนับชั่วโมงไม่มีการติดต่อมาจากพี่เปอร์แต่อย่างใดในหัวผมตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้วมันมืดไปหมด วันนี้มันสมควรจะเป็นที่ผมกับเขามีความสุขด้วยกันไม่ใช่เหรอ..แต่สุดท้ายแล้วผมเองนี่แหละที่เป็นคนพังทุกอย่างลงด้วยมือของตัวเอง
ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กคนนั้นจะมีพิษยิ่งกว่างูเห่าได้ขนาดนี้ และไม่คิดว่าคำว่า 'เลิก' จะออกมาจากปากเขาผู้ชายคนที่ผมรักที่สุด หรือบางสิ่งบางอย่างมันย้ำเตือนว่าเราไม่เหมาะสมกันตั้งแต่แรก
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราสองคนไม่เคยทะเลาะกันหนักขนาดนี้มาก่อน ผมรู้ว่าผมอารมณ์ร้อนเกินไปและงี่เง่าแต่มันเกินไปจริงๆที่จะทำให้ผมยอมรับเด็กนั่นเป็นเเค่เด็กในสังกัดค่ายเดียวกับพี่เปอร์
ให้เลโก้ทำดีกับริษานั่นให้เลโก้ตายซะยังดีกว่า!
ติ้งง~
'พี่เลโก้ขายหมวกลายนี้ยังมีไหมคะ..'
ผมก้มมองโทรศัพท์ที่นึกว่า่จะเป็นข้อความจากเขาแต่แล้วก็ไม่ใช่ ผมเหมือนกับคนบ้าที่เป็นโรคคอยเฝ้
