ป่ายามเย็นนอกจากจะไม่ร้อนยังอากาศดีจนน่ามานอนเล่นที่นี่สักคืน มีเสียงแมลง เสียงน้ำตกดังอยู่ไกล ๆ คงหลับสบายไม่น้อย สามบุรุษที่กำลังจะโตเดินตามหลังกันไปพร้อมกระบุงที่มีกระเทียมป่าอยู่พอสมควร ส่วนฟักทองกับมะพร้าวนั้นจะเก็บตอนออกจากป่า
มู่เฉินเดินไปก็ก้มมองเท้าตัวเองไปอย่างระมัดระวัง บางครั้งก็เกือบชนต้นไม้หากฮุ่ยเฟินไม่ดึงหลบก่อน เขาลืมเปลี่ยนรองเท้าเป็นคู่เก่า ตอนนี้ที่สวมอยู่คือรองเท้าที่ท่านแม่พึ่งซื้อให้เพราะอยากใส่มาอวดบ้านอัน พอเผลอใส่มาแล้วเขาย่อมต้องทะนุถนอมมันยิ่งชีพ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวถอดรองเท้าใส่ไว้ในกระบุงท่านกลางใบหน้างงงวยของพี่น้องบ้านอัน
“เหตุใดไม่สวมเล่า”
“นี่เป็นรองเท้าที่ท่านแม่พึ่งซื้อให้ข้าขอรับ”
“แต่เจ้าเดินเท้าเปล่าไม่ได้” จางจิ้งไม่ยอม แม้จะเข้าใจว่าน้องชายห่วงรองเท้าแต่เท้าของตัวเองก็ไม่สามารถเดินในป่าได้เช่นกัน มู่เฉินลังเลไม่ยอมเอาออกมาสวม แต่เห็นสายตาจริง
