“ไปน้ำตก ไปน้ำตก”
“พวกเจ้าช่วยเงียบ ๆ ได้หรือไม่”
“ไปน้ำตก ไปน้ำตก” หลี่เฉียงคว้ามืออาถงเดินต่อ ไม้ในมือก็ชูขึ้นฟ้าอย่างสนุกสนานไม่สนใจเสียงใครทั้งสิ้น
“เจ้าหน้าเหม็นนี่” พี่ชายตบหน้าผากเดินตามอยู่ด้านหลัง มือก็นวดคลึงขมับเพราะรู้สึกปวดตุบ ๆ ถัดจากบ้านอันก็เป็นมู่เฉินกับมารดาที่หัวเราะอยู่
วันนี้พวกเราจะไปพักผ่อนกันที่น้ำตก น้ำเท่าหัวเข่าเด็กสามารถเล่นได้แถมยังมีปลาให้จับ จางจิ้งแบกกระบุงที่มีเสื่อผืนใหญ่อยู่ด้านในและอุปกรณ์ก่อไฟ ส่วนอีกสองคนถือตะกร้าของกินส่วนอื่น
“ไปป๊อกน็อก ไปป๊อกน็อก”
“เด็ก ๆ ปิกนิกต่างหากเล่า”
“ข้าไม่คุ้ยเคยเลยขอรับท่านน้า” ฮุ่ยเฟินถามขึ้น
“เป็นภาษาของชาวโพ้นทะเลตาสีฟ้า น้าเคยตามท่านยายไปท่าเรือจึงได้เรียนรู้มาหลายคำ อาเฉินก็จำได้หลายคำแล้วมิใช่หรือ เอาไว้ยามว่างก็สอนคนอื่น ๆ”
มู่เฉินยิ้มแหยไม่มั่นใจ เขาเองก็ไม่ต่างจากอาถงนั่นคือออกเสียงตามท่านแม่ไม
