คลั่งรักตุ๊กตายาง

ผีดื้อ

ตอนที่ 8

ผีดื้อ

"อลิซ อลิซ นี่ทำอะไรซุกซนอยู่ใช่มั้ยเรียกไม่ขานแบบนี้เนี่ย"

ชายหนุ่มที่พึ่งกลับถึงบ้านกำลังสาวราวบันไดขึ้นบ้านอย่างใจเย็นปากก็ร้องเรียกหาตุ๊กตาเมียผีสิงน้ำเสียงดุเมื่อใจกำลังคิดว่าเธอไปเล่นซนอยู่ตรงไหน

แต่ขานเรียกไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบกลับ จนเจ้าบ้านนึกแปลกใจ เพราะปกติแค่ได้ยินเสียงของแทนคุณเธอก็จะวิ่งมารับราวกับเด็กๆ ที่รอผู้ปกครองกลับบ้าน แต่นี่เงียบจนวังเวง

"อลิซ นี่ยัยตัวโปร่งแสง อย่ามาเล่นซ่อนหานะผมไม่ตลกด้วย"

แทนคุณปรับเสียงให้เข้มขึ้นเมื่อรู้ว่าเด็กน้อยของเขามักจะเริ่มกลัวไม้แข็งและยอมออกมาเสียดีๆ แต่ก็ไร้วี่แววจนแทนคุณเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ปกติ

ร่างใหญ่พาตัวเองวิ่งเข้าไปที่ห้องนอน ก็ไม่พบ ห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอ ห้องครัวก็ไร้วี่แวว เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามใบหน้าคมคาย ใบหน้าหวาดวิตกและดวงตาเป็นกังวลฉายชัดอยู่ในดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขา

"ให้ตายเถอะยัยนั่น ไม่ใช่ว่า..." ตรงนี้แค่คิดว่าเธอถูกหมอผีปัดเป่าอีกครา หรือถึงเวลาที่เธอต้องไปเกิดก็ทำเอาชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจที่เคยด้านชากลับเริ่มรู้สึกเหมือนกับว่า ของสำคัญ กำลังหายไป ฉับพลันเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น ส่งให้แทนคุณรีบวิ่งไปดูว่าเป็นใครที่มาหาเขาในใจก็ภาวนาว่าขออย่าให้ข่าวร้าย

มือหนาที่สั่นเทาค่อยๆ เปิดประตูออก ภาพตรงหน้าทำเอาเขาถึงกับช็อกตาค้าง

"อลิซ? ดีแลน?" สันคิ้วหนาขมวดเป็นปมราวกับเงื่อนพิรอดพร้อมกับส่งสายตาดุๆ ไปหายัยตัวโปร่งแสงสลับกับมองหน้าชายคนที่เขาเรียกว่าดีแลนอย่างงุนงง

"ทีแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นพี่แทนนะ พอเด็กคนนี้พามาถึงได้รู้"

"พวกนายสองคน..." เหมือนแทนคุณจะยังอึ้งปนกับงงอยู่จึงได้เอ่ยออกไปอีกรอบพร้อมใบหน้าที่มีแต่เครื่องหมายคำถาม

"พอดีผมเจอเด็กนี่ที่ร้านพาเฟ่น่ะ ไปสั่งของกินแล้วไม่มีตังจ่าย ถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง จำได้แต่ทางกลับบ้านผมก็เลยพามาส่ง ไม่คิดว่าเธอจะเป็นเมียพี่"

"เมีย?" แทนคนอุทานอย่างตกใจพลางส่งสายตาดุไปให้เด็กน้อยที่กำลังก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

"อลิซเรามีเรื่องต้องคุยกัน" เขามองตุ๊กตาเมียแล้วส่งเสียงดุ ครั้นพอสายตาคมกวาดมองการแต่งกายของเธอแล้วเผลอกลืนก้อนเหนียวลงคอต่อหน้าคนมาเยือน ครั้นพอจะเอ่ยคำติเตียนผีสาวออกไปอีก สาวเจ้าก็ชิงเอ่ยขึ้นเสียก่อน

"งั้นอลิซขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ" เธอว่าแล้วเบียดตัวเองผ่านสองหนุ่มขึ้นไปบนห้องชั้นสองราวกับเด็กโดนจับได้ตอนทำผิด เหลือเพียงสองหนุ่มที่ยืนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย

สองหนุ่มพากันมายังส่วนโถงของบ้าน กลิ่นชาฝรั่งยามเย็นช่างเป็นอะไรที่รัญจวนใจพาลให้นึกถึงวันเก่าๆ ขับให้คนอายุน้อยกว่าชิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ได้กลิ่นชานี่แล้วนึกถึงคุณพ่อจังเลยเนาะ" ดีแลนพูดพลางจิบมันเข้าปากอย่างอ้อยอิ่ง

"อืม แล้วคุณแม่นายเป็นไงบ้าง" แทนคุณเอ่ยถามเสียงเรียบมือก็ยกชาขึ้นจิบเช่นกัน

"ก็สบายดีครับ ช่วงนี้ท่านหลงๆ ลืมๆ ต้องจ้างแม่บ้านมาอยู่ตลอด ว่างๆ พี่ก็เข้าไปเยี่ยมท่านบ้างสิ" คนน้องกว่าเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ในขณะที่หนุ่มแว่นเจ้าบ้านทำเพียงรับคำในลำคอพลางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นลิ้มรส

"ว่าแต่ พี่ไปมีเมียตอนไหนกัน ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย" คำถามของชายหนุ่มทำเอาแทนคุณถึงกับสำลักชารสดีนั่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน สีหน้าของเขาบ่งบอกว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แต่นั่นยิ่งทำให้ดีแลนอยากรู้ขึ้นไปอีก

"อายุเธอก็น่าราวๆ 18-19 ปี ได้มั้ง ไม่คิดนะว่าพี่จะชอบกินเด็ก" เขาว่าอย่างหยอกล้อพร้อมกับยกยิ้มอย่างใจดี ทำให้แทนคุณต้องเอ่ยบ้าง

"ไม่ใช่เมียสักหน่อย เป็นญาติห่างๆ อ่ะ ญาติฝั่งแม่ เขามาขออาศัยอยู่ชั่วคราว"

"แต่เขาบอกผมเองนะ ว่าเป็นเมียพี่"

"เธอชอบพูดเล่นแบบนี้ประจำแหละ อย่าไปสนใจเลย ว่าแต่นายเถอะชวนคุยแต่เรื่องของคนอื่น ชอบเด็กนั่นหรือไง"

แม้จะเอ่ยถามออกไปเหมือนคล้ายหยอกเย้าและไม่ได้คิดอะไร ทว่าเจ้าตัวกลับรู้สึกไม่ชอบใจยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งเห็นคนน้องกว่าไม่ได้ตอบอะไรออกมานอกจากรอยยิ้มชวนมอง ก็พลันบวกเพิ่มความหงุดหงิดกันไปอีก

"งั้นผมไม่รบกวนพี่แล้วดีกว่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมแวะมาหาใหม่นะครับ ผมเพิ่งรู้นะว่าบ้านพี่มีอะไรน่าสนใจเหมือนกัน"

แทนคุณไม่ได้ตอบรับอะไรออกมาได้แต่ลอบถอนหายใจระบายความหงุดหงิดในใจเท่านั้น และทันทีที่เสียงรถของดีแลนค่อยๆ หายไปจากตัวบ้านนัยน์ตาคมก็พลันจ้องไปยังด้านบนของบ้านด้วยความวาวโรจน์

"อลิซ อลิซ! ไม่ต้องมาหลบเลยนะ ออกมาเดี๋ยวนี้"

เสียงแห่งความไม่พอใจดังขึ้นมาแทบจะลั่นห้องเมื่อคนตัวโตที่ตอนนี้ใบหน้าบูดบึ้งยิ่งกว่าอะไร ก้าวขาเข้ามาในห้องนอนของตน สองแขนแกร่งสอดเข้าหากันใต้อกแล้วกวาดตามองห้องนอนอันคล้ายกับว่าไร้เงาตุ๊กตามีชีวิตในนั้น ความนิ่งเงียบไร้การตอบโต้ทำเอาชายหนุ่มถอนลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วเอ่ยเรียกอีกครั้งด้วยระดับความเข้มของเสียงที่มากกว่าเดิม

"อลิซ! อย่าดื้อสิ ทำผิดแล้วก็ต้องยอมรับ ออกมาเดี๋ยวนี้!"

เหมือนคำขู่นั้นจะได้ผลเมื่ออีกไม่กี่นาทีต่อมา ร่างสมส่วนเย้ายวนของตุ๊กตาเมียจะค่อยๆ กระดืบๆ ออกมาจากใต้เตียงชวนให้คนมองเกิดความหลอนขึ้นมาอยู่ใน หากแต่ก็ไม่ได้มากมายเท่าความกรุ่นโกรธในตอนนี้

"ทำไมถึงทำตัวไม่น่ารัก ไม่เชื่อฟังกันแบบนี้หืม ออกไปข้างนอกโดยที่ผมยังไม่อนุญาตได้ยังไง"

"ก็อลิซ...."

"อย่าเถียง! ไหนจะชุดนี่อีก ใส่ชุดโป๊ๆ แบบนี้ออกไปข้างนอกไม่กลัวคนอื่นมองไม่ดีหรือไง"

"ก็มันมีแต่ชุดนี้นี่"

"บอกว่าอย่าเถียง! แล้วเมื่อกี้มากับคนอื่นแบบนั้นได้ไง ไว้ใจเขาแล้วเหรอ รู้จักกันดีขนาดไหน ถ้าเกิดเขาพาอลิซของผมไปทำอะไรไม่ดีล่ะ จะว่ายังไง" ผีสาวได้แต่เม้มปากก้มหน้าฟังคนเจ้าอารมณ์บ่นอยู่แบบนั้นเพราะไม่ว่าจะเอ่ยปากอะไรก็เหมือนว่าจะไม่ทันเขาเสียเลย

"ผมเคยบอกคุณรึยังว่าไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับของของผม ดื้อ! คุณมันเป็นเด็ก...ไม่สิ! เป็นผีที่ดื้อชะมัด! สงสัยผมจะใจดีกับคุณมากไปสินะ งั้นมาลองเล่นบทโดนลงโทษกันหน่อยเป็นไง!"

ผีสาวยังคงไม่เข้าใจในความหงุดหงิดของชายหนุ่มนัก หากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยประท้วงออกมายินยอมให้คนขี้โมโหอุ้มร่างไร้น้ำหนักมาวางทิ้งกับเตียงหนานุ่ม

แขนเรียวสวยของผีสาวถูกจับพาดเอาไว้เหนือหัวของตัวเอง ก่อนสายเข็มขัดหนังมีราคาจะจัดการพันธนาการข้อมือเล็กไว้ ก่อนด้านปลายอีกฝั่งจะถูกผูกรัดกับหัวเตียง โดยที่มีสายตาของอลิซซาเบธมีชีวิตมองตามด้วยความตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ที่กำลังจะได้เจอ

"ไม่ต้องมามองด้วยสายตาอ้อนวอนขอความเห็นใจเลยนะ เด็กดื้อก็ต้องถูกทำโทษ!" แทนคุณร้องบอกให้คนถูกพันธนาการด้วยความเอาแต่ใจ พลางเริ่มถลกถอดเสื้อหุ้มกายของตนออก อวดมัดกล้ามเป็นลอนน่าลูบไล้ชวนให้คนที่เขาเข้าใจว่ากำลังตื่นกลัว จ้องมองมาด้วยแววตาลุกวาวเป็นประกาย