“หรือเจ้าไม่อยากเขียนจดหมายถึงน้องชายก็ได้”
“ข้าทราบแล้ว” นางหงุดหงิดแต่ก็ยอมนั่งอ่านจดหมายในห้องนั้น
เพราะสนใจแต่เรื่องราวในหน้ากระดาษ นางจึงไม่รู้ว่าใบหน้าประดับรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้กู้ตงหยางหงุดหงิด หากไม่เพราะเขาได้อ่านจดหมายเหล่านี้มาก่อน คงคิดว่านางคุยกับบุรุษอื่น เหตุใดเขาต้องหงุดหงิดเช่นนี้
เสี่ยวฉู่กับคนอื่นๆ ลอบถอนหายใจกันยกใหญ่ หวังใจว่าครั้งนี้ จะช่วยให้ท่านแม่ทัพกับฮูหยินได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น
“เอ๊ะ! มีใครเห็นอ้ายเสิ่นไหม” เสี่ยวฉู่ถามอย่างประหลาดใจ ตอนขนของเขาก็ไม่ได้มาช่วย
พ่อบ้านหัวเราะในลำคอแล้วเอ่ย “ก็ให้คนโง่ไปทำหน้าที่ของคนโง่นั้นแหละ”
คนถูกกล่าวถึงตอนนี้ยืนเฝ้าประตูห้องของแม่นางเฉียวฉู่ อ้ายเสิ่นแกล้งเป็นลงกลอนประตูทำให้คนที่อยู่ด้านในออกมาไม่ได้ ไม่ว่านางจะโวยวายอย่างไร เขาก็ไม่เปิดประตูให้นางออกมา ชายหนุ่มยกมือถูกปลายจมูกของตนเองแก้เก้อ เขาคงทำได้เพียงเท
