ทัณฑ์อสุรา

ตอนที่5. ท่านรังแกข้า

“คนเลว!”

กู้ตงหยางถึงกับชะงักไป ไม่คิดว่าจะถูกเสียงหวานตวาดเอา แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือหยาดน้ำตาหยดใสของนาง มือเล็กๆ เหวี่ยงเปะปะไปมา เขาแค่หยอกล้อนางเท่านั้นไม่คิดว่าจะตกใจถึงเพียงนี้ หรือเขาอยู่กับพวกทหารมากเกินไป เรื่องเล็กน้อยแค่นี้จึงทำให้นางโกรธ และยามนี้เขา ‘ปลอบใจ’ ไม่เป็น มือเล็กปัดป่ายไปมาแตะถูกใบหน้าของเขา กู้ตงหยางยื่นมือไปคว้าท้ายทอยนางไว้แล้วกดริมฝีปากลงกับริมฝีปากที่สะอึกสะอื้นอยู่

แม้เป็นสามีภรรยาแต่ยังไม่เข้าหอ จ้าวจื่อรั่วแตกตื่นตกใจยิ่งขยับตัวถอยหนีทั้งมือไม้ดันแผ่นอกของเขาออก แต่เพราะท้ายทอยถูกจับไว้แน่นและลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปาก

“อื้อ!” นางได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ ร่างถูกกอดรัดแน่นขึ้นจนมือของนางชิดที่แผ่นอกของแม่ทัพหนุ่มจนขยับไม่ได้อีก ดวงตาฉ่ำหยดน้ำตาจ้องมองอย่างงุนงงสบตากับดวงตาร้อนแรงของเขาแล้วก็รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างแม้ยามนี้ร่างกายจะเปียกชุ่มเพราะอยู่ในอ่างอาบน้ำ

อ่างอาบน้ำ

จ้าวจื่อรั่วได้สติเพิ่งนึกได้ว่าถูกเหวี่ยงลงน้ำซ้ำยังโดนกดน้ำอีก นี่เขายังใจร้ายปิดปากนางจนแทบหายใจไม่ออกตายอยู่แล้ว

เพราะร่างเล็กดิ้นขลุกขลักทำให้กู้ตงหยางได้สติ เขาคลายวงแขนที่กอดรัดร่างนุ่มนิ่มพร้อมกับถอนริมฝีปากอย่างเสียดาย ใบหน้างามแดงก่ำขยับตัวถอยไปชิดอีกฝั่งของอ่างอาบน้ำ ดวงตาหรี่มองเรือนร่างในอาภรณ์เรียบง่ายที่ยามนี้รัดรึงสัดสวนจนเห็นความเย้ายวนเบื้องหน้า เหมือนนางจะเพิ่งรู้ตัวจึงรีบทรุดกายลงไปในน้ำ มีเพียงใบหน้าที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมามองเขา

“ท่าน...ท่านรังแกข้า!” นางพูดเสียงสั่น

“ถ้าใช้แล้วอย่างไร” เขาพูดหน้าตาเฉย แต่สายตายังคงจ้องมองที่นาง

“ท่าน! ท่านกดข้าจมน้ำ”

“ข้าเป็นสามีเจ้า จะทำสิ่งใดก็ย่อมได้”

จ้าวจื่อรั่วพูดไม่ออก น้ำตาที่หยุดไหลก็เอ่อล้นออกมาอีก

“ท่านเป็นสามี...ต้องการสิ่งใดก็ย่อมได้” นางพึมพำออกมา “ถ้าท่านอยากให้ข้าตาย ข้าก็ตายสินะ”

‘หรือว่า... คนอย่างข้าตายไปเสียก็ดี มีชีวิตอยู่ก็เกะกะลูกตาผู้อื่น’

“ข้าจะอยากให้เจ้าตายทำไมกัน” เขาข่มความรู้สึกสั่นไหวในอก ท่าทางอ่อนแอไร้ที่พึ่งนี้หมายความว่าอย่างไร ชีวิตนางอยู่กับเขาไม่มีความสุขหรือ? นางเป็นถึงฮูหยินแม่ทัพใหญ่ มีบ่าวไพร่ค่อยรับใช้ บรรดาหญิงสาวในเมืองต่างหมายปองตำแหน่งนี้ แต่นางกลับได้มาอย่างง่ายดาย แล้วยังต้องการสิ่งใดอีก

“ก็ท่าน...”

“ช่างเถอะ เจ้าจะไปไหนก็ไป”

ดวงตางามกะพริบปริบๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ความจริงนางต้องมาปรนนิบัติรับใช้เขา แต่เรื่องกลับเป็นเช่นนี้ ช่างน่าขันนัก นางคงลืมตัวไป ตนเองเป็นแค่ลูกอนุซ้ำยังไม่ใช่หญิงงาม เป็นแค่สตรีผู้หนึ่งที่ไม่ต่างจากเม็ดกรวดเม็ดทรายที่แทบมองไม่เห็น หากนางเจียมตัวอีกนิด ก็คงไม่ทำให้ท่านแม่ทัพขุ่นข้องหมองใจเช่นนี้

จ้าวจื่อรั่วสูดลมหายใจลึก ฝืนไม่ให้ตนเองยกมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ แม้เสื้อผ้าของนางอยู่ครบทุกชิ้น แต่ยามนี้เปียกลู่แนบลำตัว ทว่านางไม่มีกระจิตกระใจยกมือขึ้นปกปิด อย่างไรนางก็แค่หญิงอัปลักษณ์ รีบไปให้พ้นสายตาของเขาจะดีกว่า

กู้ตงหยางกัดฟันกรอด นางตั้งใจทำอะไร! ยั่วยวนเขารึ! แต่เดิมก็เป็นคนที่อดกลั้นกับเรื่องเย้ายวนเช่นนี้ได้ดี เขาเป็นบุรุษเต็มตัวเห็นเรือนร่างอรชรย่อมหวั่นไหว ภาพตรงหน้าดึงดูดสายตาเขาตั้งแต่นางค่อยๆ ปีนลงจากอ่างอาบน้ำ นางยอบกายคารวะและหมุนตัวเดินออกไปเงียบๆ

บิดาเถอะ ! เจ้ากล้าไปงั้นรึ!

แม่ทัพหนุ่มลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ รีบร้อนจนไม่หยิบผ้ามาซับน้ำ เขาคว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วใช้สายรัดเอวผูกไว้อย่างรีบเร่งแล้วสาวเท้าเดินตามร่างที่เดินออกไปอย่างเหม่อลอย บัดซบ! นางจะออกจากเรือนด้วยสภาพนี้ได้อย่างไรกัน ผู้หญิงของเขาจะให้ผู้อื่นมองได้อย่างไร

“ว้าย!” จ้าวจื่อรั่วร้องอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจู่ๆ ถูกอุ้มขึ้นแบบนี้ “ท่านจะทำอะไร ปล่อยข้าลงนะ”

“แล้วเจ้าเล่าจะทำอะไร” เขาทำหน้าดุแล้วอุ้มนางเดินกลับมาในห้อง เห็นขาสั้นๆ ไฉนเดินเร็วนัก พริบตาเดียวจะออกนอกเรือนแล้วเชียว

“ข้าจะไปให้พ้นหน้าท่านอย่างไรเล่า”

นางขึงตาใส่พร้อมทั้งดิ้นรน แต่ถูกเหวี่ยงลงบนที่นอน ข้อมือสองข้างถูกรวบขึ้นไว้เหนือศีรษะ ร่างสูงใหญ่คร่อมร่างของหญิงสาว กู้ตงหยางเองก็ไม่คิดว่าภรรยาที่แสนเรียบร้อยจะพยศถึงเพียงนี้ สองเท้าของนางพยายามขยับไปมาทำให้เขาต้องใช้ท่อนขากดทับไว้ และทำให้ร่างกายแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น ท่อนเนื้อแข็งขันขึ้นจนปวดหนึบ

บัดซบ! อย่างนี้สินะที่ว่ากันว่า คุยกับสตรีนั้นคุยยาก ลงมือเสียเลยยังง่ายกว่า

“ท่านจะทำอะไร!” จ้าวจื่อรั่วร้องเสียงหลงมือใหญ่ข้างที่ว่างกระชากเสื้อผ้าของนางออก ไอเย็นสัมผัสผิวกายอ่อนนุ่มจนนางสั่นสะท้าน หรืออาจเพราะสายตาร้อนแรงของเขาที่ทำให้นางวูบไหวไปทั่วร่าง

“ให้เจ้าทำหน้าที่ภรรยาอย่างไรเล่า”

สิ้นประโยคริมฝีปากหยักสวยก็จูบกลีบปากของหญิงสาวอีกครั้ง ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปโพรงปากสาวปล้นสติอันน้อยนิดของเธอไปหมดสิ้น เสียงครางอู้อี้ดังขึ้นก่อนที่จะกลายเป็นเสียงครางแผ่วเมื่อจูบนั้นร้อนแรงขึ้น และเสื้อผ้าถูกปลดเปลืองออกไปเผยผิวกายเนียนละเอียดดุจหยกใส เมื่อรับรู้ได้ว่าไร้แรงต่อต้านเขาจึงปล่อยมือจากข้อมือเรียวเล็กแล้วบีบเคล้นทรวงอกอวบอิ่มที่ใหญ่กว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก เขาละจากริมฝีปากที่บวมเจอแล้วพรมจูบซอกคองามระหง เรียวลิ้นตวัดเลียผิวกายหอมกรุ่นจนมาถึงปลายถันสีหวานก่อนอ้าปากครอบครองแล้วดูดดึง

“อ๊ะ!” จ้าวจื่อรั่วหลุดเสียงร้องออกมาแล้วกัดริมฝีปากไม่กล้าส่งเสียงน่าละอายอีก แต่เหมือนว่าการทำเช่นนี้ทำให้กู้ตงหยางยิ่งดูดกลืนหน้าอกของนางแรงขึ้นรวมทั้งบีบเคล้นหนักมือขึ้น ทำให้ร่างนางบิดเร่าไปมาด้วยความเสียวซ่าน