ตอนที่ 15
พาไปขาย
"ถ้าจะทำก็มีแค่หน้าที่เด็กล้างจานเท่านั้นล่ะ ค่าแรงวันละสามร้อยห้าสิบ เข้างานหกโมงเย็นเลิกห้าทุ่ม ค่าน้ำมันค่าข้าวไม่บวกให้แต่กินข้าวที่ร้านได้ ไม่คิดตังค์ อย่ากินจุจนล่มจมพอ"
เสียงแข็งกระด้างของแม่ค้าฝีปากแซ่บเอ่ยกับชมพูแพรที่ยืนอยู่ข้างกัน ทั้งที่ตาไม่ได้หันมาหาหญิงสาวแม้แต่น้อย พอกันกับมือที่ยังคงรัวทำอาหารในกระทะไปมาสลับกับเคาะเป็นจังหวะ จนเกิดเสียงดังจากแรงกระทบเป็นระยะ
"เอ่อ...แล้ว มีทิปให้หรือเปล่าคะ"
แม้จะพอรู้คำตอบอยู่แล้วเพียงแค่มองจากสภาพแวดล้อมรอบกาย แต่ชมพูแพรก็ยังอยากเอ่ยถามออกไป ผลเลยทำให้แม่ค้าวัยกลางคนหันขวับมามองทันที ก่อนปากที่มีไฝเม็ดโตอยู่มุมขวาล่างจะขยับตอบคำถามในห้วงน้ำเสียงที่ไม่อ่อนโยนมากขึ้นไปอีก
"โถ่ แม่คุณ ร้านอาหารตามสั่งแบบนี้เอาอะไรมาทิป นี่แค่พวกมันไม่เซนต์ฉันไว้ก็ดีแค่ไหนแล้ว เศรษฐกิจแบบนี้อย่าไปหวังเลย แล้วไง? สรุปจะทำรึเปล่า ถ้าไ
